Hokej bez tajemnic - część 18

"Kilkanaście lat oglądania, tysiące meczów,
setki tysięcy godzin, a NHL wciąż zachwyca."

WYDARZENIA MIĘDZYSEZONOWE - odcinek 1

Lato to czas kiedy trwa przerwa w roz­gryw­kach lig ho­ke­jo­wych na całym świecie. Jednak początek września świadczy o tym, że już niedługo zacznie się no­wy se­zo­n gry. Najpierw w Europie, a 6 października za oceanem, w najlepszej lidze hokejowej świata. Dla niektórych z Was interesujące jest tylko to, co dzieje się na lodowisku i dlatego okres od połowy czerwca do końca września to czas jałowy i nieciekawy. Ja jednak przeżywam nie tylko grę moich ulubieńców, ale również emocjonuję się wydarzeniami czysto poza lodowiskowymi. W wymienionym wyżej czasie dzieje się zawsze wiele ciekawych rzeczy, począwszy od rozdania trofeów i nagród za poprzedni sezon, poprzez draft i ruchy na rynku wolnych zawodników, aż po ostatnie kontrakty podpisywane już najczęściej za pomocą arbitrażu. Jak by tego było mało to w tym roku doszło do kilku wydarzeń, które zmienią oblicze ligi NHL w nadchodzącym sezonie. I o tym chciałbym Wam w tym poście napisać. Tematów i wiadomości do przekazania jest sporo i dlatego podzielę go na trzy odcinki. Ten o trofeach i nagrodach powinien ukazać się dużo wcześniej, ale jak zwykle po każdym sezonie chciałem odpocząć od hokeja i dlatego ukazuje się on dopiero teraz.

Zdaję sobie sprawę, że hokej nie jest w Polsce tak bardzo popularny jak chociażby piłka nożna, ale mam nadzieję, że mój post i zawarte w nim informacje zainteresują przynajmniej tych, którzy regularnie odwiedzają mojego bloga.

TROFEA ZESPOŁOWE:

Obecnie w lidze NHL przyznaje się 4 trofea drużynowe.

1. Puchar Stanley'a - najważniejszym i najstarszym z nich, bo ufundowanym w 1893 roku, jest oczywiście Puchar Stanley'a i jego zdobywcą za sezon 2010-11 została drużyna Boston Bruins. Najwięcej Pucharów Stanley'a zdobyły drużyny: Montreal Canadiens - 24, Toronto Maple Leafs - 13, Detroit Red Wings - 11. O tym Pucharze pisałem już kilka razy, a więc zapraszam do moich wcześniejszych postów.

2. Prince Of Wales Trophy - nieco młodszym trofeum jest Prince Of Wales Trophy, który obecnie przyznawany jest zespołowi, który okazał się najlepszy we Wschodniej Konferencji. Puchar ten ufundowany w roku 1924 na przestrzeni lat dość często zmieniał swój status. I tak: w latach 1924-26 przyznawany był zwycięzcy rozgrywek playoffs ligi NHL, który to walczył później o Puchar Stanley'a ze zwycięską drużyną z ligi WCHL (Western Canada Hockey League - 1924 i 1925) i WHL (Western Hockey League - 1926), w latach 1927-38 zespołowi, który okazał się najlepszy w dywizji Amerykańskiej (American Division Champion), 1939-67 zespołowi, który był najlepszy w sezonie zasadniczym ligi (Regular Season Championship), 1968-74 zespołowi, który był najlepszy w Dywizji Wschodniej po sezonie zasadniczym (East Division Championship), 1975-81 zespołowi, który był najlepszy w Konferencji Wales po sezonie zasadniczym (Wales Conference Championship), a w latach 1982-93 zespołowi, który był najlepszy w Konferencji Wales w rozgrywkach playoffs (Wales Conference Championship). Od sezonu 1993-94 jest to oficjalne trofeum przyznawane dla zwycięzcy Finału Konferencji Wschodniej i jego zdobywcą za sezon 2010-11 została drużyna Boston Bruins. Najwięcej Pucharów Prince Of Wales Trophy zdobyły drużyny: Montreal Canadiens - 25, Boston Bruins - 16, Detroit Red Wings - 13.

3. Clarence S. Campbell Bowl lub Campbell Trophy - puchar ufundowany w roku 1968 jest trofeum przyznawanym zespołowi, który okazał się najlepszy w Zachodniej Konferencji. Podobnie jak z Prince Of Wales Trophy na przestrzeni lat zmieniał się jego status. W latach 1968-74 przyznawany był zespołowi, który był najlepszy w Dywizji Zachodniej po sezonie zasadniczym (West Division Championship), 1975-81 zespołowi, który był najlepszy w Konferencji Campbella po sezonie zasadniczym (Campbell Conference Championship), a w latach 1982-93 zespołowi, który był najlepszy w Konferencji Campbella w rozgrywkach playoffs (Campbell Conference Championship). Od sezonu 1993-94 jest to oficjalne trofeum przyznawane dla zwycięzcy Finału Konferencji Zachodniej i jego zdobywcą za sezon 2010-11 została drużyna Vancouver Canucks. Najwięcej Pucharów Campbell Trophy zdobyły drużyny: Edmonton Oilers - 7, Philadelphia Flyers - 6, Detroit Red Wings - 6.

4. Presidents' Trophy - jest to przechodnie trofeum ufundowane w 1986 roku i przyznawane jest drużynie, która w sezonie zasadniczym zdobyła najwięcej punktów. Jeżeli dwie drużyny mają taką samą liczbę punktów to o przyznaniu nagrody decyduje wyższa liczba zwycięstw w sezonie zasadniczym. Zwycięski zespół otrzymuje również 350 000 dolarów kanadyjskich. Dotychczas został wręczony 25 razy, piętnastu drużynom. Obecnym posiadaczem tego trofeum jest drużyna Vancouver Canucks. Najwięcej Pucharów Presidents' Trophy zdobyła drużyna Detroit Red Wings - 6. Po dwa Puchary zdobyły drużyny: Calgary Flames, Colorado Avalanche, Dallas Stars, Edmonton Oilers i New York Rangers.

5. O'Brien Trophy lub O'Brien Cup - warto wspomnieć, że w latach 1910-50 wręczany był też piąty Puchar, który ufundowany został przez organizację NHA (National Hockey Association), założoną przez rodzinę O'Brienów i zrzeszającą profesjonalne kluby hokeja na lodzie w Ontario i Quebecu. Puchar O'Briena przyznawany był w latach 1910-17 drużynie, która była mistrzem NHA, 1918-27 drużynie, która zwyciężyła w rozgrywkach playoffs ligi NHL, 1928-38 drużynie, która w sezonie zasadniczym zdobyła mistrzostwo Dywizji Kanadyjskiej (Canadian Division), a w latach 1939-50 drużynie, która przegrała walkę o Puchar Stanley'a. Najwięcej Pucharów O'Briena zdobyły drużyny: Montreal Canadiens - 11, Toronto Maple Leafs - 8 (1 jako St. Patricks i 1 jako Arenas) i Ottawa Senators - 6.

NAGRODY INDYWIDUALNE:

Obecnie w lidze NHL przyznaje się w sumie około 19-20 nagród indywidualnych. Liczba ta ulega zmianie, ponieważ pojawiają się nowe nagrody, a inne przestają być przyznawane. Ja skupię się na tych najważniejszych i przyznawanych corocznie już od wielu lat, gdyż istniały nagrody, które zostały przyznane tylko jeden raz i nigdy więcej, jak np. nagroda NHL/Sheraton Road Performer Award z roku 2004 dla zawodnika, który zdobył najwięcej punktów w sezonie zasadniczym w meczach granych na wyjeździe. Jedynym posiadaczem tej nagrody jest Joe Sakic z Colorado Avalanche. Nagrody indywidualne przedstawię w kolejności od najstarszych do najmłodszych, poczynając od tych najbardziej prestiżowych.

1. Hart Memorial Trophy - pierwotnie znany jako Hart Trophy, to najstarsze wyróżnienie indywidualne w lidze NHL. Trofeum Harta to coroczny tytuł przyznawany najbardziej wartościowemu zawodnikowi NHL w sezonie zasadniczym. Wyboru dokonują członkowie stowarzyszenia Zawodowych Dziennikarzy Hokejowych (Professional Hockey Writers' Association - PHWA). Dr David Hart, który ufundował i podarował oryginalne trofeum lidze NHL, był ojcem Cecila Harta, byłego trenera i dyrektora generalnego Montreal Canadiens. Hart Trophy po raz pierwszy przyznano na zakończenie sezonu 1923-24 roku. Zwycięzcą pierwszego Hart Trophy był Frank Nighbor z Ottawa Senators. Oryginalny Hart Trophy został przeniesiony do Hockey Hall Of Fame w 1960 roku, a NHL rozpoczął wręczanie nowego trofeum, które nazwano Hart Memorial Trophy na pamiątkę oryginalnego Pucharu. Za wyjątkiem Tommy'ego Andersona, Ala Rollinsa i Erica Lindrosa, każdy gracz, który wygrał Hart Trophy / Hart Memorial Trophy jest automatycznie uprawniony i zostaje wprowadzony do Hockey Hall Of Fame. Najwięcej razy w historii trofeum to przyznano Wayne'owi Gretzky'emu (9-krotnie), Gordie'mu Howe (6-krotnie) i Eddie'mu Shore (4-krotnie). Za poprzedni sezon trofeum to zdobył Corey Perry z Anaheim Ducks.

2. Lady Byng Memorial Trophy – wcześniej znana jako Lady Byng Trophy, jest to nagroda przyznawana każdego sezonu najuczciwszemu zawodnikowi NHL za sportowe zachowanie, dżentelmeńską grę i postawę fair play na lodzie. Lady Byng Trophy po raz pierwszy został przyznany po sezonie 1924-25 roku. Puchar został nazwany na cześć Marie Evelyn Moreton, znanej również jako Lady Byng, która była żoną Juliana Bynga, 1. wicehrabiego Byng of Vimy, brytyjskiego bohatera wojennego (wsławił się zwycięstwem w bitwie pod Vimy Ridge w kwietniu 1917 roku) i polityka, a w latach 1921-26 gubernatora generalnego Kanady. Lady Byng była zapaloną fanką hokeja na lodzie i w roku 1925 wspólnie z mężem ufundowali nagrodę nazwaną Lady Byng Trophy. Z inauguracyjnym wręczeniem pierwszej nagrody związane jest pewne wydarzenie. Lady Byng postanowiła, że trofeum jako pierwszemu powinno zostać wręczone Frankowi Nighborowi z Ottawa Senators. Pod koniec sezonu, Lady Byng zaprosiła go do Rideau Hall, od 1867 roku oficjalnej rezydencji zarówno monarchy Kanady jak i gubernatora generalnego Kanady, znajdującej się w Ottawie. Pokazała mu swoje trofeum i zapytała, czy NHL zaakceptuje go jako nagrodę dla najbardziej kulturalnego gracza ligi. Kiedy Nighbor powiedział, iż nie powinno być z tym problemu i że bardzo podoba mu się ten puchar i jego przeznaczenie, Lady Byng, ku zaskoczeniu Nighbora, wręczyła mu to trofeum. Ciekawe tylko, czy zrobiła to, bo Frank zasłużył na to swoim zachowaniem na lodzie, czy też dlatego, że udzielił bardzo dobrej odpowiedzi. Oczywiście..., żartuję! Frank Nighbor zawsze uchodził za wyjątkowo kulturalnego gracza, czego dowodem przyznanie mu tej nagrody również za następny sezon 1925-26. Najwięcej razy w historii trofeum to przyznano Frankowi Boucherowi (7-krotnie), Wayne'owi Gretzky'emu (5-krotnie), Pavelowi Datsyukowi i Redowi Kelly'emu (4-krotnie). Kiedy Frank Boucher z New York Rangers odbierał tę nagrodę po raz siódmy w ciągu ośmiu lat, Lady Byng była pod takim wrażeniem, że dała mu oryginalne trofeum i pozwoliła mu je zachować. Następnie ufundowała drugie trofeum, które wręczane było od sezonu 1935-36. Kiedy Lady Byng zmarła w 1949 roku, NHL przedstawiło kolejne trofeum i zmieniło oficjalną nazwę na Lady Byng Memorial Trophy, a Lady Byng Trophy (to drugie) trafiło do Hockey Hall Of Fame. W 1962 roku oryginalne trofeum zostało zniszczone w pożarze w domu państwa Boucher. Za sezon 2010-11 trofeum to przyznano Martinowi St. Louisowi z Tampa Bay Lightning.

3. Vezina Trophy - trofeum Vezina od roku 1982 przyznawane jest każdego sezonu dla najlepszego bramkarza hokejowego. Wybierają go dyrektorzy generalni zespołów NHL. Trofeum to wzięło swoją nazwę od nazwiska Georgesa Veziny, bramkarza Montreal Canadiens, który w 1925 roku upadł podczas meczu i po przewiezieniu go do szpitala rozpoznano u niego gruźlicę. Gdy umarł rok później, właściciele zespołu Canadiens, Leo Dandurand, Louis Letourneau i Joe Cattarinich, postanowili przyznawać trofeum jego imienia. Pierwszy raz przyznano go na koniec sezonu 1926-27 roku. Kiedy wprowadzono trofeum Vezina Trophy to otrzymywał je najlepszy bramkarz w lidze, jednak w 1946 roku prezesi NHL zmienili kryteria i zaczęli przyznawać nagrodę bramkarzom zespołów z najmniejszą liczbą bramek. Trofeum zdobywał bramkarz, który grał w większości gier zespołu i rozegrał minimum 25 gier w sezonie. Po sezonie 1981-82 powrócono jednak do pierwotnej formuły przyznawania Vezina Trophy, a dla bramkarzy z najmniejszą liczbą goli w sezonie regularnym utworzono nową nagrodę William M. Jennings Trophy. Vezina Trophy najwięcej razy zdobywali Jacques Plante, Bill Durnan i Dominik Hasek (6-krotnie), Ken Dryden (5-krotnie), a Tiny Thompson, Michel Larocque, Terry Sawchuk i Martin Brodeur (4-krotnie). Najlepszym bramkarzem poprzedniego sezonu został oczywiście Tim Thomas z Boston Bruins.

4. Calder Memorial Trophy - wcześniej znana jako Calder Trophy, jest to nagroda przyznawana corocznie najlepszemu debiutantowi NHL w sezonie zasadniczym. Wyboru dokonują członkowie Professional Hockey Writers' Association (Stowarzyszenie Zawodowych Dziennikarzy Hokejowych). Trofeum to zostało nazwane na cześć Franka Caldera, byłego Prezesa NHL, od momentu jej powstania w 1917 roku, aż do śmierci w 1943 roku. Calder Trophy po raz pierwszy zaprezentowano na zakończenie sezonu 1936-37 NHL. Po śmierci Caldera w 1943 roku zmieniono nazwę trofeum na Calder Memorial Trophy. Ponieważ jest to nagroda dla debiutanta to można ją zdobyć tylko raz. Najmłodszymi triumfatorami tej nagrody są jak do tej pory 18-latkowie: Bobby Orr, Tom Barrasso, Dale Hawerchuk i Jeff Skinner. To właśnie Jeffrey Skinner z Carolina Hurricanes jest zdobywcą tej nagrody za miniony sezon. Najwięcej nagrodzonych pierwszoroczniaków grało w Toronto Maple Leafs (9), Boston Bruins (8), Chicago Black Hawks/Blackhawks (8) i New York Rangers (8). Co ciekawe, najlepszy gracz w historii NHL, Wayne Gretzky, nie zdobył tej nagrody. Debiutował w NHL w sezonie 1979-80, ale nagrodę przyznano wtedy Ray'owi Bourque z Boston Bruins. Gretzky nie mógł jej otrzymać, gdyż grał już wcześniej w zawodowej lidze World Hockey Association, w drużynie Edmonton Oilers, która to po rozpadzie WHA dołączyła do NHL od sezonu 1979-80.

5. Art Ross Trophy - jest to trofeum przyznawane zawodnikowi, który w sezonie zasadniczym zdobędzie największą liczbę punktów (łączna suma goli i asyst). Puchar ten został nazwany na cześć Arthura Howey'a "Art" Rossa, słynnego zawodnika w latach 1902-18, sędziego i trenera hokejowego Boston Bruins w latach 1924-45, który jako jeden z pierwszej dwunastki został wprowadzony do Hockey Hall Of Fame w 1945 roku i do tej pory uważany jest za jednego z najlepszych obrońców hokejowych na świecie. Wraz ze swoimi dwoma synami ufundował w roku 1947 puchar, który ofiarował NHL i po raz pierwszy został on wręczony najlepiej punktującemu zawodnikowi ligi w sezonie 1947-48. Wygrał go Elmer Lach z Montreal Canadiens. Jak dotychczas tym trofeum najwięcej razy uhonorowani byli Wayne Gretzky (10-krotnie), Gordie Howe i Mario Lemieux (6-krotnie), Phil Esposito i Jaromir Jagr (5-krotnie). Jako ciekawostkę można uznać fakt, iż w ciągu dwóch dekad (lata 1980 - 2001), tylko trzech graczy dostąpiło zaszczytu zwycięstwa w tej prestiżowej rywalizacji - Wayne Gretzky, Mario Lemieux oraz Jaromir Jagr. Poza tym Gretzky jest jedynym graczem, który przekroczył granicę 200 punktów i wygrał to trofeum dla więcej niż jednego zespołu (Edmonton Oilers i Los Angeles Kings). Joe Thornton jest jedynym graczem, który wygrał podczas gry dla dwóch różnych zespołów w jednym sezonie (Boston Bruins/San Jose Sharks). Stan Mikita jest jedynym graczem w historii NHL, który wygrał Art Ross Trophy, Hart Trophy i Lady Byng Trophy w tym samym sezonie i na dodatek zrobił to dwukrotnie (1966-67 i 1967-68). W 2007 roku, 19-letni Sidney Crosby został najmłodszym graczem, który wygrał Art Ross Trophy. Tylko jeden obrońca zdobył ten tytuł w historii NHL. Był to Bobby Orr, który wygrał punktację w sezonie w 1969-70 i powtórzył ten wyczyn w sezonie 1974-75. Henrik i Daniel Sedinowie są jedynym rodzeństwem, którzy wygrali tę nagrodę, odpowiednio w latach 2009-10 i 2010-11. I to właśnie Daniel Sedin z Vancouver Canucks jest aktualnym posiadaczem tej nagrody.

6. James Norris Memorial Trophy - jest to wyróżnienie przyznawane corocznie dla najlepszego obrońcy ligi NHL, który "przez cały sezon wykazał się najlepszą i wszechstronną grą na swojej pozycji". Nagroda ta wzięła swoją nazwę od Jamesa E. Norrisa, właściciela zespołu Detroit Red Wings w latach 1932-1952. Po raz pierwszy została przyznana na zakończenie sezonu 1953-54. Głosowanie na laureatów odbywa się na koniec sezonu, a głosujący z Professional Hockey Writers' Association wybierają swoich pięciu faworytów, którym przyznają punkty w systemie 10-7-5-3-1. Następnie oznajmia się nazwiska trzech finalistów, a zwycięzcę ogłasza się podczas ceremonii wręczenia nagród po zakończeniu playoffs. Rekordzistą pod względem zwycięstw jest Bobby Orr z Boston Bruins, który zdobył to trofeum 8 razy i to z rzędu w latach 1968-75. Doug Harvey i Nicklas Lidstrom wygrywali siedmiokrotnie, a Raymond Bourque był pięciokrotnym laureatem. Za sprawą Orra, Bourque'a i Zdeno Chary to właśnie Boston Bruins są klubem, do którego Norris Trophy wędrowało najczęściej, bo aż 14 razy. Na drugim miejscu są Montreal Canadiens z 11 zwycięstwami. Aktualnym posiadaczem tej nagrody jest Nicklas Lidstrom z Detroit Red Wings.

7. Conn Smythe Trophy - jest to nagroda przyznawana każdego sezonu najbardziej cennemu i wartościowemu dla swojej drużyny zawodnikowi rozgrywek playoffs, czyli MVP playoffs (The Most Valuable Player). W przeciwieństwie do nagrody MVP w innych głównych ligach zawodowych w USA i Kanadzie (Super Bowl MVP Finals, NBA MVP, MVP World Series), Conn Smythe Trophy dotyczy całych posezonowych rozgrywek playoffs NHL, a nie tylko jednego meczu o mistrzostwo lub jednej serii. Conn Smythe Trophy została wprowadzona w 1964 roku przez Maple Leaf Gardens Limited na cześć Conna Smythe'a, byłego właściciela, dyrektora generalnego i trenera Toronto Maple Leafs i po raz pierwszy przyznana po playoffs w 1965 roku. Trofeum w konstrukcji podobne jest do Maple Leaf Gardens, areny, na której Maple Leafs grali swoje mecze w latach 1931-99. Najwięcej razy nagrodę zdobywali Patrick Roy (3-krotnie), oraz Bobby Orr, Bernie Parent, Wayne Gretzky i Mario Lemieux (2-krotnie).

Aktualnym posiadaczem tej nagrody jest Tim Thomas z Boston Bruins. Zazwyczaj laureatem jest gracz zwycięskiej drużyny, jednak pięciokrotnie przyznawano tytuł MVP graczom drużyny przegranej w finale. Ostatnim razem miało to miejsce w 2003 roku, kiedy to MVP Playoffs i nagrodę Conn Smythe Trophy przyznano bramkarzowi przegranej drużyny Anaheim Mighty Ducks, Jean-Sebastien Giguere'owi.

8. Bill Masterton Memorial Trophy - jest to nagroda przyznawana każdego sezonu zawodnikowi wykazującemu cechy wytrwałości, uczciwości i poświęcenia w hokeju na lodzie. Nagroda tradycyjnie łączona jest z powrotem do gry po poważnych urazach, chorobach i perturbacjach zdrowotnych. Trofeum zostało nazwane na cześć zmarłego Billa Mastertona, zawodnika Minnesota North Stars, który zmarł 15 stycznia 1968 roku na skutek urazu doznanego podczas jednego z meczów ligi NHL. Dwa dni wcześniej podczas meczu MNS z Oakland Seals, Masterton po zderzeniu z Larrym Cahanem i Ronem Harrisem tak niefortunnie upadł i uderzył głową w lód, że dostał wylewu krwi do mózgu i krwotoku z ust i nosa. Uszkodzenie mózgu było tak rozległe, że lekarze nie zdołali go uratować. Jego śmierć spowodowała bardziej intensywny lobbing na rzecz ustanowienia obowiązku noszenia kasków przez hokeistów, które były rzadkością w Ameryce Północnej dla profesjonalnego hokeja w tamtym czasie. Kaski stały się obowiązkowe dla zawodowych graczy dopiero przed rozpoczęciem sezonu 1979-80. William J. Masterton jest jedynym graczem w historii NHL, którego bezpośrednim skutkiem śmierci był incydent na lodzie powstały w trakcie gry. Po raz pierwszy nagroda jego imienia została przyznana po sezonie 1967-68 roku. Najczęściej przyznawano ją zawodnikom Montreal Canadiens, New York Rangers i Boston Bruins - 4 razy, a Los Angeles Kings i Philadelphia Flyers - 3 razy. Po sezonie 2010-11 nagrodę przyznano Ianowi Laperriere'owi, u którego stwierdzono wstrząs mózgu po uderzeniu w twarz krążkiem podczas blokowania strzału w playoffs 2009-10. Nie grał w sezonie 2010-11, ale "w inny sposób nadal służył zespołowi swoimi zdolnościami".

9. Jack Adams Award - jest to nagroda przyznawana każdego sezonu najlepszemu trenerowi w lidze NHL, który w największym stopniu przyczynił się do sukcesu swojej drużyny w sezonie zasadniczym. Nagroda ta została nazwana na cześć Jacka Adamsa, gracza Toronto Arenas, Vancouver Millionaires, Toronto St. Pats i Ottawa Senators, oraz długoletniego trenera i dyrektora generalnego Detroit Red Wings. Po raz pierwszy została przyznana na zakończenie sezonu regularnego 1973-74. 3-krotnie wyróżniany był tą nagrodą Pat Burns i za każdym razem za pracę z inną drużyną: Montreal Canadiens, Toronto Maple Leafs i Boston Bruins. Jacques Demers, Pat Quinn, Scotty Bowman i Jacques Lemaire wygrywali ją 2-krotnie. Demers jest jedynym trenerem, któremu przyznano nagrodę dwa razy z rzędu za pracę z Detroit Red Wings. Najczęściej wyróżniani byli trenerzy Philadelphia Flyers i Detroit Red Wings (4-krotnie). Chociaż za faworyta na to wyróżnienie powszechnie uważano Alaina Vigneaulta, który poprowadził Vancouver Canucks do najlepszego sezonu w historii drużyny, to jednak za sezon 2010-11 najwyżej oceniono pracę Dana Bylsmy (Pittsburgh Penguins). W uzasadnieniu podano, że "Bylsma przez wiele miesięcy doskonale radził sobie bez Sidney'a Crosby’ego i Jewgienija Małkina, filarów drużyny, tracąc też po drodze innych zawodników, a jednak pomimo tego doprowadził zespół do playoffs".

10. Frank J. Selke Trophy - jest to nagroda przyznawana każdego sezonu napastnikowi, który wyróżniał się również odpowiedzialną grą w obronie. Nagroda ta została nazwana na cześć Franka J. Selke, byłego managera Toronto Maple Leafs i Montreal Canadiens, z którymi to drużynami ma na swoim koncie zdobytych aż 9 Stanley'ów. Jest przyznawana od sezonu 1977-78. Najczęściej zdobywał ją Bob Gainey z Montreal Canadiens, który przez pierwsze 4 lata z rzędu był jej laureatem. 3-krotnie nagradzani byli Gay Carbonneau z Montreal Canadiens, Jere Lehtinen z Dallas Stars i Pavel Datsyuk z Detroit Red Wings. 7-krotnie wygrywali napastnicy Montreal Canadiens i Detroit Red Wings. Za ostatni sezon nagrodzony został Ryan Kesler z Vancouver Canucks. Warto wspomnieć, że istnieje też nagroda Frank J. Selke Memorial Trophy, która przyznawana jest corocznie najbardziej fair play grającemu zawodnikowi młodzieżowej ligi hokeja Quebec Major Junior Hockey League (QMJHL).
11. William M. Jennings Trophy - to wspomniane wyżej trofeum jest indywidualną nagrodą przyznawaną każdego sezonu bramkarzowi / bramkarzom, którzy grali w minimum 25 meczach i stracili najmniej bramek. Najczęściej laureatem jest tandem bramkarzy drużyny, która straciła najmniej bramek. W latach 1946-81 to kryterium przyznawania obowiązywało przy Vezina Trophy, ale kiedy w 1981 roku zmieniono je na nagrodę dla najlepszego bramkarza ligi, od sezonu 1981-82 ufundowano i zaczęto przyznawać Jennings Trophy. Nagroda została nazwana na cześć Williama M. Jenningsa, wielkiego propagatora hokeja na lodzie w Stanach Zjednoczonych i długoletniego prezesa New York Rangers, a także byłego Przewodniczącego Rady Gubernatorów i Komisji Rozszerzeń NHL. Jennings był też członkiem Komisji Finansów NHL i doprowadził do powstania biura ligi NHL w Nowym Jorku. Najczęściej nagradzanym tą nagrodą bramkarzem był, a właściwie jest bo wciąż gra, Martin Brodeur (5-krotnie). 4-krotnie zdobyli ją Ed Belfour i Patrick Roy, a 3-krotnie Dominik Hasek. Za sezon 2010-11 nagrodę otrzymali Roberto Luongo i Cory Schneider z Vancouver Canucks.

12. NHL Plus/Minus Award - jest to indywidualna nagroda przyznawana każdego sezonu w NHL dla zawodnika, który miał najlepszą statystykę plus/minus w sezonie zasadniczym. Statystyka plus/minus jest liczona zawodnikom znajdującym się na lodzie w momencie strzelenia bramki - przeciwnik strzela gola to cała piątka drużyny tracącej bramkę (bez bramkarza) otrzymuje w tym momencie po -1, jeżeli to my strzelimy bramkę to cała piątka drużyny zdobywającej bramkę (bez bramkarza) otrzymuje w tym momencie po +1. Statystyka +/- powstała w trakcie sezonu 1967-68, jednak nagrodę zaczęto wręczać od sezonu 1982-83. Warunkiem otrzymania nagrody jest gra w minimum 60 spotkaniach. W latach 1982-88 znana była jako Emery Edge Award, w sezonie 1988-89 nie miała oficjalnej nazwy, a w latach 1989-96 znana była jako Alka-Seltzer Plus Award. Między 1996 a 1998 rokiem była znana jako Bud Ice Plus-Minus Award. Wreszcie od 1998-99 do chwili obecnej znana jest jako Bud Light Plus-Minus Award. Najwięcej razy nagrodę tę zdobył Wayne Gretzky (3-krotnie), a John LeClair i Chris Pronger zdobywali ją dwukrotnie. W sezonie 1998-99 miał zastosowanie warunek rozegranych 60 meczy. Statystykę +/- wygrał wtedy Alexander Karpovtsev, ale zagrał tylko w 58 meczach i dlatego nagrodę przyznano drugiemu w tabeli LeClairowi. Najwięcej razy statystykę +/- (jeszcze przed ustanowieniem nagrody) wygrywał niesamowity Bobby Orr (6-krotnie), który zdominował tę statystykę w latach 1967-75 i jest posiadaczem najwyższego wyniku w historii NHL, +124. Za poprzedni sezon nagrodę zdobył Zdeno Chara z Boston Bruins z wynikiem +33.

13. King Clancy Memorial Trophy - jest to nagroda przyznawana każdego sezonu zawodnikowi, który przejawia najlepsze cechy przywódcze i który brał udział w działalności charytatywnej. Przyznawana jest od sezonu 1987-88. Aktualnym posiadaczem jej jest Doug Weight z New York Islanders.

14. Maurice "Rocket" Richard Trophy - jest to nagroda przyznawana każdego sezonu najlepszemu strzelcowi w sezonie zasadniczym. Nagroda Maurice "Rocket" Richard Trophy została ufundowana przez zespół Montreal Canadiens i po raz pierwszy przyznano ją w sezonie 1998-99. Jest to jedna z najnowszych nagród w lidze NHL i została nazwana na cześć legendarnego prawoskrzydłowego Maurice'a Richarda, pseudonim "Rocket", który grał w Canadiens przez osiemnaście sezonów. 5 razy był najlepszym strzelcem w lidze i pierwszym graczem NHL, który osiągnął granicę 500 strzelonych bramek. W sezonie 1944-45, Richard został też pierwszym graczem w historii NHL, który zdobył 50 bramek w jednym sezonie, czyniąc to w zaledwie 50 grach. 2-krotnie tę nagrodę zdobywali Pavel Bure, Jerome Iginla i Alexander Ovechkin. Za sezon 2010-11 nagradę zdobył Corey Perry z Anaheim Ducks z wynikiem 50 trafień.

15. Roger Crozier Saving Grace Award - jest to nagroda przyznawana każdego sezonu bramkarzowi, który uzyskał najwyższy procent obronionych strzałów i grał w minimum 25 meczach sezonu zasadniczego. Przyznawana jest od sezonu 1999-2000. Przez ostatnie 3 sezony nagroda ta wędrowała do Bostonu za sprawą Tima Thomasa i Tukki Raska, bramkarzy Bruins. Tim Thomas jest aktualnym jej posiadaczem.

16. Lester Patrick Trophy - jest to nagroda przyznawana od roku 1966 osobie, która wyróżniła się wybitnym wkładem w popularyzację hokeja na lodzie w Stanach Zjednoczonych. W tym roku nie została jeszcze przyznana.

17. Ted Lindsay Award - znana wcześniej jako Lester B. Pearson Award. Jest to nagroda przyznawana od roku 1971 najlepszemu zawodnikowi ligi NHL, który jest wybierany przez członków związku zawodowego graczy National Hockey League Players Association (NHLPA). Nagroda wzięła swoją nazwę od Lestera Pearsona, premiera Kanady i laureata Pokojowej Nagrody Nobla. Obecnym jej posiadaczem jest Daniel Sedin z Vancouver Canucks.

18. NHL Foundation Player Award - jest to nagroda przyznawana od roku 1998 zawodnikowi, który przejawia zaangażowanie i wytrwałość w pracy zespołowej, oraz wzbogaca życie ludzi w społeczności hokejowej. Dustin Brown z Los Angeles Kings jest jej tegorocznym laureatem.

19. Mark Messier Leadership Award - jest to nagroda przyznawana od roku 2007 osobie, która przez pozytywny przykład na lodzie motywuje innych członków zespołu, oraz jest zaangażowana w działalność społeczną i charytatywną. Przyznano ją Zdeno Charze z Boston Bruins.

20. General Manager of the Year Award - jest to jedna z najmłodszych nagród, przyznawana od roku 2009 dla najlepszego menedżera sezonu w NHL. Najlepszym menadżerem sezonu 2010-11 został wybrany Mike Gillis z Vancouver Canucks, który doprowadził zespół do wygrania sezonu zasadniczego i Finału Pucharu Stanley'a.

W następnym odcinku skupię się na ostatnim NHL Entry Draft, do którego doszło pod koniec czerwca tego roku.

Materiały źródłowe:
http://pl.wikipedia.org/wiki/National_Hockey_League#Trofea_i_nagrody
http://en.wikipedia.org/wiki/National_Hockey_League_awards
http://www.nhl.com/ice/page.htm?id=62242