Rok założenia: 1970
Konferencja: Eastern (Wschodnia)
Dywizja: Northeast (Północno-wschodnia)
Siedziba: Buffalo, New York, USA
Arena: HSBC Arena (18690 miejsc)
Nazwa: Buffalo Sabres (1970-dzisiaj)
Własciciele: B. Thomas Golisano
Manager: Darcy Regier
Główny trener: Lindy Ruff
Kapitan: Craig Rivet
Historia: Szable z Buffalo, wraz z Vancouver Canucks, dołączyli do NHL w sezonie 1970/71. Ich pierwszymi właścicielami byli bracia Seymour Knox III i Northrup Knox, potomkowie sławnej rodziny w Western New York. Buffalo to prawdziwa kuźnia hokejowa. Bizony Buffalo (Buffalo Bisons) byli jednym z filarów American Hockey League (AHL), wygrywając Calder Cup w ostatnim swoim sezonie 1969-70. Zespół zaprzestał swojej działalności w roku 1970 z powodu przyznania przez NHL koncesji na granie drużyny z Buffalo w tej lidze. Chcąc innej nazwy niż "Bizony", która była powszechna wśród drużyn sportowych w tym mieście, Knoxes natychmiast ogłosili konkurs na nazwę zespołu. Zwycięska nazwa "Szable" została wybrana, ponieważ Seymour Knox czuł, że szabla to broń prowadząca do zwycięstw. Uważał też, że szabla jest szybka i silna w ataku, jak i w obronie. Kiedy w roku 1996 zmarł Seymour, jego brat Northrup (który zmarł dwa lata później), sprzedał Szable Johnowi Rigasowi, właścicielowi Adelphia Communications, a ten w 2003 roku odsprzedał klub dzisiejszemu właścielowi, Tomowi Golisano, miliarderowi i byłemu kandydatowi na gubernatora Nowego Jorku. Z racji tego, że fani Szabel wpadli w konflikt z byłym właścicielem klubu, nowy właściciel, chcąc poprawić te relacje, obniżył ceny biletów na mecze, co już od początku zjednało mu przychylność kibiców.Osiągnięcia: Puchar Stanley'a - 0, Mistrzostwo Konferencji - 3 (1974-75, 1979-80, 1998-99), Mistrzostwo Dywizji - 6 (1974-75, 1979-80, 1980-81, 1996-97, 2006-07, 2009-10).
Transfery:
do klubu - Rob Niedermayer (CAN, z New Jersey Devils), Jordan Leopold (USA, z Pittsburgh Penguins), Shaone Morrisonn (CAN, z Washington Capitals);
z klubu - Tim Kennedy (USA, do New York Rangers), Henrik Tallinder (SWE, do New Jersey Devils), Toni Lydman (FIN, do Anaheim Ducks).
Prognoza: Szable w zeszłym sezonie zajęli pierwsze miejsce w swojej Dywizji i trzecie w swojej Konferencji, zdobyli 100 punktów i strzelili 235 goli. Przyczynili się do tego Tomas Vanek (28), Derek Roy (26), Jason Pominville (24), Jochen Hecht (21) i chociażby Tim Connolly (17). I to te nazwiska będą prowadzić Szable do kolejnego zwycięstwa w Dywizji, a może nawet w Konferencji. Na obronie mają znakomitego Tylera Myersa, zdobywcę Calder Memorial Trophy (nagroda dla najlepszego debiutanta - pierwszoroczniaka), a w bramce Ryana Millera, zdobywcę Vezina Trophy (nagroda dla najlepszego bramkarza). Mając tak utytułowanych graczy można ze spokojem patrzeć w przyszłość i tylko liczyć na to, że nie dopadną ich jakieś kontuzje. Reasumując: Szable są dla mnie murowanym kandydatem do awansu do playoffs w tym sezonie.
Rok założenia: 1972
Konferencja: Western (Zachodnia)
Dywizja: Northwest (Północno-zachodnia)
Siedziba: Calgary, Alberta, CAN
Arena: Pengrowth Saddledome (19289 miejsc)
Nazwa: Atlanta Flames (1972-80), Calgary Flames (1980-dzisiaj)
Własciciele: N. Murray Edwards, Harley Hotchkiss, Alvin G. Libin, Allan P. Markin, Jeff McCaig, Clayton H. Riddell, Byron J. Seaman
Manager: Darryl Sutter
Główny trener: Brent Sutter
Kapitan: Jarome Iginla
Historia: Płomienie powstały w wyniku strajku w NHL przeciwko pierwokupom zespołów z World Hockey Association (WHA). Zespół powstał w Atlancie w roku 1972 i występował pod nazwą Atlanta Flames. Jego pierwszy właściciel, lokalny developer Tom Cousins, dał zespołowi nazwę "Płomienie" na pamiątkę pożaru, jaki miał miejsce podczas Wojny Secesyjnej, kiedy to generał William Tecumseh Sherman niemalże doszczętnie zniszczył Atlantę. Mimo sukcesów na lodzie, zespół w tamtych czasach nie miał solidnych podstaw finansowych i nie podpisał lukratywnego kontraktu telewizyjnego. W 1980 roku Cousins miał ogromne trudności finansowe i został zmuszony do sprzedaży Flames, aby nie dopuścić do upadłości. Z kilku poważnych ofert od lokalnych różnych grup, był najbardziej zainteresowany i otwarty na propozycję od grupy biznesmenów z Calgary, której przewodniczył kanadyjski przedsiębiorca i były właściciel Edmonton Oilers, Nelson Skalbania. Skalbania w świecie hokejowym najbardziej znany jest z tego, że podpisał kontrakt z 17-letnim Wayne'm Gretzky'm do Indianapolis Racers (WHA), na początku kariery tego największego gracza hokejowego wszech czasów. Cousins sprzedał drużynę Skalbanii za kwotę 16 milionów dolarów, która była rekordową ceną sprzedaży zespołu NHL w tamtym czasie.
W dniu 21 maja 1980 roku, Skalbania ogłosił, że zespół przenosi się do Calgary. Postanowił zachować nazwę Flames, a płonące logo "A" zostało zastąpione przez płonące "C". Znacznie lepiej prezentuje się to płonące "C", prawda? Jednak już w roku 1981, Skalbania został zmuszony do sprzedania Flames grupie lokalnych biznesmenów. W dniu 16 grudnia 1982 Skalbania złożył wniosek, w ramach ustawy o bankructwie, aby bank udzielił mu pięciu lat na spłatę 30 milionów 300 tysięcy dolarów długów. Jednak nie udało mu się tego dokonać i doprowadził się do bankructwa. W 1998 roku Nelson Skalbania został osadzony w więzieniu za kradzież. Jak widać nie warto być milionerem, można łatwo trafić przez to za kratki.Osiągnięcia: Puchar Stanley'a - 1 (1988-89), Mistrzostwo Konferencji - 3 (1985-86, 1988-89, 2003-04), Mistrzostwo Dywizji - 5 (1985-86, 1988-89, 1993-94, 1994-95, 2005-06).
Transfery:
do klubu - Ryan Stone (CAN, z Edmonton Oilers), Olli Jokinen (FIN, z New York Rangers), Brendan Morrison (CAN, z Washington Capitals), Alex Tanguay (CAN, z Tampa Bay Lightning), Raitis Ivanans (LAT, z Los Angeles Kings), Henrik Karlsson (SWE, z Farjestads), Tim Jackman (USA, z New York Islanders);
z klubu - Christopher Higgins (USA, do Florida Panthers), Jamal Mayers (CAN, do San Jose Sharks), Eric Nystrom (USA, do Minnesota Wild).
Prognoza: W zeszłym sezonie Płomienie zdobyli 90 punktów i zajęli 16 miejsce w lidze, co nie pozwoliło awansować do playoffs. Przyczyną tego była między innymi najniższa ilość strzelonych bramek w lidze - 204. Poza tym długie serie przegranych meczy (13, 7, 2 razy po 5), przed sezonem oddanie Cammalleri'ego, zawirowania wokół Jokinena i Tanguay'a, to wszystko sprawiło, że ubiegły sezon był w wykonaniu Flames nieudany. W tym pewnie będzie podobnie. O ile ponowne ściągnięcie Jokinena i Tanguay'a to dobre posunięcia, to nie jestem już przekonany, że przyjście Jackmana i Ivanansa coś poprawią w grze zespołu. Niewątpliwie liderem powinien pozostać Iginla, dobrze powinni zaprezentować się Craig Conroy i Curtis Glencross, w obronie na pewno będzie brylować Mark Giordano i może Robin Regehr, ale już zupełnie nie wierzę w dobrą grę Jay'a Bouwmeestera. Najmocniejszym punktem Płomieni wydaje się być bramkarz, Miikka Kiprusoff, który po słabych występach w sezonach 2007-08 i 2008-09, bardzo dobrze zaprezentował się w sezonie 2009-10. Jeśli tylko "Kipper" utrzyma dobrą formę to kibice z Calgary, przynajmniej z tego gracza powinni być zadowoleni. Reasumując: nie wróżę Flames awansu do playoffs w tym sezonie, a za ich sukces uważać będę poprawienie wyniku z zeszłego sezonu.
Rok założenia: 1971
Konferencja: Eastern (Wschodnia)
Dywizja: Southeast (Południowo-wschodnia)
Siedziba: Raleigh, North Carolina, USA
Arena: RBC Center (18176 miejsc)
Nazwa: New England Whalers (1971-79 / WHA), Hartford Whalers (1979-97 / NHL), Carolina Hurricanes (1997-dzisiaj)
Własciciel: Peter Karmanos, Jr.
Manager: Jim Rutherford
Główny trener: Paul Maurice
Kapitan: Eric Staal
Historia: The New England Whalers powstali w listopadzie 1971 roku, kiedy World Hockey Association udzieliło koncesji na grę w tej lidze. W ciągu dwóch pierwszych lat ich istnienia, klub grał swoje mecze w Boston Arena i Boston Garden. Wraz ze wzrostem trudności planowania gier w Boston Garden (była to własność rywala w NHL, Boston Bruins), na początku sezonu 1974-75, właściciele klubu zdecydowali się przenieść zespół do Hartford, w Connecticut. W oczekiwaniu na zakończenie nowej hali w Hartford, Whalers w pierwszej części sezonu grali w The Big E Coliseum w West Springfield. W dniu 11 stycznia 1975 roku, zespół zagrał swój pierwszy, (w całości wyprzedany) mecz przed własną publicznością w Hartford Civic Center Koloseum. Jako jeden z najbardziej stabilnych zespołów WHA, Whalers, wraz z Edmonton Oilers, Quebec Nordiques i Winnipeg Jets, zostali dopuszczeni do gry w NHL w roku 1979. Ponieważ w NHL grał już zespół z Nowej Anglii, Boston Bruins, była drużyna WHA została przemianowana na Hartford Whalers. Niestety, zespół nigdy nie był tak skuteczny w NHL, jak w WHA, gdzie wygrał trzy sezony. W marcu 1997 roku właściciel Peter Karmanos poinformował, że zespół przeniesie się gdzie indziej po sezonie 1996-97, ze względu na nieudane próby negocjacji dotyczących najmu nowej hali w Hartford i pakietu budowlanego jej rozbudowy. W lipcu Karmanos ogłosił, że Whalers przenoszą się do strefy Research Triangle of North Carolina oraz do nowej hali Entertainment and Sports Arena w Raleigh, stają się Carolina Hurricanes i zmieniają kolory zespołu, na czerwony i czarny. Osiągnięcia: Puchar Stanley'a - 1 (2005-06), Mistrzostwo Konferencji - 2 (2001-02, 2005-06), Mistrzostwo Dywizji - 3 (1998-99, 2001-02, 2005-06).
Transfery:
do klubu - Joe Corvo (USA, z Washington Capitals), Bobby Sanguinetti (USA, z New York Rangers), Patrick O'Sullivan (CAN, z Edmonton Oilers), Anton Babchuk (UKR, z Avangard Omsk), Jeff Skinner (CAN, numer 7 tegorocznego draftu);
z klubu - Ray Whitney (CAN, do Phoenix Coyotes), Rod Brind’Amour (CAN, zakończenie kariery).
Prognoza: W ubiegłym sezonie Huragany zdobyli tylko 80 punktów i zakończyli rywalizację na 24 miejscu w lidze. Zanotowali jedną z najdłuższych serii porażek w lidze - 19. Oczywiście nie awansowali do playoffs i byli tłem zespołu z sezonu 2008-09, kiedy to zagrali w Finale Konferencji. Muszę przyznać szczerze, że według mnie jest to drużyna, która gra defensywny hokej i chyba przez to najmniej widowiskowy. Nie ma tego "parcia" na bramkę przeciwnika, jakie mają chociażby Capitals, Penguins i Red Wings. Poza tym w tym roku "stracili" swoich dwóch najbardziej doświadczonych w grze weteranów (Whitney'a i Brind'Amoura) i praktycznie tylko dwa nazwiska w tej chwili liczą się w tej drużynie. Eric Staal i Cam Ward. Staal, po kiepskim uprzednim sezonie, będzie się starał w tym pokazać, że wart był podpisania 7-letniego kontraktu, a będący w fenomenalnej formie bramkarz, Cam Ward, o ile nie będzie miał kłopotów ze zdrowiem, powinien być najmocniejszym punktem swojej drużyny. Tylko że samym bramkarzem nie wygrywa się meczy. Muszą jeszcze być napastnicy, którzy zdobywają zwycięskie bramki. Carolina, poza Staalem, ma jeszcze Fina, Jussi Jokinena i Brandona Suttera. Jeśli jednak inni nie dołączą do tej trójki, to wątpię, żeby Huragany nawet poprawili swoją pozycję z ubiegłego sezonu. Widzę tu miejsce dla Jeffrey'a Skinnera, młodego 18-letniego chłopaka, który podobno ma niesamowity wręcz instynkt strzelecki i może on już niedługo stać się kluczową postacią tego zespołu. Reasumując: nie widzę w tym sezonie możliwości awansu do playoffs tej drużyny.
Rok założenia: 1926
Konferencja: Western (Zachodnia)
Dywizja: Central (Centralna)
Siedziba: Chicago, Illinois, USA
Arena: United Center (19717 miejsc)
Nazwa: Chicago Black Hawks (1926-86), Chicago Blackhawks (1986-dzisiaj)
Własciciel: Rocky Wirtz
Manager: Stan Bowman
Główny trener: Joel Quenneville
Kapitan: Jonathan Toews
Historia: Chicago Blackhawks dołączył do NHL w 1926 roku w ramach pierwszej fali ekspansji drużyn ze Stanów Zjednoczonych. Byli jedną z trzech amerykańskich zespołów, wraz z Detroit Cougars (obecnie Detroit Red Wings) i New York Rangers. Większość oryginalnych zawodników Hawks pochodziła z Portland Rosebuds z Western Hockey League (pierwotnie Regina Stolice Western Canada Hockey League). Pierwszym właścicielem Blackhawks był Coffee Tycoon Frederic McLaughlin, były dowódca 333rd Machine Gun Battalion z 86. Dywizji Piechoty w czasie I Wojny Światowej. Ta dywizja nazywana była "Blackhawk Division". McLaughlin ewidentnie nazwał swój klub hokejowy, na cześć jednostki wojskowej. Przez wiele lat używano jednak pisowni "Black Hawks". Ta dwuznaczność została ostatecznie rozstrzygnięta w roku 1986, gdy klub oficjalnie zdecydował się na wersję jednego słowa "Blackhawks". McLaughlin odegrał bardzo aktywną rolę w prowadzeniu zespołu, mimo że niewiele znał się na hokeju. Przez większość swojej kariery jako właściciel, pracował też jako jego dyrektor generalny. Był również bardzo zainteresowany promowaniem amerykańskich graczy na lodzie, co było bardzo rzadkie w profesjonalnym hokeju. Black Hawks byli pierwszym zespołem NHL w pełni amerykańskim. Podczas 18 lat jako właściciel, McLaughlin doprowadził do dwóch zwycięstw w Finale Pucharu Stanley'a, w latach 1934 i 1938. Właściciel i założyciel Black Hawks, Frederic McLaughlin zmarł w 1944 roku. Jego drużynę sprzedano konsorcjum, na którego czele stał Bill Tobin. Jednakże, Tobin był tylko marionetką dla właściciela Red Wings, Jamesa E. Norrisa, który stał się rzeczywistym właścicielem Black Hawks. Przez następne kilkanaście lat, Norris-Tobin nie zwracali prawie żadnej uwagi na Black Hawks, co spowodowało, że drużyna z Chicago przestała się liczyć w NHL i tylko dwa razy awansowała do playoffs, w latach 1945 i 1958. Po śmierci Norrisa w roku 1952, upadający klub przejęli najstarszy syn, James D. Norris i współwłaściciel Red Wings, Arthur Wirtz. Doprowadzili oni do odbudowy zespołu, co zaowocowało zdobyciem po raz trzeci Pucharu Stanley'a, w roku 1961 (podczas trwania ery "Original Six"). W końcu spadkobiercą własności klubu, po Arthurze Wirtzu, został jego syn Bill Wirtz, a później jego wnuk William Rockwell "Rocky" Wirtz.Osiągnięcia: Puchar Stanley'a - 4 (1933-34, 1937-38, 1960-61, 2009-10), Mistrzostwo Konferencji - 2 (1991-92, 2009-10), Mistrzostwo Dywizji - 14 (1969-70, 1970-71, 1971-72, 1972-73, 1975-76, 1977-78, 1978-79, 1979-80, 1982-83, 1985-86, 1989-90, 1990-91, 1992-93, 2009-10).
Transfery:
do klubu - Fernando Pisani (CAN, z Edmonton Oilers), John Scott (CAN, z Minnesota Wild), Viktor Stalberg (SWE, z Toronto Maple Leafs), Jeff Taffe (USA, z Florida Panthers), Marty Turco (CAN, z Dallas Stars);
z klubu - Adam Burish (USA, do Dallas Stars), Dustin Byfuglien (USA, do Atlanta Thrashers), Ben Eager (CAN, do Atlanta Thrashers), Colin Fraser (CAN, do Edmonton Oilers), Andrew Ladd (CAN, do Atlanta Thrashers), John Madden (CAN, do Minnesota Wild), Antti Niemi (FIN, do San Jose Sharks), Brent Sopel (CAN, do Atlanta Thrashers), Kris Versteeg (CAN, do Toronto Maple Leafs), Cristobal Huet (FRA, wypożyczony do Fribourg-Gotteron, Szwajcaria)
Prognoza: Blackhawks będą w tym sezonie bronić Pucharu Stanley'a, jednak wobec znacznego przekroczenia "salary cap", klub musiało opuścić 9 graczy. Już po pierwszych grach tego sezonu widać, że pozostali i sprowadzeni nowi, sprawiają wrażenie rozbitej drużyny i trudno się z tym nie zgodzić. Nie wiadomo, dlaczego tak się dzieje, bo przecież wciąż w tej drużynie są znaczący gracze, jak Patrick Kane, Patrick Sharp, Jonathan Toews, Brent Seabrook, czy też Marian Hossa. Jednak trochę czasu zajmie zanim nowi i starzy gracze zgrają się i tego właśnie brakowało w pierwszych trzech rozegranych meczach. O ile siła ofensywna i najważniejsze bloki obronne (Duncan Keith, Niklas Hjalmarsson, Brian Campbell i wspomniany Seabrook) zostały nieruszone, o tyle w bramce pojawiło się dwóch nowych graczy. I według mnie jest to "pięta Achillesowa" Jastrzębi. Sprowadzony z Dallas, Marty Turco, wcale nie zachwyca swoją grą i ubiegły sezon nie może zaliczyć do udanych. Drugi goalie, Corey Crawford, zagrał tylko w jednym spotkaniu w poprzednim sezonie i jego forma to duży znak zapytania. Jeśli Turco nie wróci do dobrej formy sprzed lat, to bez dobrego bramkarza trudno będzie walczyć Hawks o awans do playoffs. Reasumując: dużo niewiadomych, pierwsze mecze pokażą co naprawdę znaczy ta stara/nowa drużyna. Ja jednak uważam, że będzie im bardzo trudno awansować w tym sezonie i grać w playoffs.
Rok założenia: 1972
Konferencja: Western (Zachodnia)
Dywizja: Northwest (Północno-zachodnia)
Siedziba: Denver, Colorado, USA
Arena: Pepsi Center (18007 miejsc)
Nazwa: Quebec Nordiques (1972-79 / WHA), Quebec Nordiques (1979-95 / NHL), Colorado Avalanche (1995-dzisiaj)
Własciciel: Stan Kroenke
Manager: Greg Sherman
Główny trener: Joe Sacco
Kapitan: Adam Foote
Historia: Quebec Nordiques był jednym z "oryginalnych" zespołów w lidze World Hockey Association (WHA), kiedy zaczął grać w 1972 roku. W 1979 roku przyznano zespołowi koncesję na występy w lidze NHL i rozpoczęli tam grę wraz z Edmonton Oilers, Hartford Whalers i Winnipeg Jets. Począwszy od sezonu 1981-82 przez siedem kolejnych lat, Nordiques stał się jednym z najgorszych zespołów w lidze. W sezonach 1987-88 do 1991-92, zespół corocznie zajmował ostatnie miejsce w swojej dywizji i trzy razy "osiągnął" najgorszy rekord ligi. Jednak już w sezonie 1992-93, Nordiques zagrali w playoffs, po raz pierwszy od sześciu lat. Dwa lata później wygrali Northeast Division i mieli drugi najlepszy rekord sezonu regularnego ligi. Pomimo tych sukcesów, zespół miał spore problemy finansowe i dlatego ówczesny właściciel klubu, Marcel Aubut, poprosił o ratunek rząd prowincji Quebec, a także o sfinansowanie ze środków publicznych budowy nowej areny. Próba ratunku nie udała się i Aubut zmuszony został do sprzedania zespołu grupie inwestorów z Denver. 1 lipca 1995 roku The COMSAT Entertainment Group, oficjalnie ogłosiła zakup zespołu i przeniesienie go do Denver. W dniu 10 sierpnia 1995 roku, zespół otrzymał koncesję od władz ligi, ale już jako Colorado Avalanche. W późniejszej historii zespół stał się własnością Charlie Lyons' Ascent Entertainment Group, a w 200 roku przeszedł na własność Enosa Stanley'a "Stana" Kroenke. Kroenke jest znanym potentatem sportowym. Jako szef i właściciel Kroenke Sports Enterprises, posiada 40% udziału w zespole baseballowym ligi MLB St. Louis Rams, jest pełnoprawnym właścicielem Denver Nuggets w NBA i Colorado Avalanche w NHL. W 2002 roku stał się wspólwłaścicielem Denver Broncos, zespołu futbolu amerykańskiego i Crush Colorado Arena Football League. W 2004 roku kupił od Phila Anschutza, Colorado Mammoth z ligi National Lacrosse League i zespół piłkarski Colorado Rapids z ligi Major League Soccer. Jest też głównym akcjonariuszem angielskiego klubu piłkarskiego Arsenal.Osiągnięcia: Puchar Stanley'a - 2 (1995-96, 2000-01), Mistrzostwo Konferencji - 2 (1995-96, 2000-01), Mistrzostwo Dywizji - 8 (1995-96, 1996-97, 1997-98, 1998-99, 1999-2000, 2000-01, 2001-02, 2002-03)
Transfery:
do klubu - Daniel Winnik (CAN, z Phoenix Coyotes), Peter Mueller (USA, z Phoenix Coyotes / jeszcze przed końcem ubiegłego sezonu), David Van der Gulik (CAN, z Calgary Flames), Jonas Holos (NOR, z Farjestads);
z klubu - Ruslan Salei (BLR, do Detroit Red Wings), Brett Clark (CAN, do Tampa Bay Lightning), Tom Preissing (USA, do ???), Darcy Tucker (CAN, do ???), Chris Durno (CAN, do Tampa Bay Lightning), Marek Svatos (SVK, do ???), Wojtek Wolski (POL, do Phoenix Coyotes / jeszcze przed końcem ubiegłego sezonu).
Prognoza: Lawiny ubiegły sezon ukończyli na 12 miejscu w lidze i na 2 miejscu w swojej Dywizji, zaraz za Orkami z Vancouver. Strzelili w sumie 244 bramki, co było piątym wynikiem w lidze. Najlepszymi zawodnikami byli Peter Stastny, Chris Stewart, Matt Duchene i nasz Wojtek Wolski. Jedyny Polak grający w tej chwili w NHL w dużej mierze przyczynił się do tak dobrego wyniku Lawin. Jednak jeszcze przed końcem sezonu został oddany do Kojotów z Phoenix i teraz tam zdobywa gole. Oprócz w/w w zespole mogą liczyć się ściągnięty od Kojotów za Wolskiego, Peter Mueller, a także rookie Ryan O'Reilly. Do składu wrócił też kontuzjowany David Jones. Widać z tego, że formacje atakujące prezentują się dość dobrze. W obronie też nie jest źle, bo Kyle Quincey, Scott Hannan, kapitan Adam Foote i John Michael-Liles to już są znane i ograne nazwiska. W bramce Lawiny mają świetnego Craiga Andersona, z którym rywalizuje Słowak, Peter Budaj, ale już po pierwszych meczach tego sezonu widać, że znacznie lepszy jest ten pierwszy. Reasumując: Lawiny to mocny zespół, z dużym potencjałem strzeleckim i jeśli tylko będą tak dobrze grali, jak wczoraj zagrali i wygrali z pretendentem do Pucharu, Detroit Red Wings, to jestem spokojny o ich awans do playoffs.
Materiały źródłowe:
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz