Hokej bez tajemnic - część 12

Rok założenia: 1993
Konferencja: Eastern (Wschodnia)
Dywizja: Southeast (Południowo-wschodnia)
Siedziba: Sunrise, Florida, USA
Arena: The BankAtlantic Center - wcześniej znana jako Broward County Civic Arena, National Car Rental Center and Office Depot Center (19250 miejsc)
Nazwa: Florida Panthers (1993-dzisiaj)
Właściciele: Cliff Viner i Stu Siegel
Manager: Dale Tallon
Główny trener: Peter DeBoer
Kapitan: Bryan McCabe

Historia: 10 grudnia 1992 roku Harry Wayne Huizenga, amerykański biznesman holenderskiego pochodzenia, który rozwinął sieć Blockbuster Video, otrzymał od NHL koncesję na występy w lidze drużyny z Florydy. Huizenga był również właścicielem dwóch innych zespołów z Florydy: Miami Dolphins z National Football League (NFL) i Florida Marlins z Major League Baseball (MLB). Był krytykowany za nazwanie jego dwóch zespołów nazwą stanu "Florida", a nie nazwą miasta "Miami", ale jako zwolennik i mieszkaniec miasta Fort Lauderdale, wyjaśnił, iż jego celem nie było propagowanie w nazwie jakiegoś konkretnego miasta, ale całego stanu. Pantery zostały wprowadzone do ligi razem z Anaheim Mighty Ducks w roku 1993. Zespół w latach 1993-98 grał w hali Miami Arena, a jego pierwszymi poważnymi gwiazdami byli, ściągnięty z New York Rangers, bramkarz John Vanbiesbrouck, rekrut Rob Niedermayer (wydraftowany z numerem 5) i Scott Mellanby, ściągnięty z Edmonton Oilers, który już w pierwszym sezonie strzelił 30 bramek. W 2001 roku Huizenga sprzedał Panthers, swojemu przyjacielowi i założycielowi kilku firm farmaceutycznych, Alanowi Cohenowi i jego partnerowi, byłemu rozgrywającemu Cleveland Browns (NFL), Berniemu Kosarowi. Kiedy rok później gwałtownie zaczęły spadać ceny akcji spółek farmaceutycznych, Cohen i Kosar sprzedali Panthers obecnym właścicielom.

Pantery, oprócz pokazanego wyżej loga, używają również alternatywnego, przedstawiającego drzewko palmowe i kij hokejowy, skrzyżowane na tle słońca. Jednak logo to używane jest bardzo rzadko i wystawiająca pazury pantera jest oficjalnym logiem drużyny z Florydy.

Osiągnięcia: Puchar Stanley'a - 0, Mistrzostwo Konferencji - 1 (1995-96), Mistrzostwo Dywizji - 0.

Transfery:
do klubu - Steve Bernier (CAN, z Vancouver Canucks), Chris Higgins (USA, z Calgary Flames), Darcy Hordichuk (CAN, z Vancouver Canucks), Marty Reasoner (USA, z Atlanta Thrashers), Mike Santorelli (CAN, z Nashville Predators), Mike Weaver (CAN, z St. Louis Blues), Dennis Wideman (CAN, z Boston Bruins);
z klubu - Keith Ballard (USA, do Vancouver Canucks), Gregory Campbell (CAN, do Boston Bruins), Nathan Horton (CAN, do Boston Bruins), Ville Koistinen (FIN, do ???), Steve MacIntyre (CAN, do Edmonton Oilers), Jeff Taffe (USA, do Chicago Blackhawks).

Prognoza: Poprzedni sezon w wykonaniu Panter był bardzo kiepski. Zdobyli tylko 77 punktów i zajęli trzecie od końca miejsce w lidze. Ten sezon również nie będzie lepszy. Zespół opuścili Nathan Horton i Keith Ballard, którzy byli znaczącymi graczami Panter. Pozostał wprawdzie ten najlepszy z ubiegłego sezonu, Stephen Weiss, a także Michael Frolik, Radek Dvorak, David Booth i Rostislav Olesz, doszli nowi Reasoner i Santorelli, jednak to za mało, aby siła ataku Panter stanowiła duże zagrożenie dla przeciwników. W obronie, po odejściu Ballarda i jeszcze po koniec ubiegłego sezonu Dennisa Seidenberga i Jordana Leopolda, ciężko będzie Panterom załatać powstałe "dziury". Pozostał najlepszy Bryan McCabe i grający z nim Dmitry Kulikov, doszli dobrzy defensemeni Weaver i Wideman, jednak i tak "dziury" w obronie będą. Jedynym pewnym punktem i, chyba najlepszym, wydaje się być obsada bramki, w osobie Tomasa Vokouna. Vokoun należy do tych bramkarzy, którzy potrafią sami wygrać mecz. W zeszłym sezonie zaliczył 7 czystych kont i skuteczność obron na poziomie .925%. To bardzo dobry wynik i jeśli tylko nie będzie gorzej i będzie zdrowy, to o tę formację kibice Panter mogą być spokojni. Reasumując: Pantery nie mają drużyny, która mogłaby powalczyć o awans do playoffs. Może w przyszłym sezonie?

Rok założenia: 1966
Konferencja: Western (Zachodnia)
Dywizja: Pacific (Pacyficzna)
Siedziba: Los Angeles, California, USA
Arena: Staples Center (18118 miejsc)
Nazwa: Los Angeles Kings (1967-dzisiaj)
Właściciele: Phillip Anschutz i Edward Roski, Jr.
Manager: Dean Lombardi
Główny trener: Terry Murray
Kapitan: Dustin Brown

Historia: Jeszcze przed powstaniem Kings, Kalifornia miała już wcześniej swoje zespoły hokejowe w zawodowych ligach, zarówno w Pacific Coast Hockey League (PCHL), jak i w Western Hockey League (WHL). W PCHL grało Los Angeles Monarchs, a w WHL Los Angeles Blades. Gdy NHL postanowiło rozszerzyć ligę na sezon 1967-68, pojawiły się pogłoski, że WHL zaproponuje NHL, aby włączyć swoje zespoły do walki o Puchar Stanley'a. Jednak kanadyjski przedsiębiorca Jack Kent Cooke, zapłacił NHL 2 miliony dolarów za przyznanie mu koncesji na występy w lidze NHL jego, nowo powstającego, zespołu. Zespół został założony w dniu 9 lutego 1966 roku i stał się jednym z sześciu zespołów, które dołączyły do ligi NHL podczas ekspansji w 1967 roku. Ekspansja obejmowała również California Seals, Minnesota North Stars, Philadelphia Flyers, Pittsburgh Penguins i St Louis Blues. Cooke nazwał swój zespół "Kings" (Królowie) i wybrał oryginalny zestaw kolorów: fioletowy i złoty, ponieważ były to kolory tradycyjnie związane z władzą królewską. Ten sam schemat kolorów, noszony był przez zespół Los Angeles Lakers w National Basketball Association (NBA), którego również właścicielem był Cooke. Cooke chciał też, aby jego nowy zespół NHL, grał w Los Angeles Memorial Sports Arena, gdzie grali jego Lakersi, ale Komisja, która zarządzała Sports Areną, weszła w porozumienie z Los Angeles Blades (WHL - których właściciele również starali się o koncesję na grę w NHL). Sfrustrowany taką sytuacją, Cooke powiedział: "Mam zamiar zbudować własną arenę. Dosyć już mam tych bredni". Budowa nowej hali Cooke'a nie została jeszcze zakończona, gdy rozpoczął się sezon 1967-68, a więc Kings otworzyli swój pierwszy sezon w Long Beach Arena, w sąsiednim mieście Long Beach, w dniu 14 października 1967 roku, pokonując Philadelphię Flyers 4-2. W ciągu następnych dwóch miesięcy, Kings musieli grać swoje mecze zarówno w Long Beach Arena, jaki i Los Angeles Memorial Sports Arena. Hala "Fabulous Forum" w końcu została otwarta w dniu 30 grudnia 1967 roku. W 1979 roku Jack Kent Cooke sprzedał Lakers, Kings i halę Forum, Jerry'emu Bussowi, za kwotę 67 i pół miliona dolarów, co było największą transakcją w świecie sportu w tamtych czasach. W 1986 roku, Jerry Buss sprzedał 25 procent udziałów w Kings, byłemu amerykańskiemu historykowi, Bruce'owi McNall'owi, który w 1987 roku dokupił jeszcze kolejne 24 procent, a w marcu 1988 roku odkupił w całości drużynę Kings. McNall twierdził, że stał się właścicielem fortuny jako kolekcjoner monet, jednak dyrektor Metropolitan Museum of Art, Thomas Hoving, twierdził, że z przemytu zabytków sztuki. W 1980 roku McNall wyprodukował kilka filmów w Hollywood, w tym "Projekt Manhattan" i "Weekend u Bernie'go". McNall, po wykupieniu Kings, 9 sierpnia 1988 roku zaszokował świat sportu, kiedy nabył największą gwiazdę NHL, Wayne'a Gretzky'ego za sumę 15 milionów dolarów. Następnie podniósł pensję Wayne'a z mniej niż 1 milion do 3 milionów dolarów, co z kolei spowodowało gwałtowny wzrost płac w całej NHL w 1990 roku. W 1994 roku, McNall przyznał się do zarzutów udziału w spisku i oszustwa, oraz do zaciągnięcia kredytów z 6 banków na łączną kwotę 236 milionów dolarów. Został skazany na 70 miesięcy więzienia i zmuszony do sprzedaży pakietu kontrolnego Kings. To już drugi właściciel drużyny hokejowej NHL, po Skalbanii, który wylądował w więzieniu. Drużynę nabyli Jeffrey Sudikoff i, twórca Madison Square Garden, Joseph Cohen. Wkrótce okazało się, że McNall rażąco źle zarządzał finansami Kings, co spowodowało, że Cohen i Sudikoff nie byli nawet w stanie sprostać płacom graczy i ostatecznie w roku 1995 ogłosili bankructwo zespołu. Zostali zmuszeni do sprzedaży wielu najlepszych graczy, między innymi Gretzky'ego i Blake'a. W październiku 1995 roku, Phillip Anschutz i Edward P. Roski, kupili Kings z sądu upadłościowego i rozpoczęli etap przebudowy.

Osiągnięcia: Puchar Stanley'a - 0, Mistrzostwo Konferencji - 1 (1992-93), Mistrzostwo Dywizji - 1 (1990-91).

Transfery:
do klubu - Willie Mitchell (CAN, z Vancouver Canucks), Alexei Ponikarovsky (UKR, z Pittsburgh Penguins);
z klubu - Alexander Frolov (RUS, do New York Rangers), Jeff Halpern (USA, do Montreal Canadiens), Raitis Ivanans (LVA, do Calgary Flames) , Randy Jones (CAN, do Tampa Bay Lightning), Fredrik Modin (SWE, do Atlanta Thrashers), Sean O’Donnell (CAN, do Philadelphia Flyers).

Prognoza: W zeszłym sezonie Kings zajęli 6 miejsce w swojej Konferencji i 9 w lidze, przekraczając granicę stu zdobytych punktów (101). Mają w swoim składzie prawdziwą gwiazdę w osobie Anze Kopitara. Anze w zeszłym sezonie zdobył 81 punktów, wyprzedzając następnego Drew Doughty'ego aż o 22 punkty. Drew to defenseman, który tak dobry wynik zawdzięcza dużej ilości asyst (43). Do ich osiągnięć powinni się jeszcze dołączyć następni, czyli Dustin Brown, Ryan Smyth, Jarret Stoll, Wayne Simmonds, Michal Handzus. Co do obrony, to obok Doughty'ego, świetnie radzą sobie Matt Greene i Rob Scuderi. Już po pierwszych meczach tego sezonu widać, że dobrze grają, pozyskany z Canucks, Willie Mitchell i Jack Johnson. Świetnie rozwija się młody Jake Muzzin. Kings w obronie mają typowych obrońców, których trudno ograć i dlatego Królowie zawsze tracili mało bramek i nie pozwalali przeciwnikom na oddawanie zbyt dużo strzałów. Pozostała jeszcze obsada bramki, gdzie panuje naprawdę zdrowa rywalizacja. Numerem jeden jest Jonathan Quick, który mocno jest na­ci­skany przez, wy­branego bramkarzem roku w AHL, Jonathana Berniera. Ten 22-letni utalentowany bramkarz może już niedługo stać się numerem 1, jeśli tylko Quick obniży swoją skuteczność. Reasumując: przy takim potencjale doświadczenia i młodości, Królowie nie powinni mieć żadnych problemów z awansem do playoffs.

Rok założenia: 2000
Konferencja: Western (Zachodnia)
Dywizja: Northwest (Północno-zachodnia)
Siedziba: St. Paul, Minnesota, USA
Arena: Xcel Energy Center (18064 miejsc)
Nazwa: Minnesota Wild (2000-dzisiaj)
Własciciel: Craig Leipold
Manager: Chuck Fletcher
Główny trener: Todd Richards
Kapitan: Mikko Koivu

Historia: Po odejściu z Minnesoty zespołu Minnesota North Stars w roku 1993 (pamiętamy! - przenieśli się do Dallas i stali się Dallas Stars), stan Minnesota był przez siedem sezonów bez zespołu w NHL. W dniu 25 czerwca 1997 roku, NHL ogłosił, że Minnesocie została udzielona koncesja na grę w lidze od sezonu 2000-01. Z sześciu nazw zespołu, takich jak: Blue Ox, Freeze, Northern Lights, Voyageurs, White Bears i Wild, wybrano tę ostatnią i zespół mógł oficjalnie rozpocząć grę w lidze NHL. Właścicielem Wild była spółka komandytowa Minnesota Sports & Entertainment, którą w roku 1997 założył i ma pakiet większościowy Bob Naegele, Jr. W dniu 10 stycznia 2008 roku ogłoszono, że rozpoczął się proces sprzedaży zespołu byłemu właścicielowi Nashville Predators, Craigowi Leipoldowi. Zarząd NHL oficjalnie zatwierdził zakup dniu 10 kwietnia 2008 roku. Leipold, mieszkaniec Racine, w stanie Wisconsin, jest założycielem Ameritel, firmy telemarketingowej w Neenah, Wisconsin. Był również w przeszłości właścicielem spółki Rainfair Company, produkującej obuwie ochronne, a także dyrektorem Gaylord Entertainment Company, spółki prowadzącej szereg hoteli, ośrodków i spółek medialnych, założonych przez Edwarda Gaylorda.

Osiągnięcia: Puchar Stanley'a - 0, Mistrzostwo Konferencji - 0, Mistrzostwo Dywizji - 1 (2007-08).

Transfery:
do klubu - Matt Cullen (USA, z Ottawa Senators), John Madden (CAN, z Chicago Blackhawks), Eric Nystrom (USA, z Calgary Flames), Brad Staubitz (CAN, z San Jose Sharks), Jose Theodore (CAN, z Washington Capitals);
z klubu - Derek Boogaard (CAN, do New York Rangers), Wade Dubielewicz (CAN, do Kölner Haie), Andrew Ebbett (CAN, do Phoenix Coyotes), Shane Hnidy (CAN, do ???), Owen Nolan (GBR, do ZSC Lions), John Scott (CAN, do Chicago Blackhawks).

Prognoza: Ubiegły sezon Wild zakończyli na 22 miejscu w lidze, 13 w Konferencji i na czwartym, przedostatnim w swojej Dywizji. Za nimi byli już tylko Nafciarze z Edmonton, czyli najgorsza drużyna sezonu 2009-10. Nie­kwe­stio­no­waną gwiazdą ze­społu z Minnesoty jest Mikko Koivu, kapitan i najlepszy gracz Minnesoty w zeszłorocznym sezonie. Oprócz niego w ataku liczyć się jeszcze powinni Andrew Brunette, Martin Havlat i Antti Miettinen. Dobrze grał też Guillaume Latendresse, ale najważniejsze, że do składu powinien powrócić Pierre-Marc Bouchard, który zagrał tylko w jednym spotkaniu poprzedniego sezonu i doznał wstrzą­su mó­zgu, a później przez cały sezon walczył z powstałymi po­wi­kłaniami. Nie grał jeszcze w tym sezonie, ale jak wróci, to znacznie wzmocni silę ataku Dzikusów, bo już po pierwszych meczach tego sezonu widać, że ta drużyna ma problemy w ataku, a sam Koivu nie do końca potrafi pociągnąć ją do przodu. W obronie prym wiedzie Marek Zidlicky, które przez dwa sezony gry w Wild nie schodził poniżej 40 punktów, a i w tym sezonie zaliczył już 3 asysty i strzelił jednego gola. Pomagać mu będą na pewno Greg Zanon, Brent Burns, Nick Schultz i Cam Barker. W bramce, powracający po serii kontuzji, Niklas Backstrom, który nie może ubiegłego sezonu zaliczyć do udanych. Był to jego najgorszy sezon w NHL, ale już po 7 rozegranych przez niego meczach tego sezonu widać, że znacznie poprawił swoją skuteczność obron (z .903% na .926%). Zmiennikiem miał być Josh Harding, ale pod­czas jednego z meczy w pre-season do­znał kon­tu­zji i najprawdopodobniej nie wystąpi już do końca se­zonu. Szansę dostał, sprowadzony z Capitals, Jose Theodore, ale zagrał fatalnie i kto wie, czy do składu nie wskoczy młody Anton Khudobin. Reasumując: Wild są w wyjątkowo złej sytuacji, gdyż grają w Dywizji Północno-zachodniej, gdzie poza zasięgiem są Orki z Vancouver, a także Calgary i Colorado są też mocniejszymi zespołami od Dzikusów. Jedynie z Nafciarzami mogą rywalizować o czwarte miejsce w Dywizji i dlatego uważam, że nie mają szans na awans do playoffs.

Rok założenia: 1909 (4 grudnia) - Canadiens są najstarszym zawodowym klubem hokejowym na świecie.
Konferencja: Eastern (Wschodnia)
Dywizja: Northeast (Północno-wschodnia)
Siedziba: Montreal, Quebec, Canada
Arena: Bell Centre - znana również jako The Molson Centre (21273 miejsc)
Nazwa: Montreal Canadiens (1909-17 / WHA), Montreal Canadiens (1917-dzisiaj / NHL). Zespół znany jest również pod nazwami Canadiens de Montreal i Club de Hockey Canadien, ale są to nazwy stosowane we francuskojęzycznej części Kanady.
Własciciele: Molson family
Manager: Pierre Gauthier
Główny trener: Jacques Martin
Kapitan: Brian Gionta

Historia: W jaki sposób w kilku słowach napisać historię ponad 100-letniego klubu? To prawie tak samo, jakby pisać historię hokeja w Kanadzie. Na początek - trochę statystyk. Założony w 1909 roku, Canadiens są najdłużej działającym (bez przerwy), zawodowym klubem hokeja na lodzie i jedynym istniejącym klubem NHL, starszym od samej ligi. Jest jednym z założycieli tej ligi, wraz z Toronto Arenas, Ottawa Senators oraz Montreal Wanderers, a także jednym z sześciu zespołów walczących o Puchar Stanley'a podczas ery "Original Six", pomiędzy 1942 a 1967 rokiem. Canadiens są też jedynym zespołem z czterech najważniejszych lig sportowych z Kanady i Stanów Zjednoczonych, który znajduje się w prowincji Quebec. Zdobyli Puchar Stanley'a więcej razy, niż jakikolwiek inny klub hokejowy. Mają ich w dorobku 24, z których 22 są zdobyte wyłącznie podczas zawodów w lidze NHL, czyli od 1927 roku. Na podstawie procentowego wyliczenia, Canadiens zdobyli 25% wszystkich Pucharów Stanley'a, od ery "Challenge Cup", czyli od roku 1915, do roku 2010 (96 sezonów - 25% daje wynik 24), co czyni go jednym z najbardziej utytułowanych profesjonalnych drużyn sportowych, z tradycyjnych czterech głównych lig Kanady i Stanów Zjednoczonych. Zespół po raz ostatni zdobył Puchar w sezonie 1992-93. W dniu 29 grudnia 2008 roku, Canadiens wygrali 5-2 z Florida Panthers i w ten sposób stali się pierwszym zespołem w historii NHL, który osiągnął liczbę 3000 zwycięstw. To tyle statystyk. Teraz o samej historii zespołu.

Canadiens zostali założeni przez J. Ambrose O'Briena, 4 grudnia 1909 roku i byli jednymi z pomysłodawców ligi National Hockey Association (NHA). Miał to być zespół społeczności francuskojęzycznej w Montrealu, posiadający w składzie graczy francuskojęzycznych i będący własnością francuskojęzycznego właściciela. Klub w tamtym okresie grał pod nazwą Les Canadiens. Swój pierwszy mecz rozegrali 5 stycznia 1910 roku, a ich trenerem był wtedy Jack Laviolette. Zespół pierwszy sezon miał wyjątkowo nieudany, kończąc go na ostatnim miejscu. Po pierwszym roku został on przekazany George'owi Kennedy'emu z Montrealu, z myślą o poprawieniu gry w ciągu następnych sezonów. Sezon 1914-15 był pierwszym, kiedy Canadiens zaczęli grać w swoich czerwonych bluzach z niebieskim paskiem pośrodku i czerwoną literą "C" na środku bluzy. Jedyną różnicą pomiędzy tamtymi strojami a obecnymi jest to, iż wtedy w literze "C" znajdowała się litera "A", a teraz jest litera "H". Wynika to z tego, że zespołowi nadano przydomek "Habs", który pochodzi od francuskiego słowa "Les Habitants" (Mieszkańcy). W sezonie 1915-16 Canadiens pokonali w finale rozgrywek Portland Rosebuds i zdobyli swój pierwszy Puchar Stanley'a. W 1917 roku, Canadiens i cztery inne drużyny NHA utworzyły ligę NHL. Liga została utworzona z powodu sporów z właścicielem Toronto Blueshirts, Edwardem Livingstonem. Właściciel Montreal Canadiens, George Kennedy, i jego sojusznicy chcieli pozbyć się Livingstona z ligi, lecz aby uniknąć rozprawy sądowej woleli utworzyć własną ligę. Kennedy pożyczył pieniądze Tommy'emu Gormanowi, właścicielowi klubu Ottawa Senators, oraz Mike'owi Quinnowi, właścicielowi Quebec Bulldogs, gdyż z powodu kłopotów finansowych istniały obawy o grę tych drużyn w nowej lidze. Senators przystąpili do pierwszego sezonu w NHL, natomiast Quin przeznaczył pożyczone pieniądze na utworzenie nowej drużyny, mogącej konkurować z pozostałymi i tak powstało Toronto Arenas. Rok później, Canadiens zmierzyli się z Seattle Metropolitans w finale 1918-19. Gdy stan finałów wynosił 2-2, gracze obu drużyn zarazili się grypą. W dniu decydującego starcia prawie wszyscy gracze Montrealu znajdowali się w szpitalu. Kennedy nie potrafił znaleźć zastępców. Ostatni mecz został odwołany i Kennedy zaoferował Puchar Stanley'a drużynie Seattle Metropolitans, jednakże trener tej drużyny Pete Muldoon uznał, że zwycięstwo w takich warunkach jest niesprawiedliwe. W rezultacie tego sezon 1918-19 jest uznawany za nierozstrzygnięty. Canadiens mieli sporo problemów po sezonie. Grający trener Newsy Lalonde był chory przez miesiąc, a napastnik Joe Hall zmarł pięć dni po finałach. Drużyna straciła też swoją gwiazdę Joe Malona, który był wypożyczony z Quebec Bulldogs. Kennedy zmarł w roku 1921, nigdy nie wyleczywszy się z grypy. Wdowa po nim sprzedała drużynę Leo Dandurandowi, byłemu graczowi Josephowi Cattarinichowi i Louisowi A. Letrourneau'owi. W sezonie 1923-24 z debiutantem Howie Morenzem, który dołączył do Aurela Joliata i Billy'ego Bouchera, Canadiens po raz drugi zdobyli Puchar Stanley'a, pokonując w playoffs Vancouver Millionaires i w finale Calgary Tigers. W sezonie 1924-25 Montreal przegrał z drużyną Victoria Cougars, która obecnie nosi nazwę Detroit Red Wings. Klub stracił swojego bramkarza, Georgesa Vezina, który zmarł z powodu wirusa grypy w 1925 roku. Był to bramkarz, który jako pierwszy w historii NHL w dniu 18 lutego 1918 roku zaliczył pierwszy shoutout w lidze (mecz bez straty bramki), w meczu przeciwko Toronto Arenas wygranym 9-0. W następnym sezonie Canadiens podpisało kontrakt z Georgem Hainsworthem, który zdobył utworzony w tym samym roku Puchar Vezina. Puchar ten otrzymuje bramkarz, który wpuści najmniejszą ilość bramek w sezonie. Hainsworth zdobywał ten pucharu przez najbliższe kilka lat. W sezonach 1929-30 i 1930-31, Montreal zdobywał mistrzostwa pokonując w finale drużyny, które były najlepsze po sezonie zasadniczym. W pierwszym przypadku pokonali Boston Bruins, natomiast w drugim wygrali z Chicago Blackhawks. W tamtych latach Canadiens zdobyli 3-krotnie Puchar Stanley'a, jednak w latach 30-tych, w czasie Wielkiego kryzysu ("The Great Depression"), zespół zaczął mieć problemy, zarówno ekonomiczne jak i w grze na lodzie. Klub miał najgorszy wynik w lidze w sezonie 1935-1936, kiedy to wygrali tylko 11 spotkań z 48. Straty były tak duże, że ówcześni właściciele Leo Dandurand i Joseph Cattarinich zaczęli prowadzić negocjacje z A.C. Sutphin w sprawie sprzedaży klubu i przeniesienia go do Cleveland, w Ohio. Tuż przed sezonem 1936-37, konsorcjum lokalnych przedsiębiorców Montrealu, prowadzone przez Maurice'a Forgeta i Ernesta Savarda, zatrzymali transakcję i zapobiegli przeniesieniu zespołu. Jednak kryzys dotknął lokalnych rywali Habs, Montreal Maroons, i to właśnie oni zawiesili działalność, a kilku graczy Maroons przeniosło się do Canadiens. W sezonie 1936-37 klub miał drugi wynik lidze, lecz wynik ten zszedł na dalszy plan w wyniku śmierci Howie'go Morenza, uznanego za najlepszego gracza hokejowego lat 20-tych. Śmierć miała miejsce w wyniku incydentu, który zdarzył się podczas meczu z Chicago Black Hawks w dniu 8 marca 1937 roku. W pierwszej tercji Morenz prowadząc krążek stracił równowagę i upadając zaplątał nogę w drewnianych panelach bandy. Ścigający go obrońca Hawks, Earl Seibert, nie mogąc się powstrzymać, wylądował na niego z cała siłą. Morenz został przewieziony do Hospital St-Luc, gdzie stwierdzono, że jego noga została złamana w czterech miejscach. Pod koniec lutego Morenz doznał załamania nerwowego, a 8 marca 1937 roku zaczął narzekać na bóle w klatce piersiowej. Lekarze orzekli, że jest to atak serca i wezwali jego żonę, Mary Morenz i trenera, Cecila Harta. Około 23:30, Morenz próbował wydostać się z łóżka, aby skorzystać z toalety, ale upadł na podłogę i zmarł kilka minut przed przybyciem żony i trenera. W chwili śmierci miał tylko 34 lata. Piszę o tym, gdyż Morenz był prawdziwą gwiazdą hokeja lat 20-tych i to on przyczynił się do pierwszych sukcesów Canadiens w lidze NHL. Po śmierci Morenza, Canadiens grali bardzo słabo, zwłaszcza w sezonie 1939-40, kiedy to odnieśli tylko 10 zwycięstw, co jest najgorszym wynikiem Montrealu w historii. Jednak już w sezonie 1943-44 po raz piąty zdobyli Puchar Stanley'a, po drodze przegrywając tylko 5 spotkań w sezonie zasadniczym. Od roku 1942 trwała era "Original Six" (Oryginalnej szóstki), kiedy to w lidze grało tylko sześć zespołów. Lata pięćdziesiąte były dekadą pełną sukcesów dla Montrealu, a przez wielu drużyna z tego okresu, uważana jest za najlepszą w historii NHL. Pomiędzy sezonami 1950-51 i 1959-60, Canadiens corocznie dochodzili do finału NHL, wygrywając go sześciokrotnie (w tym rekordowo pięć razy z rzędu, pomiędzy 1955-56 i 1959-60). W roku 1957 zespół Montreal Canadiens został sprzedany jednej z największych rodzinnych dynastii w całym sporcie, rodzinie Molson. Zakupu dokonali Hartland Molson, wspólnie z bratem Tomem. Hartland, jako członek Rady Gubernatorów National Hockey League, odegrał kluczową rolę w podniesieniu rangi ligi NHL, poprzez sponsorowanie transmisji "Hockey Night" w kanadyjskiej telewizji, z zysków uzyskiwanych w swoim przedsiębiorstwie piwowarskim. Jako szef zespołu Montreal Canadiens, przyczynił się też do końca dominacji Detroit Red Wings. Po zdobyciu Pucharu Stanleya w 1968 roku, Hartland przeszedł na emeryturę, a David, Peter i William Molsonowie przejęli kontrolę nad Canadiens. W 1972 roku zespół został sprzedany Edwardowi i Peterowi Bronfmanom. Bracia Bronfman byli właścicielami Habs do roku 1978 i w tym czasie zdobyli z drużyną cztery Puchary Stanley'a: w 1973, 1976, 1977 i 1978 roku. W 1979 roku, po powrocie na "łono" rodziny Molson, Canadiens prawie uniemożliwili podpisanie umowy pomiędzy NHL i WHA, na mocy której cztery drużyny WHA - Hartford Whalers (obecnie Carolina Hurricanes), Edmonton Oilers, Quebec Nordiques (obecnie Colorado Avalanche) i Winnipeg Jets (obecnie Phoenix Coyotes) - miały dołączyć do NHL. Canadiens, razem z dwiema innymi drużynami z Kanady (Toronto Maple Leafs i Vancouver Canucks) nie chcieli dzielić się prawami telewizyjnymi z nowymi drużynami. Jednakże kiedy plotka wyszła na jaw, mieszkańcy z miast drużyn kandydatów zagrozili bojkotem produktów sponsorów Montrealu. Sytuacja ta doprowadziła do tego, iż Canadiens musieli zgodzić się na powiększenie ligi. W latach 80-tych zespół zdobył tylko raz Puchar, podobnie jak w latach 90-tych. Sezon 1992-93 jest ostatnim, w którym Canadiens sięgnęli po to trofeum. W roku 1996, Canadiens przenieśli z Montreal Forum, dotychczasowej hali, w której rozgrywali swoje mecze, do nowej Molson Centre (od 2003 roku Bell Centre). W latach 1998-2001, Canadiens nie awansowali do playoffs i pojawiły się plotki na temat przenosin drużyny do innego miasta, w szczególności kiedy jedynym zainteresowanym kupnem drużyny był amerykański inwestor George N. Gillett Jr.. Kiedy nie zgłosił się żaden inwestor z Kanady, władze NHL zgodziły się, aby Gillet kupił drużynę, ale obiecał, że nie przeniesie jej z Montrealu do roku 2021 i udzieli rodzinie Molson prawa pierwokupu, gdyby kiedykolwiek chciał sprzedać zespół. 2 stycznia 2001 roku, Gillet kupił 80% udziałów w Montreal Canadiens i jej sportowej arenie Bell Centre (wtedy jeszcze Molson Centre), za kwotę 185 milionów dolarów. 22 listopada 2003 roku, Canadiens brali udział w pierwszym meczu w historii NHL na otwartym stadionie. Montreal wygrał z Edmonton Oilers 4-3, kiedy na trybunach znajdowało się ponad 55000 kibiców, co jest rekordem NHL. W dniu 20 czerwca 2009 roku, Montreal Canadiens potwierdziło, że Gillett sprzedał "Habs", Bell Centre i Gillett Entertainment Group, spółce Molson Brothers za kwotę 550 milionów dolarów. Umowa została zawarta w dniu 1 grudnia 2009 roku, tuż przed setną rocznicą istnienia klubu.

Swoje stulecie drużyna obchodziła podczas sezonów 2008-09 i 2009-10. Jako część obchodów, 25 stycznia 2009 roku w Bell Centre w Montrealu rozegrany został 57th National Hockey League All-Star Game, a pod koniec czerwca 2009 roku odbył się tam 2009 NHL Entry Draft. W 2010 roku zespół uświetnił obchody wspaniałą grą na lodzie podczas playoffs, dochodząc aż do Finału Wschodniej Konferencji.

Osiągnięcia: Puchar Stanley'a - 24 (1915-16 / jeszcze w lidze NHA, 1923-24, 1929-30, 1930-31, 1943-44, 1945-46, 1952-53, 1955-56, 1956-57, 1957-58, 1958-59, 1959-60, 1964-65, 1965-66, 1967-68, 1968-69, 1970-71, 1972-73, 1975-76, 1976-77, 1977-78, 1978-79, 1985-86, 1992-93), Mistrzostwo Konferencji - 8 (1975-76, 1976-77, 1977-78, 1978-79, 1980-81, 1985-86, 1988-89, 1992-93), Mistrzostwo Dywizji - 22 (1927-28, 1928-29, 1929-30, 1930-31, 1931-32, 1936-37, 1967-68, 1968-69, 1972-73, 1974-75, 1975-76, 1976-77, 1977-78, 1978-79, 1979-80, 1980-81, 1981-82, 1984-85, 1987-88, 1988-89, 1991-92, 2007-08).

Transfery:
do klubu - Alex Auld (CAN, z New York Rangers), Dustin Boyd (CAN, z Nashville Predators), Lars Eller (DNK, z St. Louis Blues), Jeff Halpern (USA, z Los Angeles Kings), Alexandre Picard (CAN, z Carolina Hurricanes).
z klubu - Marc-Andre Bergeron (CAN, do ???), Jaroslav Halak (SVK, do St. Louis Blues), Sergei Kostitsyn (BLR, do Nashville Predators), Georges Laraque (CAN, do ???), Paul Mara (USA, do Anaheim Ducks), Glen Metropolit (CAN, do EV Zug), Dominic Moore (CAN, do Tampa Bay Lightning).

Prognoza: Jak już pisałem wyżej, Habs w ubiegłym sezonie dotarli do Finału Konferencji, gdzie musieli niestety uznać wyższość Philadelphii Flyers, przegrywając w serii 1-4. Niewątpliwie najmocniejszym punktem ubiegłorocznych playoffs był bramkarz Jaroslav Halak. Włodarze Canadiens zdecydowali się jednak oddać go do St. Louis Blues, stawiając jako numer 1 w tym sezonie, Carey'a Price'a. Moim zdaniem był to największy tegoroczny błąd transferowy w całej NHL. Według statystyk Halak zajął 4 miejsce w lidze pod względem skuteczności obron, a Price był dopiero 21-szy. Pod względem GGA, Halak był dziewiąty w lidze, a Price 31-szy. Ja wiem, że statystyki nie grają, ale już po pierwszych meczach tego sezonu widać, że jest podobnie. Halak jest dla mnie jednym z najlepszych w tej chwili bramkarzy w NHL, ale widocznie różnię się w ocenie z włodarzami Habs. Poza Price'm jest jeszcze, ściągnięty z Rangers, 29-letni Alex Auld, ale on jeszcze w tym sezonie nie grał i trudno go w tej chwili oceniać. Obsada bramki to może być "pięta Achillesowa" Canadiens i dlatego twierdzę, że oddanie Halaka było dużym błędem. W ataku natomiast prym wiodą Tomas Plekanec, Andrei Kostitsyn, Scott Gomez, Michael Cammalleri i Brian Gionta. Już w tym sezonie widać, że to oni będą siłą napędową Habs. Dobrze też sobie radzi Benoit Pouliot, który w zeszłym sezonie grając tylko w 39 meczach osiągnął przyzwoity wynik 24 punktów, a także ściągnięty z Kings, Jeff Halpern. Mam nadzieję, że dołączą do nich również sprowadzeni Eller i Boyd, ale przed nimi jeszcze sporo pracy. W obronie najlepszy był Bergeron, ale on opuścił szeregi drużyny z Kanady. Pozostali dwaj Czesi, Roman Hamrlik i Jaroslav Spacek, a także Andrei Markov, Josh Gorges, Hall Gill i P.K. Subban. Reasumując: Canadiens mają ogromny potencjał i pomimo moich narzekań na obsadę bramki uważam, że nie powinni mieć w tym sezonie problemów z awansem do playoffs.

Materiały źródłowe:
http://en.wikipedia.org/wiki/Florida_Panthers
http://en.wikipedia.org/wiki/Los_Angeles_Kings
http://en.wikipedia.org/wiki/Minnesota_Wild
http://en.wikipedia.org/wiki/Montreal_Canadiens