Rok założenia: 1997
Konferencja: Western (Zachodnia)
Dywizja: Central (Centralna)Konferencja: Western (Zachodnia)
Siedziba: Nashville, Tennessee, USA
Arena: Bridgestone Arena - wcześniej znana jako Sommet Center, Gaylord Entertainment Center i Nashville Arena (17113 miejsc)
Nazwa: Nashville Predators (1998-dzisiaj)
Własciciele: Predators Holding LLC. (właściciel większościowy - David Freeman)
Manager: David Poile
Główny trener: Bary Trotz
Kapitan: Shea Weber
Historia: W styczniu 1997 roku, grupa biznesmenów z Wisconsin, kierowana przez Craiga Leipolda, dokonała oficjalnej prezentacji drużyny przed złożeniem wniosku do NHL, o przyznanie koncesji na grę w tej lidze. Kiedy Gary Bettman i urzędnicy ligi odwiedzili Nashville, aby zwiedzić arenę hokejową, tysiące fanów hokeja zgromadziło się na placu, aby powitać wizytujących. W czerwcu 1997 roku, liga przyznała warunkowo koncesje czterem miastom: Nashville, Columbus, Atlancie i Minnesocie. Zespoły z tych miast będą mogły rozpocząć grę w 1998 roku, jeśli spełniony zostanie wymóg NHL sprzedaży 12000 karnetów do 31 marca 1998 roku. Z tych czterech miast, Nashville było jedynym z wypełnioną areną, a więc zaczęło grać w pierwszej kolejności. Miesiąc później, Leipold zatrudnił na stanowisku dyrektora generalnego drużyny byłego managera Washington Capitals, Davida Poile'a. Na stanowisku głównego trenera, w dniu 6 sierpnia 1998 roku, posadził byłego trenera Portland Pirates (AHL), Barry'ego Trotza. Zarówno Poile, jak i Trotz są na tych stanowiskach do dzisiaj. Jeszcze w roku 1997, dokładnie 25 września, Leipold i prezes zespołu Jack Diller zorganizowali konferencję prasową, na której zaprezentowali logo zespołu, szablastozębnego kota (Smilodon floridus). Logo było odniesieniem się do niekompletnego szkieletu Smilodona zakopanego w centrum Nashville w 1971 roku, podczas budowy budynku First American National Bank. Smilodon to wymarły rodzaj machajrodontów, które żyły od około 3 milionów do 10 tysięcy lat temu, w Ameryce Północnej i Południowej. Ich najbliższymi krewnymi są machajrody, wielkością zbliżone do afrykańskich lwów, z krótkim ogonem, potężnymi kończynami, dużą głową i kłami mierzącymi około 17 cm. Gatunki smilodonów są znane także jako "koty szablastozębne" lub "tygrysy szablastozębne". Po prezentacji loga odbyło się również głosowanie wśród fanów, dotyczące wyboru nazwy. Do dwóch kandydatur: Ice Tigers i Fury Attack, Leipold dodał własną: Predators. W dniu 13 listopada 1997 roku, Leipold oznajmił, że jego zdaniem wygrała nazwa Predators i że zespól będzie grał pod nazwą Nashville Predators. Leipold nie był dobrym właścicielem i za czasów jego kadencji zespół miał straty sięgające 70 milionów dolarów. Ze względu na rosnące koszty pracy i niską frekwencję fanów, Leipold zmuszony został do sprzedaży klubu. Początkowo miał go sprzedać Jimiemu Balsillie za 220 milionów dolarów, ale wycofał się z umowy, gdyż Balsillie nosił się z zamiarem przeniesienia zespołu do Hamilton, w Ontario. Predators zostało sprzedane grupie inwestorów Predators Holding LLC., której dyrektorem generalnym jest David Poile. Leipold po sprzedaży Predators, 10 stycznia 2008 roku, kupił inną drużynę NHL, Minnesotę Wild.
Osiągnięcia: Puchar Stanley'a - 0, Mistrzostwo Konferencji - 0, Mistrzostwo Dywizji - 0.
Transfery:
do klubu - Matt Halischuk (CAN, z New Jersey Devils), Linus Klasen (SWE, z Sodertalje SK), Sergei Kostitsyn (BLR, z Montreal Canadiens), Anders Lindback (SWE, z Timra IK), Matthew Lombardi (CAN, z Phoenix Coyotes), Shane O'Brien (CAN, z Vancouver Canucks);
z klubu - Jason Arnott (CAN, do New Jersey Devils), Dustin Boyd (CAN, do Montreal Canadiens), Dan Ellis (CAN, do Tampa Bay Lightning), Denis Grebeshkov (RUS, do Lokomotiv Yaroslavl), Dan Hamhuis (CAN, do Vancouver Canucks), Mike Santorelli (CAN, do Florida Panthers).
Rok założenia: 1974
Konferencja: Eastern (Wschodnia)
Dywizja: Atlantic (Atlantycka)
Siedziba: Newark, New Jersey, USA
Arena: Prudential Center (17625 miejsc)
Nazwa: Kansas City Scouts (1974-76), Colorado Rockies (1976-82), New Jersey Devils (1982-dzisiaj)
Właściciel: Jeffrey Vanderbeek
Manager: Lou Lamoriello
Główny trener: John MacLean
Kapitan: Jamie Langenbrunner
Historia:
W 1974 roku NHL zakończyła pierwszy okres rozbudowy, poprzez dodanie zespołów z Kansas City, Missouri i Waszyngton D.C.. Kansas City chciało przystąpić do gry z nazwą "Mohawks", jednak wobec sprzeciwu Chicago Black Hawks, dotyczącego podobieństwa nazwy, zespół został przemianowany na "Scouts". W dniu 9 października 1974 roku, Kansas City Scouts rozegrali swój pierwszy mecz w lidze, w Maple Leaf Gardens w Toronto i przegrali 4-2 z Toronto Maple Leafs. Jak większość zespołów z ekspansji, Scouts mieli kiepskie wyniki w pierwszych dwóch sezonach. Oprócz tego doszły również kłopoty związane z pogorszeniem koniunktury gospodarczej w Midwest, w tym jednym z czterech regionów geograficznych USA. Na grę w drugim sezonie Scouts sprzedali tylko 2000 z 8000 karnetów i zanotowali dług w wysokości prawie 1 miliona dolarów. Ze względu na rozczarowanie wynikami sportowymi i finansowymi, zespół został sprzedany grupie inwestorów, kierowanych przez Jacka Vickersa, przeniesiony do Denver i przemianowany na Colorado Rockies. Niestety, sytuacja zespołu nie poprawiła się znacząco. W ciągu sześciu sezonów w Denver, tylko raz awansowali do playoffs, w sezonie 1977-78. Mimo jednak, że frekwencja była na przyzwoitym poziomie, zespół był nękany przez niestabilność. Rockies miało siedmiu trenerów w ciągu czterech lat, żaden nie był dłużej niż jeden sezon. W tym czasie dwukrotnie też zmieniali się właściciele klubu. Wreszcie, w 1982 roku, inżynier i konstruktor okrętów, a także potentat firm kurierskich w New Jersey, John McMullen, kupił zespół, przeniósł go do East Rutherford w New Jersey i zmienił mu nazwę na New Jersey Devils. W czasie jego posiadania zespół wygrał dwa razy Puchar Stanley'a, w 1995 i 2000 roku. Tuż przed wygraniem drugiego "Stana", McMullen sprzedał drużynę przedsiębiorstwu YankeeNets, będącemu afiliacją Puck Holdings. W 2004 roku zespół kupił obecny właściciel, Jeffrey Vanderbeek.
Osiągnięcia: Puchar Stanley'a - 3 (1994-95, 1999-2000, 2002-03), Mistrzostwo Konferencji - 4 (1994-95, 1999-2000, 2000-01, 2002-03), Mistrzostwo Dywizji - 9 (1996-97, 1997-98, 1998-99, 2000-01, 2002-03, 2005-06, 2006-07, 2008-09, 2009-10).
Transfery:
do klubu - Jason Arnott (CAN, z Nashville Predators), Johan Hedberg (SWE, z Atlanta Thrashers), Jacob Josefson (SWE, z Djurgardens IF), Ilya Kovalchuk (RUS, z Atlanta Thrashers - jeszcze pod koniec poprzedniego sezonu), Adam Mair (CAN, z Buffalo Sabres), Anssi Salmela (FIN, z Atlanta Thrashers - jeszcze pod koniec poprzedniego sezonu), Henrik Tallinder (SWE, z Bufalo Sabres), Mattias Tedenby (SWE, z HV 71 Jonkoping), Anton Volchenkov (RUS, z Ottawa Senators);
z klubu - Nicklas Bergfors (SWE, do Atlanta Thrashers - jeszcze pod koniec poprzedniego sezonu), Yann Danis (CAN, do Amur Khabarovsk), Paul Martin (USA, do Pittsburgh Penguins), Matt Halischuk (CAN, do Nashville Predators), Mike Mottau (USA, do New York Islanders), Rob Niedermayer (CAN, do Buffalo Sabres), Johnny Oduya (SWE, do Atlanta Thrashers - jeszcze pod koniec poprzedniego sezonu), Jay Pandolfo (USA, do ???), Martin Skoula (CZE, do Avangard Omsk).
Rok założenia: 1972
Konferencja: Eastern (Wschodnia)
Dywizja: Atlantic (Atlantycka)
Siedziba: Uniondale, New York, USA
Arena: Nassau Veterans Memorial Coliseum, powszechnie znana jako Nassau Coliseum, lub po prostu The Coliseum (16250 miejsc)
Nazwa: New York Islanders (1972-dzisiaj)
Właściciel: Charles Wang
Manager: Garth Snow
Główny trener: Scott Gordon
Kapitan: Doug Weight
Historia:
W roku 1972, pomimo sprzeciwu New York Rangers, który nie chciał dodatkowej konkurencji w rejonie Nowego Jorku, prawnik i współwłaściciel kancelarii Shea & Gould, William Shea, przekonał NHL do przyznania koncesji na występy w lidze zespołowi New York Islanders. Posiadający 20% własności zespołu, producent odzieży i właściciel koszykarskiej drużyny New York Nets, Roy Boe, zatrudnił na stanowisku Dyrektora Generalnego, Williama A. Torrey'a, który dostał zadanie zbudowania drużyny od podstaw, w cieniu bardziej doświadczonych NY Rangers. Bill Torrey przyjął strategię pozyskiwania najlepszych graczy poprzez coroczne drafty. W pierwszych dwóch sezonach Islanders zajęli ostatnie miejsce w lidze, jednak te straszne wyniki kompensowane były przywilejem pierwszych wyborów w kolejnych draftach. Torrey szybko zasilił drużynę młodymi i zdolnymi rekrutami, co już w niedługim czasie dało świetne efekty. Punktem kulminacyjnym był rok 1980, kiedy to Islanders stali się drugą z drużyn, która najszybciej wygrała Puchar Stanley'a (pierwszą z nich był NY Rangers). Stało się to już w ósmym sezonie od powstania klubu. Torrey z Wyspiarzami zdobył cztery Puchary z rzędu, w latach 1980, 1981, 1982, 1983. Jeszcze przed tymi sukcesami, w roku 1978, zespół stał się własnością Johna O. Picketta, który rok później awansował Torrey'a na stanowisko Prezydenta klubu i bardzo pomógł mu w osiągnięciu tych znakomitych wyników. W roku 2000, zespół kupił biznesmen chińskiego pochodzenia, Charles B. Wang, współzałożyciel firmy Computer Associates International, Inc (później CA Technologies).
Osiągnięcia: Puchar Stanley'a - 4 (1979-80, 1980-81, 1981-82, 1982-83), Mistrzostwo Konferencji - 6 (1977-78, 1978-79, 1980-81, 1981-82, 1982-83, 1983-84), Mistrzostwo Dywizji - 6 (1977-78, 1978-79, 1980-81, 1981-82, 1983-84, 1987-88).
Transfery:
do klubu - Mark Eaton (USA, z Pittsburgh Penguins), Michael Grabner (AUT, z Vancouver Canucks), Milan Jurcina (SVK, z Columbus Blue Jackets), Zenon Konopka (CAN, z Tampa Bay Lightning), Mike Mottau (USA, z New Jersey Devils), Pierre-Alexandre "P. A." Parenteau (CAN, z New York Rangers), James Wisniewski (USA, z Anaheim Ducks),
z klubu - Sean Bergenheim (FIN, do Tampa Bay Lightning), Martin Biron (CAN, do New York Rangers), Tim Jackman (USA, do Calgary Flames), Freddy Meyer (USA, do Atlanta Thrashers), Richard Park (KOR, do Geneve-Servette HC), Jeff Tambellini (CAN, do Vancouver Canucks)
Rok założenia: 1926
Konferencja: Eastern (Wschodnia)
Dywizja: Atlantic (Atlantycka)
Siedziba: Manhattan, New York City, New York, USA
Arena: Madison Square Garden (18200 miejsc)
Nazwa: New York Rangers (1926-dzisiaj)
Właściciele: Madison Square Garden, Inc (James Dolan - prezes)
Manager: Glen Sather
Główny trener: John Tortorella
Kapitan: Chris Drury
Historia:
Rangers to jeden z najstarszych zespołów w NHL, który powstał i przystąpił do gry w 1926 roku, oraz był jedną z drużyn grających podczas ery "Original Six". Są też pierwszym klubem ze Stanów Zjednoczonych, który wygrał Puchar Stanley'a, a także drużyną, która osiągnęła najszybciej sukces, wygrywając Dywizję w pierwszym sezonie, a Puchar Stanley'a już w drugim sezonie od powstania. Założycielem zespołu był amerykański promotor boksu, budowniczy i późniejszy udziałowiec Madison Square Garden, George Lewis "Tex" Rickard. Tex Rickard założył Rangers, który miał konkurować z grającymi już w MSG, New York Americans, potocznie zwanymi "Amerks". New York Americans grali w NHL od sezonu 1925-26 do sezonu 1941-42, kiedy to przestali istnieć. Rangersi od początku byli lepszą drużyną od Amerks, czego dowodem są zdobyte w tamtych latach trzy Puchary Stanley'a, w 1928, 1933 i 1940 roku. W sezonie 1939-40, właściciel Detroit Red Wings, James E. Norris, stał się największym udziałowcem Madison Square Garden, jednak nie kupił pakietu kontrolnego w MSG, bo mogło to dopuścić do naruszenia zasady NHL, mówiącej o tym, że jedna osoba nie może posiadać więcej niż jeden zespół. Niemniej jednak miał wystarczające wsparcie ze strony władz klubu do przejęcia, de facto, kontroli nad zespołem. Po erze "Original Six", Rangers stali się własnością konglomeratu Gulf And Western Industries, Inc., przez wiele lat znanego jako Gulf+Western, który został w roku 1989 zmieniony na Paramount Communications. W 1994 roku zespół został sprzedany Viacom (Video & Audio Communications), a Viacom następnie sprzedało drużynę firmom ITT Corporation i Cablevision. Kilka lat później ITT sprzedało wszystkie udziały Cablevision, które było właścicielem drużyny do 2010 roku. Wtedy to wydzielono z Cablevision oddzielną firmę MSG Sports, która stała się oficjalnym właścicielem New York Rangers.
Osiągnięcia: Puchar Stanley'a - 4 (1927-28, 1932-33, 1939-40, 1993-94), Mistrzostwo Konferencji - 1 (1993-94), Mistrzostwo Dywizji - 5 (1926-27, 1931-32, 1989-90, 1991-92, 1993-94).
Transfery:
do klubu - Martin Biron (CAN, z New York Islanders), Derek Boogaard (CAN, z Minnesota Wild), Steve Eminger (CAN, z Anaheim Ducks), Ruslan Fedotenko (UKR, z Pittsburgh Penguins), Alexander Frolov (RUS, z Los Angeles Kings), Todd White (CAN, z Atlanta Thrashers);
z klubu - Alex Auld (CAN, do Montreal Canadiens), Olli Jokinen (FIN, do Calgary Flames), Enver Lisin (RUS, do ???), Pierre-Alexandre "P. A." Parenteau (CAN, do New York Islanders), Jody Shelley (CAN, do Philadelphia Flyers), Steve Valiquette (CAN, do CSKA Moscow), Aaron Voros (CAN, do Anaheim Ducks), Matt Zaba (CAN, do HC Bolzano).
Rok założenia: 1990
Konferencja: Eastern (Wschodnia)
Dywizja: Northeast (Północno-wschodnia)
Siedziba: Ottawa, Ontario, Canada
Arena: Scotiabank Place (19153 miejsc)
Nazwa: Ottawa Senators (1992-dzisiaj)
Właściciel: Eugene Melnyk
Manager: Bryan Murray
Główny trener: Cory Clouston
Kapitan: Daniel Alfredsson
Historia: Zespół założony w roku 1990 przez developera Bruce'a Firestone'a jest drugim, który używa nazwy Ottawa Senators. Jeśli czytacie mój cykl "Wszystko o hokeju", to na pewno pamiętacie, że klub Ottawa Senators był jednym z założycieli ligi NHL. Kilka słów o tych oryginalnych Senatorach.
Zespół Ottawa Senators powstał w roku 1883 i istniał do roku 1954. Na początku był to zespół amatorski, dopiero z czasem stał się zawodowym. Założony został przez niewielką grupę podobnie myślących entuzjastów hokeja. W miesiąc po obejrzeniu meczu hokeja, podczas Montreal Winter Carnival, Halder Kirby, Jack Kerr i Frank Jenkins spełnili swoje marzenia i założyli pierwszy zorganizowany klub hokejowy w Ontario. Oficjalnie powstał on jako Ottawa Hockey Club (Ottawa HC), ale znany był również pod innymi nazwami, takimi jak: Generals - w latach 90-tych XIX wieku, Silver Seven - w latach 1903-07 i Senators - od roku 1908. Powszechnie uznawany jest przez historyków, jako jeden z największych zespołów z przełomu wieków, który zdobył liczne trofea i nagrody. Ottawa HC grał w pierwszym sezonie, w którym Puchar Stanley'a został ufundowany (1893 rok), a pierwszy Puchar zdobył w 1903 roku i zdobywał go przez kolejne 4 lata. Po założeniu NHL grał w tej lidze od 1917 do 1934 roku. W latach 20-tych powtórzył swój sukces z początku wieku, wygrywając Puchar Stanleya w 1920, 1921, 1923 i 1927 roku. W sumie, zespół zdobył Puchar Stanley'a 11-krotnie (w 1903, 1904, 1905, 1906, 1909, 1910, 1911, 1920, 1921, 1923 i 1927 roku), a w międzyczasie 2-krotnie przegrał rywalizację w finale. W 1950 roku, kanadyjscy wydawcy magazynów sportowych uznali Ottawa HC/Senators, jako najlepszy zespół w Kanadzie w pierwszej połowie 20-tego wieku. W 1934 roku, na skutek trudności finansowych, klub przeniósł się do St. Louis, zmienił nazwę i przez jeden sezon 1934-35 występował w NHL jako St. Louis Eagles. Później kontynuował dziedzictwo Senatorów, grając w amatorskiej lidze Quebec Senior Hockey League (QSHL), przeznaczonej dla starszych mężczyzn, a która stała się pół-zawodową Quebec Hockey League (QHL). Ottawa Senior Senators zakończyli działalność w 1954 roku. Ponieważ od ostatniego występu Senators w NHL minęło prawie 6 dekad, liga NHL, historycy i statystycy hokeja nie uznają kontynuacji oryginalnych Senatorów z obecnymi.
Osiągnięcia: Puchar Stanley'a - 0, Mistrzostwo Konferencji - 0, Mistrzostwo Dywizji - 0.
Transfery:
do klubu - Matt Halischuk (CAN, z New Jersey Devils), Linus Klasen (SWE, z Sodertalje SK), Sergei Kostitsyn (BLR, z Montreal Canadiens), Anders Lindback (SWE, z Timra IK), Matthew Lombardi (CAN, z Phoenix Coyotes), Shane O'Brien (CAN, z Vancouver Canucks);
z klubu - Jason Arnott (CAN, do New Jersey Devils), Dustin Boyd (CAN, do Montreal Canadiens), Dan Ellis (CAN, do Tampa Bay Lightning), Denis Grebeshkov (RUS, do Lokomotiv Yaroslavl), Dan Hamhuis (CAN, do Vancouver Canucks), Mike Santorelli (CAN, do Florida Panthers).
Prognoza: Poprzedni sezon w wykonaniu Predators był udany. Ukończyli rozgrywki w lidze na 10. miejscu, w Konferencji na 7. i w Dywizji na 3., ustępując gigantom z Detroit i Chicago, i awansowali do playoffs. Zdobyli 100 punktów i mieli zerowy bilans bramkowy (225-225). Jedno co zwraca uwagę to to, że rozegrali tylko 6 dogrywek, co było drugim wynikiem w lidze, po Vancouver (5). Po zakończeniu sezonu zespół opuścił kapitan drużyny, Jason Arnott. Nie da się ukryć, że jest to największa strata. Arnott w ubiegłym sezonie zdobył 46 punktów i obok Patricka Hornqvista, Steve'a Sullivana, Martina Erata, J-P Dumonta i Shea Webera, był podporą tego zespołu. Dobrze ten sezon rozpoczął inny center zespołu, Cal O'Reilly. Nieźle radzą sobie pozostali centerzy David Legwand i Colin Wilson. Ze sprowadzonych, najlepiej gra Sergei Kostitsyn i to on może dużo pomóc zespołowi w grze ofensywnej. Generalnie drużyna z Nashville słynie z tego, że ma dobrą obronę, a do tego doszli jeszcze przyzwoicie grający ich bramkarze. W obronie najlepsi to Shea Weber i Ryan Suter, ale dobrze rozpoczęli też sezon Cody Franson i Francis Bouillon. Najlepszym transferem Predators było sprowadzenie do bramki, w miejsce Dana Ellisa, Andersa Lindbacka. Lindback, wspólnie z Pekką Rinne, tworzą świetny duet bramkarski i jest to chyba w tej chwili najlepsza formacja drużyny z Nashville. Reasumując: Nashville to głównie defensywa. W ataku nie ma gracza, który ciągnąłby grę i kierował całą ofensywą. Meczy nie wygra się samą obroną i dlatego uważam, że ciężko będzie Nashville Predators awansować w tym sezonie do playoffs i pewnie ich nie zobaczymy w tej części sezonu.
Konferencja: Eastern (Wschodnia)
Dywizja: Atlantic (Atlantycka)
Siedziba: Newark, New Jersey, USA
Arena: Prudential Center (17625 miejsc)
Nazwa: Kansas City Scouts (1974-76), Colorado Rockies (1976-82), New Jersey Devils (1982-dzisiaj)
Właściciel: Jeffrey Vanderbeek
Manager: Lou Lamoriello
Główny trener: John MacLean
Kapitan: Jamie Langenbrunner
Historia:
W 1974 roku NHL zakończyła pierwszy okres rozbudowy, poprzez dodanie zespołów z Kansas City, Missouri i Waszyngton D.C.. Kansas City chciało przystąpić do gry z nazwą "Mohawks", jednak wobec sprzeciwu Chicago Black Hawks, dotyczącego podobieństwa nazwy, zespół został przemianowany na "Scouts". W dniu 9 października 1974 roku, Kansas City Scouts rozegrali swój pierwszy mecz w lidze, w Maple Leaf Gardens w Toronto i przegrali 4-2 z Toronto Maple Leafs. Jak większość zespołów z ekspansji, Scouts mieli kiepskie wyniki w pierwszych dwóch sezonach. Oprócz tego doszły również kłopoty związane z pogorszeniem koniunktury gospodarczej w Midwest, w tym jednym z czterech regionów geograficznych USA. Na grę w drugim sezonie Scouts sprzedali tylko 2000 z 8000 karnetów i zanotowali dług w wysokości prawie 1 miliona dolarów. Ze względu na rozczarowanie wynikami sportowymi i finansowymi, zespół został sprzedany grupie inwestorów, kierowanych przez Jacka Vickersa, przeniesiony do Denver i przemianowany na Colorado Rockies. Niestety, sytuacja zespołu nie poprawiła się znacząco. W ciągu sześciu sezonów w Denver, tylko raz awansowali do playoffs, w sezonie 1977-78. Mimo jednak, że frekwencja była na przyzwoitym poziomie, zespół był nękany przez niestabilność. Rockies miało siedmiu trenerów w ciągu czterech lat, żaden nie był dłużej niż jeden sezon. W tym czasie dwukrotnie też zmieniali się właściciele klubu. Wreszcie, w 1982 roku, inżynier i konstruktor okrętów, a także potentat firm kurierskich w New Jersey, John McMullen, kupił zespół, przeniósł go do East Rutherford w New Jersey i zmienił mu nazwę na New Jersey Devils. W czasie jego posiadania zespół wygrał dwa razy Puchar Stanley'a, w 1995 i 2000 roku. Tuż przed wygraniem drugiego "Stana", McMullen sprzedał drużynę przedsiębiorstwu YankeeNets, będącemu afiliacją Puck Holdings. W 2004 roku zespół kupił obecny właściciel, Jeffrey Vanderbeek. Osiągnięcia: Puchar Stanley'a - 3 (1994-95, 1999-2000, 2002-03), Mistrzostwo Konferencji - 4 (1994-95, 1999-2000, 2000-01, 2002-03), Mistrzostwo Dywizji - 9 (1996-97, 1997-98, 1998-99, 2000-01, 2002-03, 2005-06, 2006-07, 2008-09, 2009-10).
Transfery:
do klubu - Jason Arnott (CAN, z Nashville Predators), Johan Hedberg (SWE, z Atlanta Thrashers), Jacob Josefson (SWE, z Djurgardens IF), Ilya Kovalchuk (RUS, z Atlanta Thrashers - jeszcze pod koniec poprzedniego sezonu), Adam Mair (CAN, z Buffalo Sabres), Anssi Salmela (FIN, z Atlanta Thrashers - jeszcze pod koniec poprzedniego sezonu), Henrik Tallinder (SWE, z Bufalo Sabres), Mattias Tedenby (SWE, z HV 71 Jonkoping), Anton Volchenkov (RUS, z Ottawa Senators);
z klubu - Nicklas Bergfors (SWE, do Atlanta Thrashers - jeszcze pod koniec poprzedniego sezonu), Yann Danis (CAN, do Amur Khabarovsk), Paul Martin (USA, do Pittsburgh Penguins), Matt Halischuk (CAN, do Nashville Predators), Mike Mottau (USA, do New York Islanders), Rob Niedermayer (CAN, do Buffalo Sabres), Johnny Oduya (SWE, do Atlanta Thrashers - jeszcze pod koniec poprzedniego sezonu), Jay Pandolfo (USA, do ???), Martin Skoula (CZE, do Avangard Omsk).
Prognoza: O drużynie z New Jersey nie chce mi się w ogóle pisać. Wszyscy, którzy interesują się choć trochę hokejem, wiedzą jakie kontrowersje wzbudziło podpisanie kontraktu z Ilyą Kovalchukiem. Kovalchuk, będąc jeszcze graczem Atlanty Thrashers, otrzymał na początku tego roku ofertę opiewającą na 101 milionów dolarów, które zarobiłby w trakcie kolejnych 12 lat. Ponieważ nie mógł dogadać się menedżerem Thrashers, Donem Waddellem, 4 lutego 2010 roku został sprzedany do New Jersey Devils. Atlanta otrzymała za niego obrońcę Johnny'ego Oduya, prawoskrzydłowego Niclasa Bergforsa i obiecującego juniora Patrice'a Cormiera, oraz wybór w pierwszej rundzie w 2010 NHL Entry Draft. Po kontrowersyjnym kontrakcie odrzuconym przez NHL, w końcu Kovalchuk podpisał z Devils umowę na 100 milionów dolarów na okres 15 lat. Czy ten facet wykona do końca ten kontrakt (będzie miał 44 lata w momencie jej zakończenia), wciąż pozostaje sprawą dyskusyjną i wielce nieprawdopodobną, ale umowa została podpisana i zespół pozyskał tego gracza "na zawsze". Nie jestem zwolennikiem takich umów i NHL powinna jak najszybciej wprowadzić górną granicę długości kontraktu. Np. w NBA zawodnik może podpisać kontrakt na maksymalnie 6 lat. Poza tym skupienie się na jednym tylko graczu, zawsze źle wpływa na morale i późniejszą grę zespołu. I tak się też stało z Diabłami. Zespół, który od roku 1996, corocznie awansował do playoffs i wielokrotnie wygrywał w swojej Dywizji, ma teraz ogromne problemy w grze i wątpię aby w tym sezonie udało mu się awansować. Zach Parise, Travis Zajac, Jamie Langenbrunner, Brian Rolston, Patrick Elias - to zawsze były nazwiska graczy, którzy brylowali w drużynie Devils, a w tym roku gra im idzie wyjątkowo źle. Na domiar złego, Kovalchuk jak na razie nie daje powodów do zadowolenia z wydanych na niego pieniędzy. Z dziesięciu grających dotychczas obrońców, aż sześciu z nich nie zdobyło jeszcze żadnego punktu, a tylko dwóch z nich ma dodatnią statystykę +/-. Jakby tego było mało, to jeden z najlepszych bramkarzy w NHL, Martin Brodeur, dryfuje w okolicach .900 procentowych obron. O drugim z bramkarzy, Johanie Hedbergu, nie ma co nawet wspominać. Zespół jest kompletnie rozbity i nic nie wskazuje na to, że będzie lepiej. Reasumując: według mnie jest już za późno na odrobienie strat do innych zespołów i dlatego jestem przekonany, że nie zobaczymy w tym sezonie New Jersey Devils w posezonowych playoffs.
Konferencja: Eastern (Wschodnia)
Dywizja: Atlantic (Atlantycka)
Siedziba: Uniondale, New York, USA
Arena: Nassau Veterans Memorial Coliseum, powszechnie znana jako Nassau Coliseum, lub po prostu The Coliseum (16250 miejsc)
Nazwa: New York Islanders (1972-dzisiaj)
Właściciel: Charles Wang
Manager: Garth Snow
Główny trener: Scott Gordon
Kapitan: Doug Weight
Historia:
W roku 1972, pomimo sprzeciwu New York Rangers, który nie chciał dodatkowej konkurencji w rejonie Nowego Jorku, prawnik i współwłaściciel kancelarii Shea & Gould, William Shea, przekonał NHL do przyznania koncesji na występy w lidze zespołowi New York Islanders. Posiadający 20% własności zespołu, producent odzieży i właściciel koszykarskiej drużyny New York Nets, Roy Boe, zatrudnił na stanowisku Dyrektora Generalnego, Williama A. Torrey'a, który dostał zadanie zbudowania drużyny od podstaw, w cieniu bardziej doświadczonych NY Rangers. Bill Torrey przyjął strategię pozyskiwania najlepszych graczy poprzez coroczne drafty. W pierwszych dwóch sezonach Islanders zajęli ostatnie miejsce w lidze, jednak te straszne wyniki kompensowane były przywilejem pierwszych wyborów w kolejnych draftach. Torrey szybko zasilił drużynę młodymi i zdolnymi rekrutami, co już w niedługim czasie dało świetne efekty. Punktem kulminacyjnym był rok 1980, kiedy to Islanders stali się drugą z drużyn, która najszybciej wygrała Puchar Stanley'a (pierwszą z nich był NY Rangers). Stało się to już w ósmym sezonie od powstania klubu. Torrey z Wyspiarzami zdobył cztery Puchary z rzędu, w latach 1980, 1981, 1982, 1983. Jeszcze przed tymi sukcesami, w roku 1978, zespół stał się własnością Johna O. Picketta, który rok później awansował Torrey'a na stanowisko Prezydenta klubu i bardzo pomógł mu w osiągnięciu tych znakomitych wyników. W roku 2000, zespół kupił biznesmen chińskiego pochodzenia, Charles B. Wang, współzałożyciel firmy Computer Associates International, Inc (później CA Technologies). Osiągnięcia: Puchar Stanley'a - 4 (1979-80, 1980-81, 1981-82, 1982-83), Mistrzostwo Konferencji - 6 (1977-78, 1978-79, 1980-81, 1981-82, 1982-83, 1983-84), Mistrzostwo Dywizji - 6 (1977-78, 1978-79, 1980-81, 1981-82, 1983-84, 1987-88).
Transfery:
do klubu - Mark Eaton (USA, z Pittsburgh Penguins), Michael Grabner (AUT, z Vancouver Canucks), Milan Jurcina (SVK, z Columbus Blue Jackets), Zenon Konopka (CAN, z Tampa Bay Lightning), Mike Mottau (USA, z New Jersey Devils), Pierre-Alexandre "P. A." Parenteau (CAN, z New York Rangers), James Wisniewski (USA, z Anaheim Ducks),
z klubu - Sean Bergenheim (FIN, do Tampa Bay Lightning), Martin Biron (CAN, do New York Rangers), Tim Jackman (USA, do Calgary Flames), Freddy Meyer (USA, do Atlanta Thrashers), Richard Park (KOR, do Geneve-Servette HC), Jeff Tambellini (CAN, do Vancouver Canucks)
Prognoza: Ostatnie trzy sezony w wykonaniu Wyspiarzy można uznać za wyjątkowo nieudane. Miejsca 26. w lidze (2007-08), 30. (2008-09) i znowu 26. (2009-10), chluby zespołowi nie przynoszą. Początek tego sezonu również wskazuje na to, że nie będzie lepiej. Wyspiarze okupują 30-te miejsce, a i ostatnie wyniki nie rokują poprawy. Szkoda, bo praktycznie od zakończenia czasów Torrey'a, kiedy to zdobyli cztery "Stany", zespół nie może choć trochę nawet zbliżyć się do tamtych wyników. Kiedy w 2009 roku, po zajęciu ostatniego miejsca, zespół pozyskał z draftu Johna Tavaresa, bardzo utalentowanego, młodego hokeistę, powszechnie sądzono, że może to być punkt zwrotny w grze zespołu. I rzeczywiście, Tavares okazał się najlepszym graczem Wyspiarzy w ubiegłym sezonie, jednak niewiele to pomogło. Zespół trapiony kontuzjami i nie do końca słusznymi posunięciami włodarzy Islanders (mam tu na myśli podpisywanie długoletnich kontraktów), ma od kilku lat problemy z zajęciem dobrego miejsca w lidze. Już od początku tego sezonu wypadł ze składu Kyle Okposo, bardzo dobry i wszechstronny prawoskrzydłowy. Dobrze grają Matt Moulson, Blake Comeau, Doug Weight, Frans Nielsen i Josh Bailey, ale co najważniejsze to to, że świetnie weszli w skład nowi gracze. PA Parenteau, Michael Grabner, a zwłaszcza defensor James Wisniewski, który przejął na siebie ciężar gry i świetnie asystuje przy strzelonych bramkach. Swoje trzy "grosze" (punkty) dorzucili też Milan Jurcina i Mike Mottau. Z obrony wypadł najlepszy defensor ubiegłego sezonu, Mark Streit, a i wspomniany wyżej Jurcina będzie pauzował najbliższe 3 tygodnie. A w bramce? Według mnie priorytetem dla tego zespołu powinno być poszukanie dobrego bramkarza, bo ani Dwayne Roloson, ani też Rick DiPietro za takich nie uchodzą. Co do DiPietro, to uważam, że błędem było podpisanie z nim aż 15-letniego kontraktu. No, ale szefostwo Wyspiarzy myślało inaczej. Reasumując: w tym sezonie nie widzę szans dla awansu New York Islanders do playoffs, ale jeśli tylko uda się zespołowi w najbliższym czasie pozyskać dobrego bramkarza, to już nie długo będą się liczyć w walce o playoffs. Pozostałe formacje są dobre, a nowi gracze obiecujący, więc zostaje tylko sprawa obsady bramki. No i niech im się wreszcie skończy plaga kontuzji!
Konferencja: Eastern (Wschodnia)
Dywizja: Atlantic (Atlantycka)
Siedziba: Manhattan, New York City, New York, USA
Arena: Madison Square Garden (18200 miejsc)
Nazwa: New York Rangers (1926-dzisiaj)
Właściciele: Madison Square Garden, Inc (James Dolan - prezes)
Manager: Glen Sather
Główny trener: John Tortorella
Kapitan: Chris Drury
Historia:
Rangers to jeden z najstarszych zespołów w NHL, który powstał i przystąpił do gry w 1926 roku, oraz był jedną z drużyn grających podczas ery "Original Six". Są też pierwszym klubem ze Stanów Zjednoczonych, który wygrał Puchar Stanley'a, a także drużyną, która osiągnęła najszybciej sukces, wygrywając Dywizję w pierwszym sezonie, a Puchar Stanley'a już w drugim sezonie od powstania. Założycielem zespołu był amerykański promotor boksu, budowniczy i późniejszy udziałowiec Madison Square Garden, George Lewis "Tex" Rickard. Tex Rickard założył Rangers, który miał konkurować z grającymi już w MSG, New York Americans, potocznie zwanymi "Amerks". New York Americans grali w NHL od sezonu 1925-26 do sezonu 1941-42, kiedy to przestali istnieć. Rangersi od początku byli lepszą drużyną od Amerks, czego dowodem są zdobyte w tamtych latach trzy Puchary Stanley'a, w 1928, 1933 i 1940 roku. W sezonie 1939-40, właściciel Detroit Red Wings, James E. Norris, stał się największym udziałowcem Madison Square Garden, jednak nie kupił pakietu kontrolnego w MSG, bo mogło to dopuścić do naruszenia zasady NHL, mówiącej o tym, że jedna osoba nie może posiadać więcej niż jeden zespół. Niemniej jednak miał wystarczające wsparcie ze strony władz klubu do przejęcia, de facto, kontroli nad zespołem. Po erze "Original Six", Rangers stali się własnością konglomeratu Gulf And Western Industries, Inc., przez wiele lat znanego jako Gulf+Western, który został w roku 1989 zmieniony na Paramount Communications. W 1994 roku zespół został sprzedany Viacom (Video & Audio Communications), a Viacom następnie sprzedało drużynę firmom ITT Corporation i Cablevision. Kilka lat później ITT sprzedało wszystkie udziały Cablevision, które było właścicielem drużyny do 2010 roku. Wtedy to wydzielono z Cablevision oddzielną firmę MSG Sports, która stała się oficjalnym właścicielem New York Rangers. Osiągnięcia: Puchar Stanley'a - 4 (1927-28, 1932-33, 1939-40, 1993-94), Mistrzostwo Konferencji - 1 (1993-94), Mistrzostwo Dywizji - 5 (1926-27, 1931-32, 1989-90, 1991-92, 1993-94).
Transfery:
do klubu - Martin Biron (CAN, z New York Islanders), Derek Boogaard (CAN, z Minnesota Wild), Steve Eminger (CAN, z Anaheim Ducks), Ruslan Fedotenko (UKR, z Pittsburgh Penguins), Alexander Frolov (RUS, z Los Angeles Kings), Todd White (CAN, z Atlanta Thrashers);
z klubu - Alex Auld (CAN, do Montreal Canadiens), Olli Jokinen (FIN, do Calgary Flames), Enver Lisin (RUS, do ???), Pierre-Alexandre "P. A." Parenteau (CAN, do New York Islanders), Jody Shelley (CAN, do Philadelphia Flyers), Steve Valiquette (CAN, do CSKA Moscow), Aaron Voros (CAN, do Anaheim Ducks), Matt Zaba (CAN, do HC Bolzano).
Prognoza: Brak awansu Strażników do playoffs w ubiegłym sezonie trzeba uznać za pewnego rodzaju niespodziankę. Po lokaucie w sezonie 2004-05, był to pierwszy sezon bez awansu, a wcześniej gracze z Nowego Yorku 2-krotnie kończyli rywalizację w ćwierćfinale i 2-krotnie w półfinale Konferencji. Ubiegły sezon zakończyli na 21. miejscu w lidze, 9. w Konferencji i 4. w swojej Dywizji. Zabrakło niewiele, jednak nie dali rady dogonić Lotników, chociaż w końcówce sezonu w 10 ostatnich meczach, aż 7 z nich wygrali w regulaminowym czasie. Niekwestionowanym liderem zespołu jest Marian Gaborik, który z 222 bramek strzelonych przez zespół w ubiegłym sezonie, zdobył ich 42, czyli prawie 1/5 wszystkich goli. Do tego dorzucił 44 asysty i razem miał 86 punktów, co dało 10. wynik w lidze i było najlepszym wynikiem w jego karierze. W tym sezonie jednak, Gaborik doznał kontuzji i trochę czasu pauzował, ale na szczęście dla zespołu już powrócił. Kontuzji doznał też Chris Drury, kapitan drużyny, który w ubiegłym sezonie zdobył 32 punkty. Oprócz tych dwóch graczy, trzon zespołu na pewno tworzyć będą w tym sezonie Brandon Dubinsky, Ryan Callahan, Artem Anisimov, Sean Avery, Brian Boyle i dwaj sprowadzeni Fedotenko i Frolov. Zwłaszcza Frolov może być świetnym uzupełnieniem Gaborika, gdyż grając przez 7 sezonów w Kings, pięć z nich kończył z dorobkiem powyżej 50 punktów, a w pozostałych zdobył ich niewiele mniej. W obronie też Rangersi mają kłopoty zdrowotne. Vinny Prospal z powodu kontuzji kolana powróci do gry dopiero pod koniec roku, a ostatnio lekkiego urazu doznał i musi pauzować Michal Rozsival, najlepszy w tej chwili defensor Strażników. Jednak oprócz nich zespół ma jeszcze kilku naprawdę świetnych obrońców, jak: Dan Girardi, Michael Del Zotto, Marc Staal, a z dobrej strony pokazał się też sprowadzony z Anaheim, Steve Eminger. Obsada bramki to również mocny punkt drużyny, bo wprawdzie króluje w niej Henrik Lundqvist, ale skutecznie depcze mu po piętach sprowadzony Martin Biron. Obydwaj grają bardzo dobrze i fani Rangers mogą być spokojni o tę formację. Reasumując: pomimo problemów zdrowotnych na początku tego sezonu i jeśli nie będzie pod tym względem jakiejś wyjątkowej katastrofy, to New York Rangers spokojnie awansują do playoffs w tym sezonie.
Konferencja: Eastern (Wschodnia)
Dywizja: Northeast (Północno-wschodnia)
Siedziba: Ottawa, Ontario, Canada
Arena: Scotiabank Place (19153 miejsc)
Nazwa: Ottawa Senators (1992-dzisiaj)
Właściciel: Eugene Melnyk
Manager: Bryan Murray
Główny trener: Cory Clouston
Kapitan: Daniel Alfredsson
Historia: Zespół założony w roku 1990 przez developera Bruce'a Firestone'a jest drugim, który używa nazwy Ottawa Senators. Jeśli czytacie mój cykl "Wszystko o hokeju", to na pewno pamiętacie, że klub Ottawa Senators był jednym z założycieli ligi NHL. Kilka słów o tych oryginalnych Senatorach.
Zespół Ottawa Senators powstał w roku 1883 i istniał do roku 1954. Na początku był to zespół amatorski, dopiero z czasem stał się zawodowym. Założony został przez niewielką grupę podobnie myślących entuzjastów hokeja. W miesiąc po obejrzeniu meczu hokeja, podczas Montreal Winter Carnival, Halder Kirby, Jack Kerr i Frank Jenkins spełnili swoje marzenia i założyli pierwszy zorganizowany klub hokejowy w Ontario. Oficjalnie powstał on jako Ottawa Hockey Club (Ottawa HC), ale znany był również pod innymi nazwami, takimi jak: Generals - w latach 90-tych XIX wieku, Silver Seven - w latach 1903-07 i Senators - od roku 1908. Powszechnie uznawany jest przez historyków, jako jeden z największych zespołów z przełomu wieków, który zdobył liczne trofea i nagrody. Ottawa HC grał w pierwszym sezonie, w którym Puchar Stanley'a został ufundowany (1893 rok), a pierwszy Puchar zdobył w 1903 roku i zdobywał go przez kolejne 4 lata. Po założeniu NHL grał w tej lidze od 1917 do 1934 roku. W latach 20-tych powtórzył swój sukces z początku wieku, wygrywając Puchar Stanleya w 1920, 1921, 1923 i 1927 roku. W sumie, zespół zdobył Puchar Stanley'a 11-krotnie (w 1903, 1904, 1905, 1906, 1909, 1910, 1911, 1920, 1921, 1923 i 1927 roku), a w międzyczasie 2-krotnie przegrał rywalizację w finale. W 1950 roku, kanadyjscy wydawcy magazynów sportowych uznali Ottawa HC/Senators, jako najlepszy zespół w Kanadzie w pierwszej połowie 20-tego wieku. W 1934 roku, na skutek trudności finansowych, klub przeniósł się do St. Louis, zmienił nazwę i przez jeden sezon 1934-35 występował w NHL jako St. Louis Eagles. Później kontynuował dziedzictwo Senatorów, grając w amatorskiej lidze Quebec Senior Hockey League (QSHL), przeznaczonej dla starszych mężczyzn, a która stała się pół-zawodową Quebec Hockey League (QHL). Ottawa Senior Senators zakończyli działalność w 1954 roku. Ponieważ od ostatniego występu Senators w NHL minęło prawie 6 dekad, liga NHL, historycy i statystycy hokeja nie uznają kontynuacji oryginalnych Senatorów z obecnymi. 
Gdy NHL ogłosiło, że są zainteresowani rozszerzeniem ligi po koniec lat 80-tych, Bruce Firestone utworzył na nowo organizację Ottawa Senators i postarał się o wygranie koncesji na występy zespołu w NHL. Koncesja udzielona została Ottawie, wraz z Tampa Bay Lightning, pod warunkiem, że powstanie arena do rozgrywania meczy, spełniająca standardy ligi. Do sfinansowania tej inwestycji dołączył się Rod Bryden, który de facto w roku 1992 stał się właścicielem Senators. Kiedy w roku 2003 zespół stanął na skraju bankructwa, 26 sierpnia Eugene Melnyk odkupił od Brydena prawa własności do zespołu i jego areny Scotiabank Place.
Osiągnięcia: Puchar Stanley'a - 0, Mistrzostwo Konferencji - 1 (2006-07), Mistrzostwo Dywizji - 4 (1998-99, 2000-01, 2002-03, 2005-06).
Transfery:
do klubu - Sergei Gonchar (RUS, z Pittsburgh Penguins), David Hale (USA, z Tampa Bay Lightning);
z klubu - Matt Cullen (USA, do Minnesota Wild), Shean Donovan (CAN, do ???), Joshua Hennessy (USA, do HC Lugano), Martin St. Pierre (CAN, do Oulun Kärpät), Andy Sutton (CAN, do Anaheim Ducks), Anton Volchenkov (RUS, do New Jersey Devils).
Materiały źródłowe:
Osiągnięcia: Puchar Stanley'a - 0, Mistrzostwo Konferencji - 1 (2006-07), Mistrzostwo Dywizji - 4 (1998-99, 2000-01, 2002-03, 2005-06).
Transfery:
do klubu - Sergei Gonchar (RUS, z Pittsburgh Penguins), David Hale (USA, z Tampa Bay Lightning);
z klubu - Matt Cullen (USA, do Minnesota Wild), Shean Donovan (CAN, do ???), Joshua Hennessy (USA, do HC Lugano), Martin St. Pierre (CAN, do Oulun Kärpät), Andy Sutton (CAN, do Anaheim Ducks), Anton Volchenkov (RUS, do New Jersey Devils).
Prognoza: W poprzednim sezonie Senatorowie z Ottawy awansowali do playoffs, po zajęciu 13. miejsca w lidze, 5. w Konferencji i 2. w swojej Dywizji. Do końca walczyli z Bostonem i Montrealem, osiągając w ostatnich 10 spotkaniach 7 zwycięstw. Najlepsi gracze Ottawy to Daniel Alfredsson, Jason Spezza, Mike Fisher, Alex Kovalev, Milan Michalek i Chris Kelly. Ci gracze powinni być siłą napędową ataku Senatorów. W tym roku bardzo dobrze włączył się do gry, sprowadzony z Pittsburgh Penguins, Sergei Gonchar. Gonchar okazał się sporym wzmocnieniem dla zespołu, chociaż generalnie Ottawa dokonała chyba najmniej ruchów kadrowych w całej lidze. Z odchodzących nie było specjalnie znaczących nazwisk, bo Shean Donovan grał tylko w 30 spotkaniach w ubiegłym sezonie, a Matt Cullen i Andy Sutton grali jeszcze mniej. Jedynie Volchenkov był prawie cały sezon na lodzie (64 gry), ale zamiana tego defensora na Gonchara, okazała się strzałem w dziesiątkę. W obronie oprócz Gonchara, dobrze weszli w sezon Erik Karlsson i Chris Campoli. Troszkę gorzej Chris Phillips, ale w jego przypadku to tylko kwestia czasu. Gorzej wygląda sprawa z obsadą bramki, bo Brian Elliott uważany jest za przeciętnego bramkarza. Ma zmiennika w osobie Pascala Leclaire'a, ale on nie daje powodów do radości fanom z Ottawy. Procent obron na poziomie .882 wskazuje na jego słaby warsztat bramkarski. Wynika z tego, że jest to najsłabsza formacja Senatorów i ten zespół powinien jak najszybciej coś z tym zrobić. Reasumując: pomimo moich narzekań na bramkarzy, Ottawa osiąga wyjątkowo dobre wyniki i zajmuje obecnie 11. miejsce w lidze. Czy utrzyma tę pozycję, będzie zależało w głównej mierze od postawy goalie. Nie podejmuję się prognozy, czy awansują do playoffs, czy też nie. Daję im 50% szans. Najbliższe mecze pokażą, czy jest to drużyna mogąca grać w posezonowych rozgrywkach.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz