Hokej bez tajemnic - część 4

W tym odcinku mojej "opowieści" o hokeju chciałbym przybliżyć Wam sylwetki kilku najbardziej znanych i szanowanych Prezydentów Międzynarodowej Federacji Hokeja na Lodzie. W swojej ponad 100-letniej historii IIHF miała 13 prezydentów. Niektórzy z nich (jak Louis Magnus, Henri Van den Bulcke, Fritz Kraatz oraz John Francis Ahearne) pełnili tę funkcję kilkukrotnie.

PREZYDENCI IIHF:

1. 1908-1912 / Louis Magnus (Francja)
2. 1912-1914 / Henri Van den Bulcke (Belgia)
3. 1914-1914 / Bethune Minet Patton (Wielka Brytania)
4. 1914-1914 / Louis Magnus (Francja)
5. 1914-1920 / Henri Van den Bulcke (Belgia)
6. 1920-1922 / Max Sillig (Szwajcaria)
7. 1922-1947 / Paul Loicq (Belgia)
8. 1947-1948 / Fritz Kraatz (Szwajcaria)
9. 1948-1951 / George Hardy (Kanada)
10. 1951-1954 / Fritz Kraatz (Szwajcaria)
11. 1954-1957 / Walter A. Brown (Stany Zjednoczone)
12. 1957-1960 / John Francis Ahearne (Wielka Brytania)
13. 1960-1963 / Robert LeBel (Kanada)
14. 1963-1966 / John Francis Ahearne (Wielka Brytania)
15. 1966-1969 / Thayer Tutt (Stany Zjednoczone)
16. 1969-1975 / John Francis Ahearne (Wielka Brytania)
17. 1975-1994 / Gunther Sabetzki (Niemcy)
18. 1994-obecnie / Rene Fasel (Szwajcaria)

SYLWETKI PREZYDENTÓW:

Louis Magnus:
Pierwszym Prezydentem IIHF został wybrany Louis Magnus, który "rządził" od 1908 roku do rezygnacji w roku 1912. Został ponownie wybrany na prezydenta IIHF w 1914 roku, ale natychmiast podał się do dymisji. Był wiceprzewodniczącym w latach 1923 i 1924. Ciekawostką jest to, że Magnus był znanym francuskim łyżwiarzem figurowym (!). Urodził się 25 maja 1881 roku na Jamajce, w Kingston, ale w roku 1889 wraz z rodzicami wyemigrował do Francji. W latach 1908-1911 był Mistrzem Francji w kategorii solistów, a w roku 1912 Mistrzem Francji w parze z Anitą Del Monte. Pracował też jako sędzia łyżwiarstwa figurowego na wielu międzynarodowych imprezach. Był również jednym z twórców IIHF i to między innymi jego podpis widnieje na dokumencie założycielskim (patrz: część 3). Był współautorem, wspólnie z Renaud de la Fregolicre, historycznej pracy zatytułowanej "Sporty zimowe" opublikowanej w roku 1911. Magnus to pionier sportów na lodzie we Francji i bardzo znana i szanowana postać we francuskim hokeju, do tego stopnia, że jego nazwiskiem została nazwana liga francuska hokeja na lodzie "Ligue Magnus" i trofeum, które zdobywa jej zwycięzca "Coupe Magnus".
Zmarł 1 listopada 1950 roku. W 1997 został uhonorowany miejscem w IIHF Hall of Fame.

Bethune Minet "Peter" Patton:
Innym "ciekawym" prezydentem był Peter Patton. Brytyjczyk, który został wybrany w roku 1914 i był Prezydentem IIHF przez kilka miesięcy do momentu powołania do wojska w związku z I Wojną Światową. Urodził się 5 marca 1876 roku w Londynie i to jemu przypisuje się zorganizowanie i zarządzanie hokejem w Wielkiej Brytanii, oraz pomoc w rozpowszechnieniu tego sportu w Europie. Patton rozpoczął grę w hokeja w roku 1897 w nowo otwartym Prince's Skating Club, gdzie założył klub hokejowy Prince's Ice Hockey Club. Z pomocą kilku kanadyjskich graczy wprowadził i usystematyzował przepisy tej gry i w roku 1903 założył i został prezesem ligi pięciu zespołów, pierwszej hokejowej ligi w Wielkiej Brytanii i Europie. 24 stycznia 1904 roku zagrał w pierwszym oficjalnym meczu hokejowym zorganizowanym w Europie, gdzie jego drużyna Prince's pokonała lokalnych rywali Lyons 2-0. W 1910 roku grając z "Książętami", którzy reprezentowali Wielką Brytanię, zdobył złoty medal na pierwszych Mistrzostwach Europy zorganizowanych w Les Avants, niedaleko Montreux w Szwajcarii. Patton był również członkiem brytyjskiej reprezentacji podczas pierwszych Zimowych Igrzysk Olimpijskich w Chamonix, we Francji, w roku 1924, gdzie Wielka Brytania zdobyła brązowy medal. Jednak będąc rezerwowym bramkarzem (dotychczas grał jako obrońca) nie pojawił się na lodzie i nie zagrał w tych Igrzyskach ani razu.
Zmarł w 1939 roku. W 1950 roku został wprowadzony do British Ice Hockey Hall of Fame, a w 2002 roku do IIHF Hall of Fame.

Paul Loicq:
Urodził się w Brukseli, 11 sierpnia 1888 roku. Był hokeistą, sędzią, prawnikiem i znakomitym biznesmenem i administratorem. Jako hokeista zdobył brązowy medal na Mistrzostwach Europy Hokeja na Lodzie w 1910 i 1914 roku, a później grał w belgijskiej reprezentacji hokejowej od 1919 do 1924 roku, zajmując piąte na Letnich Igrzyskach Olimpijskich 1920, gdzie hokej na lodzie pojawił się po raz pierwszy na Igrzyskach (do roku 1920 wszystkie dyscypliny zimowe rozgrywane były podczas Letnich IO, pierwsze Zimowe IO rozegrane zostały w Chamonix, we Francji, w roku 1924). Przewodził takim organizacjom jak: Skaters Club of Brussels, The Belgian Federation of Skaters i The Belgian League for Winter Sports, a w końcu w roku 1922 został wybrany Prezydentem Międzynarodowej Federacji Hokeja na Lodzie, którą to funkcję pełnił przez 25 lat, czyli do roku 1947. Później był Prezydentem Honorowym IIHF, aż do śmierci w dniu 26 marca 1953 roku. W roku 1961 został wprowadzony do Hockey Hall of Fame w Toronto w kategorii "Builder".

Walter A. Brown:
Urodzony w 1905 roku był pierwszym właścicielem koszykarskiego zespołu Boston Celtics, a także ważną postacią w rozwoju hokeja w Stanach Zjednoczonych. Trenował amatorską drużynę Boston Olympics, z którą pięciokrotnie sięgał po Eastern Amateur Hockey League Championships. Będąc trenerem narodowej reprezentacji USA doprowadził ją w roku 1933 do zdobycia pierwszego złotego medalu Mistrzostw Świata w Hokeju na Lodzie (jeszcze tylko raz w roku 1960 Amerykanie wygrali tę imprezę - Brown był wtedy kierownikiem tej drużyny). Zdobył również dwa srebrne medale na Mistrzostwach Świata w 1931 i 1934 roku, oraz brązowy medal na Igrzyskach Olimpijskich w 1936 roku w Garmisch-Partenkirchen, w Niemczech.Zmarł 7 września 1964 roku. Został wprowadzony do Hockey Hall of Fame w 1962 roku, Basketball Hall of Fame w 1965 roku i do IIHF Hall of Fame w 1997 roku, w roku powstania tej galerii sław IIHF.

John Francis "Bunny" Ahearne:
Urodził się w Wexford, w Irlandii, w roku 1900. Bunny odegrał znaczącą rolę w propagowaniu hokeja na lodzie w Wielkiej Brytanii. Był kierownikiem narodowej reprezentacji Wielkiej Brytanii, która to odniosła nieprawdopodobne zwycięstwo nad Kanadą i zdobyła złoty medal na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich w 1936 w Garmisch-Partenkirchen, w Niemczech. Do dnia dzisiejszego znawcy hokeja uznają to zwycięstwo za jedną z największych niespodzianek w historii IO. Kierował też drużyną podczas Mistrzostw Europy w Hokeju na Lodzie w latach 1937 i 1938, kiedy to Wielka Brytania dwukrotnie zdobywała złote medale.
Był trzykrotnie wybierany na stanowisko Prezydenta IIHF: 1957-1960, 1963-1966 i 1969-1975. I właśnie w 1969 roku Ahearne znalazł się w centrum międzynarodowego konfliktu, który miał istotne konsekwencje dla światowego hokeja w nadchodzących latach. Tego roku IIHF zatwierdził zapis pozwalający Kanadzie na korzystanie, podczas międzynarodowych turniejów hokejowych, z dziewięciu profesjonalnych graczy pod warunkiem, że nie grali oni w National Hockey League w tym samym sezonie. Międzynarodowy Komitet Olimpijski nie chciał planu Ahearne'a, a Przewodniczący MKOL Avery Brundage mocno sprzeciwiał się idei amatorskich i profesjonalnych graczy rywalizujących ze sobą, gdyż jak stwierdził: "...idea olimpizmu będzie zagrożona, gdy ten zapis zostanie wprowadzony...". W odpowiedzi na to Kanada zrezygnowała ze swoich praw do organizacji w 1970 r. Mistrzostw Świata w Montrealu i Winnipeg (odbyły się one w Sztokholmie, w Szwecji), oraz wycofała się z udziału w międzynarodowych rozgrywkach, włącznie z Igrzyskami Olimpijskimi, aż do roku 1977.
Zmarł 11 kwietnia 1985 roku. Wprowadzony do Hockey Hall of Fame w 1977, do British Ice Hockey Hall of Fame w 1986, a do IIHF Hall of Fame w 1997 roku.

Günther Sabetzki:
Urodził się 4 czerwca 1915 roku w Düsseldorfie, w Niemczech. Był jednym z założycieli niemieckiej Federacji Hokeja na Lodzie w 1963 roku i był jej pierwszym współprzewodniczącym, wraz z Ludwigiem Zametzerem. W 1966 roku został wybrany członkiem Międzynarodowej Federacji Hokeja na Lodzie, a w 1975 roku jej Prezydentem. Podczas swojej prezydentury przyczynił się do znacznego zmniejszenia dystansu między europejskim i amerykańskim hokejem, oraz mocno pracował nad rozbieżnościami (powstałymi z powodu planu Ahearne'a) pomiędzy federacją i Kanadą. Wysiłki te doprowadziły do powrotu Kanady do gry w Igrzyskach Olimpijskich w Lake Placid w 1980 roku. Jego prezydentura trwała do 1994 roku. W tym czasie członkostwo w IIHF wzrosło z 31 do 50 krajów.
Zmarł 21 czerwca 2000 roku. Został członkiem Hockey Hall of Fame w 1995 roku.

René Fasel:
Urodził się 6 lutego 1950 roku we Fryburgu, w Szwajcarii. Lekarz dentysta z wykształcenia, hokeista, sędzia i fenomenalny urzędnik i negocjator. Żonaty, ma czwórkę dzieci.
Hokejową karierę zawodową rozpoczął, jako gracz HC Fribourg-Gottéron, w 1960 roku. W 1972 roku został sędzią, a w 1985 roku Prezesem Federacji Hokeja na Lodzie w Szwajcarii. W 1994 roku został wybrany na Prezydenta Międzynarodowej Federacji Hokeja na Lodzie (IIHF), zastępując na tym stanowisku Sabetzkiego i na którym pozostaje do dzisiaj (na ostatnim Kongresie w Montrealu w 2008 roku został wybrany na piątą kadencję bez żadnego głosu sprzeciwu). W 1995 roku został członkiem Międzynarodowego Komitetu Olimpijskiego i był pierwszym w historii MKOL-u przedstawicielem hokeja na lodzie. W 2008 roku został wybrany przedstawicielem sportów zimowych w zarządzie MKOL-u.
Jako prezydent IIHF, Fasel dążył do zbliżenia stosunków między IIHF i National Hockey League (NHL), głównej zawodowej ligi hokeja na lodzie w Ameryce Północnej. W marcu 1995 r. pomógł podczas negocjacji w sprawie umowy pozwalającej graczom NHL wystąpić na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 1998 w Nagano, w Japonii. Obiecał też, że "...będzie pracować dzień i noc...", aby pomóc w wynegocjowaniu porozumienia, w związku z zapowiedzią NHL o wycofaniu się z udziału w Zimowych Igrzyskach Olimpijskich w 2014 roku w Soczi, w Rosji.

Materiały źródłowe:
http://www.legendsofhockey.net/
http://en.wikipedia.org/wiki/International_Ice_Hockey_Federation/
http://www.iihf.com/iihf-home/history/the-iihf.html