Hokej bez tajemnic - część 14

Rok założenia: 1967

Konferencja: Eastern (Wschodnia)
Dywizja: Atlantic (Atlantycka)
Siedziba: Philadelphia, Pennsylvania, USA
Arena: Wells Fargo Center - wcześniej znana jako Spectrum II, CoreStates Center, First Union Center i Wachovia Center (19537 miejsc)
Nazwa: Philadelphia Flyers (1967-dzisiaj)
Właściciele: Comcast-Spectacor (Ed Snider - prezes)
Manager: Paul Holmgren
Główny trener: Peter Laviolette
Kapitan: Mike Richards

Historia: Lotnicy mają ciekawą historyjkę związaną z powstaniem zespołu, bo gdyby nie tłum fanów Boston Bruins, oczekujących w kolejce po bilety na mecz swojej drużyny, nie wiadomo czy w ogóle zespół by powstał. Ed Snider, wiceprezes, skarbnik i właściciel 7 procent zespołu footballu amerykańskiego Philadelphia Eagles, w dniu 29 listopada 1964 roku, obserwował właśnie tę kolejkę i zaczął snuć plany zorganizowania w Philadelphii drużyny hokejowej i zbudowania nowej hali, zarówno dla występów hokejowych, jak i do gry w koszykówkę, dla istniejącej już wtedy Philadelphii 76ers. Dowiedziawszy się, że NHL planowało rozszerzyć ligę, Snider zaczął realizować swoje plany. Ponieważ potrzebował 2 milionów dolarów, rozpoczął współpracę z Billem Putnamem i Joe Scottem i wspólnie doprowadzili do wybudowania hali The Spectrum, powstania zespołu Philadelphia Flyers i otrzymania koncesji na występy w lidze NHL. W roku 1967 zakończyła się era "Original Six" i NHL wprowadziło do gry kolejnych sześc drużyn, w tym właśnie Philadelphię Flyers. Lotnicy szybko stali się jedną z najbardziej utytułowanych ekip, spoza kręgu drużyn "Oryginalnej Szóstki". Byli pierwszą z drużyn z rozszerzenia, która wygrała Puchar Stanley'a w sezonie 1973-74 i ponownie w sezonie 1974-75. Lotnicy mają jeden z najlepszych procentów wygranych meczy (0.576 - stan na koniec sezonu 2009-10) i ustępują pod tym względem tylko Montreal Canadiens (0,591 procent zwycięstw). Dodatkowo, Flyers mają najlepszy bilans występów w półfinałach i finałach Konferencji, spośród wszystkich zespołów ekspansji (16 półfinałów/finałów, wygranych 8), a także najczęściej grali w playoffs (35 razy z 43 sezonów). Wracając jednak do historii, w 1971 roku Snider przejął całkowitą kontrolę nad zespołem, po odkupieniu udziałów od Putnama i Scotta. W 1974 roku utworzył Spectacor, jako spółkę holdingową dla Flyers i The Spectrum.W 1996 roku, Snider sprzedał 66 % udziałów w Spectacor, największemu operatorowi kablowemu i dostawcy Internetu w Stanach Zjednoczonych, firmie Comcast Corporation, co doprowadziło do powstania spółki Comcast-Spectacor. Snider zachował 34% udziałów w firmie i stanowisko Prezesa.

Osiągnięcia: Puchar Stanley'a - 2 (1973-74, 1974-75), Mistrzostwo Konferencji - 8 (1974-75, 1975-76, 1976-77, 1979-80, 1984-85, 1986-87, 1996-97, 2009-10), Mistrzostwo Dywizji - 15 (1967-68, 1973-74, 1974-75, 1975-76, 1976-77, 1979-80, 1982-83, 1984-85, 1985-86, 1986-87, 1994-95, 1995-96, 1999-2000, 2001-02, 2003-04).

Transfery:
do klubu - Sergei Bobrovsky (RUS, z Metallurg Novokuznetsk), Andrej Meszaros (SVK, z Tampa Bay Lightning), Sean O'Donnell (CAN, z Los Angeles Kings), Jody Shelley (CAN, z New York Rangers), Eric Wellwood (CAN, z Windsor Spitfires), Nikolay Zherdev (UKR, z Atlant Moscow);
z klubu - Arron Asham (CAN, do Pittsburgh Penguins), Simon Gagne (CAN, do Tampa Bay Lightning), Lukas Krajicek (CZE, do HC Ocelari Trinec), Ian Laperriere (CAN, lekarze zespołu odsunęli go od gry na okres jednego sezonu, gdyż podczas obozu treningowego we wrześniu 2010 roku, stwierdzono u niego zespół pourazowy wstrząsu mózgu, znany również jako PCS (post-concussion syndrome), objawiający się silnymi bólami głowy, zaburzeniami koncentracji, dużą drażliwością i huśtawką nastrojów, które mogą trwać wiele tygodni, miesięcy, a nawet od czasu do czasu przez cały rok), Ryan Parent, (CAN, do Vancouver Canucks), Mika Pyorala (FIN, do Frolunda HC), Danny Syvret (CAN, do Anaheim Ducks).

Prognoza: Poprzedni sezon Philadelphia Flyers musi zaliczyć do bardzo udanych. Lotnicy to ubiegło sezonowy finalista Pucharu Stanley'a. Pomimo tego, że sezon zakończyli dopiero na 18. miejscu w lidze, to jednak w playoffs grali wyśmienicie i polegli dopiero w finale, ulegając 2-4 zespołowi Chicago Blackhawks. Drużyna z Philadelphii jest jedną z najrówniej grających ekip NHL i ma bardzo wysoki procent wygranych meczy, o czym pisałem już w Historii. Przez ostatnich 15 sezonów tylko raz nie awansowali do playoffs, w sezonie 2006-07. Nie ma co się rozpisywać o możliwościach awansu, bo dla takiej drużyny brak awansu do playoffs, to już jest spora porażka. W tej chwili zajmują 3. miejsce w lidze i według mnie na pewno awansują do posezonowych rozgrywek. Mając takich atakujących jak Claude Giroux, Jeff Carter, Danny Briere, Ville Leino, Scott Hartnell, a przede wszystkim Mike Richards, który corocznie nie schodzi poniżej 60 punktów, można śmiało myśleć o grze w playoffs. Do nich należy dodać świetnych defensorów w osobach Chrisa Prongera (według mnie obok Sergei'a Gonchara najlepszy w tej chwili obrońca w lidze), Kimmo Timonena i Matta Carle'a, a także wyśmienicie grającego bramkarza Sergei'a Bobrovsky'ego. Z takim teamem Lotnicy mają pewny awans do przyszłorocznych playoffs.

Rok założenia: 1972
Konferencja: Western (Zachodnia)
Dywizja: Pacific (Pacyficzna)
Siedziba: Glendale, Arizona, USA
Arena: Jobing.com Arena (17125 miejsc)
Nazwa: Winnipeg Jets (1972-79 / WHA), Winnipeg Jets (1979-96 / NHL), Phoenix Coyotes (1996-dzisiaj)
Właściciele: National Hockey League
Manager: Don Maloney
Główny trener: Dave Tippett
Kapitan: Shane Doan

Historia: Zespół powstał w 1972 roku w Winnipeg, w Kanadzie i zaczął grać jako Winnipeg Jets. Był jednym z założycieli World Hockey Association (WHA). Jets osiągali największe sukcesy w tej lidze, wygrywając trzykrotnie Avco World Trophy, mistrzowskie trofeum ligi i grali w pięciu finałach z siedmiu sezonów WHA. Następnie stali się jednym z czterech zespołów dopuszczonych do NHL w ramach rozszerzenia, w 1979 roku. Nie potrafili jednak przenieść sukcesów z WHA do NHL. W efekcie zajęli ostatnie miejsce w NHL w ciągu pierwszych dwóch sezonów, a w sezonie 1980-81 wygrywając tylko 9 spotkań, co jest nadal najgorszym wynikiem w historii klubu. Dość szybko jednak odzyskali wigor i 11-krotnie awansowali do playoffs, w ciągu następnych 15 sezonów. Jets wpadli w kłopoty finansowe, gdy płace graczy zaczęły gwałtownie rosnąć w 1990 roku, co było szczególnie dotkliwe dla zespołów z Kanady. Winnipeg było drugim najmniejszym rynkiem w NHL, a po przeniesieniu się Quebec Nordiques do Denver w 1995 roku i powstaniu Colorado Avalanche, stało się najmniejszym rynkiem. Ponadto, arena Jets, Winnipeg Arena, była jedną z najmniejszych w lidze. Mimo silnego wsparcia fanów i kilka usilnych prób, aby utrzymać zespół w Winnipeg, ostatecznie projekt ten upadł. W grudniu 1995 roku, Jerry Colangelo, właściciel drużyny NBA Phoenix Suns i drużyny MLB Arizona Diamondbacks, wraz z biznesmenami z Phoenix, Stevenem Glucksternem i Richardem Burke, kupił zespół z planem przeniesienia go do Phoenix w sezonie 1996-97. I tak się też stało, zespół przeniósł się do Phoenix i zmienił nazwę na Phoenix Coyotes. W 1998 roku, Steven Burke stał się jedynym właścicielem zespołu, jednak nie potrafił przyciągnąć więcej inwestorów, w celu złagodzenia skutków kryzysu finansowego, który dopadł ten zespół. Wreszcie, w 2001 roku, Burke sprzedał drużynę developerowi Steve'owi Ellmanowi i Wayne'owi Gretzky'emu. Do tej dwójki dołączył jeszcze Jerry Moyes, właściciel jednej z największych firm transportu ciężarowego w USA, Swift Transportation. Ta trójka prowadziła zespół przez 5 kolejnych lat, kiedy to Ellman sprzedał swoje udziały. Zespół nie potrafił osiągnąć dobrych wyników finansowych i w grudniu 2008 roku media dowiedziały się, że Phoenix Coyotes tracili pieniądze na potęgę i byli finansowani bezpośrednio przez NHL. Doniesienia mediów były bagatelizowane przez prezydenta NHL, Gary'ego Bettmana i wiceprezydenta Billa Daly, ale skrycie NHL przejęła finansowanie Kojotów. Właściciel Jerry Moyes chciał sprzedać zespół kanadyjskiemu miliarderowi Jimowi Balsillie, który zamierzał przenieść go do Hamilton, w Ontario, ale na to nie chciało się zgodzić NHL. To już drugi zespół NHL, po Predators, który Balsillie miał zamiar kupić i przenieść do Hamilton. W maju 2009 roku, Moyes postawił zespół w stan upadłości, na kilka godzin przed przedstawieniem ofert kupna przez Bettmana. Od maja do września 2009 roku, odbyły się przesłuchania w sądzie Phoenix decydujące o losie Coyotes. Dwaj potencjalni oferenci kupna, Jerry Reinsdorf i Ice Edge Holdings, Inc nie złożyli oferty kupna na rozprawie o upadłości. Zamiast tego, NHL mocno sprzeciwiało się planowi Moyesa sprzedaży zespołu Balsilliemu i przeniesieniu go do Hamilton, przeciwko zasadom NHL. Ostatecznie sąd zadecydował, że Kojoci z Phoenix nie mógli zostać sprzedani Balsillie, gdyż sędzia uznał, że bankructwo nie może być wykorzystywane do niszczenia zasad obowiązujących w lidze. Ostatecznie zespół mógł pozostał w "rękach" ligi, po zobowiązaniu do spłaty wszystkich długów przez NHL.

Osiągnięcia: Puchar Stanley'a - 0, Mistrzostwo Konferencji - 0, Mistrzostwo Dywizji - 0.

Transfery: do klubu - Eric Belanger (CAN, z Washington Capitals), Andrew Ebbett (CAN, z Minnesota Wild), Oliver Ekman-Larsson (SWE, z Leksands IF), Lee Stempniak (USA, z Toronto Maple Leafs - jeszcze pod koniec poprzedniego sezonu), Ray Whitney (CAN, z Carolina Hurricanes);
z klubu - Robert Lang (CZE, do ???), Matthew Lombardi (CAN, do Nashville Predators), Zbynek Michalek (CZE, do Pittsburgh Penguins), Peter Mueller (USA, do Colorado Avalanche), Petteri Nokelainen (FIN, do Jokerit), Jim Vandermeer (CAN, do Edmonton Oilers), Daniel Winnik (CAN, do Colorado Avalanche).

Prognoza: Kojoty zawsze byli i są groźną drużyną. Pomimo braku sukcesów trzeba zawsze się z nimi liczyć. Ubiegły sezon był najbardziej udanym od ośmiu lat, kiedy to ostatni raz awansowali do playoffs. Zakończyli sezon na 4. miejscu w lidze, 4. w Konferencji i 2. w swojej Dywizji. Zdobyli 107 punktów, strzelili 225 goli i awansowali do playoffs. A tam w pierwszej rundzie stoczyli wyrównany bój z Red Wings, jednak ostatecznie przegrali w serii 3-4. Phoenix Coyotes to trochę taka dziwna drużyna, bo najczęściej bardzo dobrze rozpoczynają sezon, a później jakby uciekało z nich powietrze i muszą do końca walczyć o awans do playoffs, co im się nieczęsto udaje. Ubiegły sezon był trochę inny, bo praktycznie przez cały czas trzymali równo poziom i mam nadzieję, że w tym sezonie będzie podobnie. Grają świetnie w obronie i mają dobrego bramkarza, Ilya'ę Bryzgalova. Keith Yandle, Adrian Aucoin i Ed Jovanovski to trójka wiodących w zespole obrońców, którzy z pomocą Bryzgalova skutecznie bronią dostępu do bramki Kojotów. Z atakujących najlepiej grają Ray Whitney i Radim Vrbata, trochę gorzej ubiegłoroczny lider zespołu Shane Doan. Odszedł do Predatorów Matthew Lombardi, ale dobrze wkomponował się w skład, ściągnięty jeszcze w poprzednim sezonie, Lee Stempniak. To on w znacznej mierze pomógł Kojotom w awansie do playoffs. Nie do końca potrafił się znaleźć w Toronto Maple Leafs, ale w Phoenix przeżywa eksplozję formy i jest wiodącym prawoskrzydłowym. Nie sposób nie wspomnieć o jedynym Polaku grającym w NHL, Wojtku Wolskim. Urodzony w Zabrzu hokeista, świetnie radzi sobie w grze i bardzo dobrze rozdziela krążki, bo punktuje głównie asystami. Reasumując: jeśli nie zaliczą jakiegoś długiego okresu bez zwycięstwa, to Kojoty również w tym sezonie powinni awansować do playoffs.

Rok założenia: 1967
Konferencja: Eastern (Wschodnia)
Dywizja: Atlantic (Atlantycka)
Siedziba: Pittsburgh, Pennsylvania, USA
Arena: Consol Energy Center (18087 miejsc)
Nazwa: Pittsburgh Penguins (1967-dzisiaj)
Właściciele: Mario Lemieux i Ronald Burkle
Manager: Ray Shero
Główny trener: Dan Bylsma
Kapitan: Sidney Crosby

Historia: Długo przed powstaniem Pingwinów, Pittsburgh miał już swój zespół w NHL. Był to Pittsburgh Pirates, który grał w NHL w latach 1925-1930. Później przeniósł się do Philadelphii i występował jeszcze przez jeden sezon 1930-31, jako Philadelphia Quakers. Wiosną 1965 roku, Jack McGregor, senator stanowy z Kittanning, opracował plan powrotu zespołu z Pittsburgha do NHL. Plan McGregora, za sprawą dużego lobbingu niektórych jego autorów kampanii i zapalonych fanów sportu, udał się i 8 lutego 1966 roku, NHL udzieliło koncesji na udział drużyny z Pittsburgha w sezonie 1967-68. Zespół przyjął nazwę Penguins, której inspiracją był przydomek "Igloo", którym to nazywano arenę Pittsburgh Civic Arena, w której zespól rozgrywał swoje spotkania. 21 października 1967 roku, Pingwiny jako pierwszy zespół z rozszerzenia, pokonał drużynę z "Original Six", Chicago Black Hawks 4-2. W latach 70-tych, zespół miał spore problemy finansowe, gdyż wierzyciele zaczęli domagać się spłaty zadłużenia. Na początku 1975 roku, zmusiło to do bankructwa zespołu. Drzwi do biura były zamknięte na kłódkę i wyglądało na to, że Penguins może przestać istnieć. Wtedy też zaczęły krążyć plotki, że dwa zespoły Penguins i California Golden Seals miały być przeniesione, odpowiednio do Seattle i Denver, dwóch miast, które miały dostać miejsce na występy w lidze od sezonu 1976-77. Dzięki interwencji grupy działaczy, w której byli Al Savill, Otto Frenzel i były trener Minnesota North Stars, Wren Blair, zespół powstrzymano przed rozwiązaniem i mógł pozostać w Pittsburghu. W roku 1977, zespół kupił Edward John DeBartolo, Sr., amerykański biznesmen, który jest powszechnie uważany za ojca amerykańskich centrów i pasaży handlowych. To za jego czasów Pingwiny po raz pierwszy zdobyli Puchar Stanley'a, w roku 1991, co powtórzyli rok później. W listopadzie 1998 roku, zespół zmuszony został po raz drugi ogłosić bankructwo. Przez większość sezonu 1998-99 wyglądało, jakby Pingwiny chcieli zakończyć grę i przestać istnieć. W tym momencie z niezwykłą propozycją wkroczył Mario Lemieux, były gracz Penguins i jeden z najlepszych hokeistów w historii NHL. Zaproponował odroczenie wynagrodzeń na rok i dodanie do "salary cap" 30 milionów dolarów, co uczyniło go jednym z największych wierzycieli zespołu. Zaproponował odzyskanie tych pieniędzy poprzez przekształcenie ich w akcje i zakupie zespołu, a także obiecał zachować zespół w Pittsburghu. Liga NHL i sąd upadłościowy wyrazili zgodę i Lemieux, wspólnie z magnatem finansowym, Ronaldem Burkle, objął kierownictwo w dniu 3 września 1999 roku, po raz drugi w historii broniąc Pingwiny przed upadłością. Poprzez rozsądną politykę kadrową (pozbycie się drogich Jaromira Jagra i Frantiska Kucery, a pozyskanie młodych Sidney'a Crosby'ego, Evgenija Malkina, Marca-Andre Fleury'ego i Jordana Staala) doprowadził do tego, że w roku 2009 Pingwiny po raz trzeci w historii cieszyli się ze zdobycia Pucharu Stanley'a.

Osiągnięcia: Puchar Stanley'a - 3 (1990-91, 1991-92, 2008-09), Mistrzostwo Konferencji - 4 (1990-91, 1991-92, 2007-08, 2008-09), Mistrzostwo Dywizji - 6 (1990-91, 1992-93, 1993-94, 1995-96, 1997-98, 2007-08).

Transfery: do klubu - Arron Asham (CAN, z Philadelphia Flyers), Mike Comrie (CAN, z Edmonton Oilers), Paul Martin (USA, z New Jersey Devils), Zbynek Michalek (CZE, z Phoenix Coyotes);
z klubu - Mark Eaton (USA, do New York Islanders), Ruslan Fedotenko (UKR, do New York Rangers), Sergei Gonchar (RUS, do Ottawa Senators), Jordan Leopold (USA, do Buffalo Sabres), Jay McKee (CAN, obecnie pracuje jako asystent trenera męskiego zespołu hokeja, Niagara University), Alexei Ponikarovsky (UKR, do Los Angeles Kings);
do wyjaśnienia - Bill Guerin (USA, na razie nie gra i nie wiadomo, co się z nim dzieje. Po długich obradach, Ray Shero, dyrektor generalny w Pittsburgh Penguins, nie zdecydował się zaoferować Guerinowi kontraktu na sezon 2010-2011. W dniu 7 września 2010 roku, Philadelphia Flyers zaprosiła Guerina na obóz treningowy. Jednakże w dniu 4 października 2010 roku, Flyers zwolnili Guerina, tuż przed rozpoczęciem sezonu regularnego.

Prognoza: Wiadomość z ostatniej chwili dotycząca Billa Guerina. W dniu 6 grudnia 2010, Guerin ogłosił zakończenie kariery jako zawodnik NHL. W momencie przejścia na emeryturę, Guerin zajmuje siódme miejsce wśród Amerykanów pod względem ilości strzelonych bramek (429).
Pingwiny od czterech sezonów nie zeszli poniżej 10. miejsca w lidze. Ubiegły sezon ukończyli na 8. miejscu w lidze, 4. w Konferencji i 2. w Atlantic Division. Awansowali do playoffs, a tam pokonali Ottawę Senators 4-2 i w półfinale Konferencji nie dali rady Montreal Canadiens, ulegając 3-4 (w głównej mierze za sprawą Jaroslava Halaka). Mają w swoim składzie prawdziwą gwiazdę ligi NHL, w osobie Sidney'a Crosby'ego. 109 punktów w ubiegłym sezonie, 48 już w tym, te wyniki świadczą o ogromnym talencie hokejowym Crosby'ego. No tak, tylko prowadzi to do tego, że jest Crosby, a po nim długo, długo nikt. I tak rzeczywiście jest, ale jak na razie w Pittsburghu to się sprawdza i dobrze funkcjonuje. Ciekawe tylko co będzie, jak Sidney dozna kontuzji!. Wyłączony z gry, z powodu złamania ręki, jest jak na razie inny center zespołu, Jordan Staal. Obok Crosby'ego najbardziej znanym graczem jest Evgeni Malkin, który większość punktów zdobywa z asyst. Dobrze grają też Chris Kunitz i Pascal Dupuis. W obronie najlepsi to Chris Letang, Alex Goligoski i, sprowadzony z Devils, Paul Martin. Numerem jeden w bramce jest Marc-Andre Fleury, chociaż jego zmiennik Brent Johnson ma jak dotychczas lepszy procent obron od popularnego "Kwiatka" ("Flower"). Reasumując: jak co roku Pingwiny liczą się w walce o Puchar Stanley'a, a więc awans do playoffs nie powinien stanowić dla nich żadnego problemu.

Rok założenia: 1991
Konferencja: Western (Zachodnia)
Dywizja: Pacific (Pacyficzna)
Siedziba: San Jose, California, USA
Arena: HP Pavilion - wcześniej znana jako Compaq Center i San Jose Arena (17562 miejsc)
Nazwa: San Jose Sharks (1991-dzisiaj)
Właściciele: San Jose Sports & Entertainment Enterprises (SJSEE)
Manager: Doug Wilson
Główny trener: Todd McLellan
Kapitan: Joe Thornton

Historia: W roku 1990, właściciele Minnesoty North Stars (obecnie Dallas Stars), Gordon i George Gundowie, podjęli decyzję o planie przeniesienia zespołu do San Francisco Bay Area, który to rynek był opuszczony od 14 lat. Ówczesny Prezydent NHL, John Ziegler, nie wyraził na to zgody, ale zgodził się na sprzedaż North Stars, Howardowi Baldwinowi i przyznanie koncesji na występy w NHL nowemu zespołowi z Bay Area, od sezonu 1991-92. W dniu 5 maja 1990 roku, bracia Gund oficjalnie sprzedali udziały w North Stars Baldwinowi i otrzymali koncesję na nowy zespół z Bay Area, z siedzibą w San Jose. Ogłoszono zaraz konkurs na nazwę zespołu i zgłoszonych zostało ich ponad 5000. Zdobywca pierwszego miejsca, nazwa "Blades", nie do końca podobała się braciom Gund, gdyż miała ona potencjalnie negatywne skojarzenia z bronią (z pol.: "ostrza"). Razem podjęli decyzję, że nowy zespół będzie nosił nazwę "Sharks" ("Rekiny"). Nazwa została zainspirowana dużą ilością rekinów żyjących w Oceanie Spokojnym. Siedem różnych odmian tam zamieszkuje, a jeden obszar wodny w pobliżu Bay Area jest znany jako "trójkąt czerwony", ponieważ jest praktycznie zdominowany przez populację rekinów. Pierwszy kierownik zespołu, Matt Levine, powiedział o nowej nazwie, że: "Rekiny są nieustępliwe, zdeterminowane, szybkie, zwinne, bystre i nieustraszone. Planujemy zbudować organizację, która ma wszystkie te cechy." W lutym 2002 roku, Gordon Gund sprzedał swoje akcje Sharks konsorcjum o nazwie San Jose Sports & Entertainment Enterprises (SJSE). George Gund zatrzymał swoje udziały własności, jako jednego z partnerów w SJSE.

Osiągnięcia: Puchar Stanley'a - 0, Mistrzostwo Konferencji - 0, Mistrzostwo Dywizji - 5 (2001-02, 2003-04, 2007-08, 2008-09, 2009-10).

Transfery:
do klubu - Jamal Mayers (CAN, z Calgary Flames), Antti Niemi (FIN, z Chicago Blackhawks), Antero Niittymaki (FIN, z Tampa Bay Lightning);
z klubu - Rob Blake (CAN, zakończenie kariery), Thomas Greiss (GER, do Brynas IF), Manny Malhotra (CAN, do Vancouver Canucks), Evgeni Nabokov (RUS, do SKA St. Petersburg), Jed Ortmeyer (USA, do San Antonio Rampage - AHL), Brad Staubitz (CAN, do Minnesota Wild), Ryan Vesce (USA, do Torpedo Nizhni Novgorod).

Prognoza: Rekiny w ubiegłym sezonie wygrali swoją Dywizję, wygrali Konferencję i zajęli 2. miejsce w lidze NHL, ustępując tylko Washington Capitals. W tym sezonie nie jest już tak dobrze i na razie spisują się niespecjalnie. Najważniejszymi graczami drużyny z San Jose są Dany Heatley, Joe Thornton i Patrick Marleau. Ciekawostką zestawień punktowych tej drużyny jest to, że ta trójka, podobnie jak w ubiegłym sezonie, przewodzi jak na razie w punktacji, a za nią plasuje się następna trójka, która również w poprzednim sezonie była na miejscach 4-6. Są to Ryane Clowe, Joe Pavelski i Dan Boyle. Ta szóstka to liderzy Rekinów i to oni noszą na swoich barkach cały ciężar gry. No może jeszcze Logan Couture i Devin Setoguchi. Przed tym sezonem największe zmiany w składzie Rekinów dokonali na pozycji bramkarza. Odeszli obydwaj grający bramkarze Evgeni Nabokov i Thomas Greiss. Odejście Nabokova do St. Petersburga, po 10. sezonach gry w Sharks, to spora strata dla zespołu, ale przyszli nowi i jak dotychczas Antero Niittymaki spisuje się przyzwoicie. Rekinom przypięto taką "łatkę", że jest to drużyna, która gra na najwyższym poziomie tylko w sezonie zasadniczym. Po awansie do playoffs odpadali zaraz w pierwszej rundzie (przegrywając z teoretycznie słabszymi przeciwnikami), lub też w półfinałach Konferencji, rzadko dochodząc do finału Konferencji, nie mówiąc już o finale Pucharu Stanley'a. Dopiero ostatnie playoffs chyba coś w tym względzie zmieniło, bo Sharks doszli do finału Konferencji i dopiero tam ulegli, późniejszym zdobywcom Pucharu, Chicago Blackhawks. Reasumując: pomimo nie do końca zadowalającej ostatnio gry sądzę, że Rekiny nie powinni mieć specjalnych problemów z awansem do playoffs.

Rok założenia: 1967
Konferencja: Western (Zachodnia)
Dywizja: Central (Centralna)
Siedziba: St. Louis, Missouri, USA
Arena: Scottrade Center - wcześniej znana jako Kiel Center i Savvis Center (19250 miejsc)
Nazwa: St. Louis Blues (1967-dzisiaj)
Właściciel: Dave Checketts
Manager: Doug Armstrong
Główny trener: Davis Payne
Kapitan: Eric Brewer

Historia: Blues są jednym z sześciu zespołów, wraz z Minnesota North Stars, Los Angeles Kings, Philadelphia Flyers, Pittsburgh Penguins i California Seals, dołączonych do NHL w 1967 roku, podczas pierwszej ekspansji po zakończeniu ery "Original Six". Nazwa zespołu pochodzi od słynnego utworu "St. Louis Blues" Williama Christophera Handy'ego (W.C. Handy), amerykańskiego kompozytora i bluesowego muzyka, zmarłego w roku 1958, powszechnie znanego jako "Father of the Blues" ("Ojciec bluesa"). St Louis było ostatnim z zespołów ekspansji, który oficjalnie uzyskał dostęp do ligi. Wybrany został zamiast Baltimore, pod naciskiem Chicago Black Hawks. W tym czasie, Black Hawks byli (i są nadal) własnością wpływowej rodziny Wirtz z Chicago, która również posiadała wówczas walącą się St. Louis Arena. Wirtzes starali pozbyć się tej areny, która nie była dobrze utrzymana od 1940 roku, a więc naciskali NHL, aby udzielić koncesji St. Louis, a nie Baltimore. Pierwszymi właścicielami Blues byli, potentat ubezpieczeniowy, Sid Salomon Jr, jego syn, Sid Salomon III oraz Robert L. Wolfson. Sid Salomon III wydał kilka milionów dolarów na masowe remonty 38-letniej St. Louis Arena i zwiększył z 12 do 15 tysięcy liczbę miejsc. Salomons byli właścicielami klubu do roku 1977, kiedy to zespół kupiła spółka Ralston Purina Company, producent karmy dla zwierząt domowych, która zmieniła również nazwę areny na "Checkerdome". Ralston Purina stracili około 1,8 milionów dolarów w okresie własności Blues i firma wystawiła zespół na sprzedaż. W 1983 roku, długoletni przewodniczący Purina, Hal R. Dean, przeszedł na emeryturę, a jego następca chciał skupić się na działalności podstawowej, czyli na karmie dla zwierząt domowych i uważał, że firma nie ma żadnego interesu w hokeju. Doszło do sytuacji, że Blues nie wybrali nikogo w drafcie 1983 roku, ponieważ Purina nie wysłała swego przedstawiciela, chcąc w ten sposób pokazać rezygnację z zespołu. W końcu udało się znaleźć nabywcę w grupie inwestorów, na czele z założycielem Edmonton Oilers, Billem Hunterem, który następnie planował przenieść zespół do Saskatoon, w Saskatchewan. Jednak NHL nie chciało stracić tak dużego rynku, jak St. Louis i zawetowało transakcję. W związku z tym, Purina założyła kłódkę na Checkerdome i ostatecznie odwróciła się od zespołu. 27 lipca 1983 roku, zespół znalazł nabywcę w osobie Harry'ego Ornesta, amerykańskiego przedsiębiorcy, który z pomocą dyrektora generalnego Rona Carona i trenera Jacques'a Demersa, szybko doprowadzili Blues do rentowności i konkurencyjności. Ornest natychmiast przemianował Checkerdome, z powrotem na St. Louis Arena. Prowadził Blues przy skromnym budżeci. Poprosił wielu graczy o odroczenie ich wynagrodzeń, aby pomóc w pokryciu kosztów operacyjnych, ale wszystkie wynagrodzenia zawsze skrupulatnie wypłacał do końca. Przez większość swojej kariery, "The Blues" mieli tylko 26 graczy na umowach. Większość zespołów NHL w połowie lat 80-tych miało ponad 60 zawodników w ramach umowy. W 1986 roku, zespół kupił Michael Shanahan, Sr., który prowadził go przez 13 lat. Shanahan zbudował w centrum St. Louis nową arenę Kiel Center (obecnie Scottrade Center), która została otwarta w w 1994 roku. W 1999 roku sprzedał zespół małżeństwu Laurie, Billowi i Nancy Walton Laurie, którzy w roku 2005 sprzedali go obecnemu właścicielowi, Dave'owi Checkettsowi.

Osiągnięcia: Puchar Stanley'a - 0, Mistrzostwo Konferencji - 0, Mistrzostwo Dywizji - 7 (1968-69, 1969-70, 1976-77, 1980-81, 1984-85, 1986-87, 1999-2000).

Transfery:
do klubu - Jaroslav Halak (SVK, z Montreal Canadiens), Nikita Nikitin (RUS, z HC Avangard Omsk), Nathan Oystrick (CAN, z Anaheim Ducks), Vladimir Sobotka (CZE, z Boston Bruins);
z klubu - Lars Eller (DEN, do Montreal Canadiens), Paul Kariya (CAN, odsunięty od gry na okres jednego sezonu, gdyż stwierdzono u niego zespół pourazowy wstrząsu mózgu, znany również jako PCS (post-concussion syndrome), objawiający się silnymi bólami głowy, zaburzeniami koncentracji, dużą drażliwością i huśtawką nastrojów, które mogą trwać wiele tygodni, miesięcy, a nawet od czasu do czasu przez cały rok), Dwayne "D.J." King (CAN, do Washington Capitals), Chris Mason (CAN, do Atlanta Thrashers), Darryl Sydor (CAN, zakończenie kariery - obecnie pracuje jako asystent trenera w drużynie Houston Aeros, w lidze AHL), Keith Tkachuk (USA, zakończenie kariery), Mike Weaver (CAN, do Florida Panthers).

Prognoza: Pomiędzy rokiem 1967 a 2004, Nutki tylko trzy razy nie awansowali do playoffs. Po lokaucie w roku 2005, coś się jednak w ich grze popsuło, bo w ciągu pięciu ostatnich sezonów tylko raz udało im się wywalczyć awans (w sezonie 2008-09). Przyznam szczerze, że nie darzę specjalną estymą tej drużyny, ale też nie żywię w stosunku do nich jakiejś dużej niechęci. Po prostu, rzadko kiedy oglądam ich w grze i zazwyczaj wolę obejrzeć inne drużyny niż Blues. Chociaż po przejściu z Canadiens Jaroslava Halaka, którego uwielbiam i, obok Tima Thomasa, uważam za jednego z najlepszych w tej chwili bramkarzy w NHL, powinno się to zmienić. Pisałem już przy drużynie z Montrealu, że oddanie Halaka było ich największym błędem transferowym, tak w tym przypadku trzeba napisać, że pozyskanie takiego bramkarza przez Nutki było ich najlepszym ruchem kadrowym w tym sezonie. I chociaż ostatnio Halak nie błyszczy, to jest to znaczące wzmocnienie tej pozycji. W obronie bryluje jak na razie Alex Pietrangelo, który przez ostatnie 2 sezony niewiele grał w drużynie Nutek, a teraz jest silnym punktem zespołu. Obok niego, starzy wyjadacze, Eric Brewer, Erik Johnson i Carlo Colaiacovo. Zwłaszcza ten ostatni, po przejściu w 2008 roku z Maple Leafs, zaczął świetnie grać i często asystuje przy strzelonych bramkach. W ataku w tym sezonie wyszli trochę z cienia Andy'ego MacDonalda i TJ'a Oshie, David Backes i Aleksander Steen. To oni w tym sezonie najwięcej punktują, ale TJ i Andy nie pozostają daleko w tyle. Brak lewoskrzydłowych Tkachuka i Kariyi niespecjalnie dał się we znaki zespołowi, bo ze statystyk widać, że ciężar gry przeniósł się bardziej na środek i prawą stronę. Steen, Patrick Berglund i Brad Boyes na środku, oraz Backes, Matt D'Agostini i BJ Crombeen na prawej, prowadzą w tym sezonie całą grę Nutek. Reasumując: już po pierwszych meczach widać, że Nutki ostro mierzą w awans do playoffs i jeśli tylko forma graczy (a głównie Halaka) rażąco nie spadnie, to śmiało można mówić, że w tym sezonie St. Louis Blues zagrają w posezonowych rozgrywkach.

Materiały źródłowe:
http://en.wikipedia.org/wiki/Philadelphia_Flyers
http://en.wikipedia.org/wiki/Phoenix_Coyotes
http://en.wikipedia.org/wiki/Pittsburgh_Penguins
http://en.wikipedia.org/wiki/San_Jose_Sharks
http://en.wikipedia.org/wiki/St._Louis_Blues