Hokej bez tajemnic - część 15

Rok założenia: 1992
Konferencja: Eastern (Wschodnia)
Dywizja: Southeast (Południowo-wschodnia)
Siedziba: Tampa, Florida, USA
Arena: St. Pete Times Forum (19758 miejsc)
Nazwa: Tampa Bay Lightning (1992-dzisiaj)
Właściciel: Tampa Bay Sports and Entertainment (Jeffrey Vinik - prezes)
Manager: Steve Yzerman
Główny trener: Guy Boucher
Kapitan: Vincent Lecavalier

Historia: Na początek, małe wyjaśnienie. Nazwa "Tampa Bay" jest często używana do opisu geograficznego obszaru metropolitalnego, który obejmuje miasta w centralno-zachodniej części Florydy: Tampa, Sankt Petersburg (chodzi o miasto w USA, a nie w Rosji), Clearwater i Bradenton. Inaczej niż w przypadku Green Bay, w stanie Wisconsin, nie ma miejscowości o nazwie Tampa Bay, istnieje miasto o nazwie Tampa. "Tampa Bay" w nazwach miejscowych zawodowych drużyn sportowych, takich jak: Tampa Bay Lightning, Tampa Bay Rowdies, Tampa Bay Rays, Tampa Bay Bucs, oznacza, że reprezentują one cały centralno-zachodni region Florydy, a nie tylko poszczególne miasta: Tampa, czy Sankt Petersburg.

Kiedy pod koniec lat 80-tych NHL zapowiedziało, że chce rozszerzyć ligę, o koncesję zaczęły starać się dwa rywalizujące ze sobą miasta: Tampa i St. Petersburg. Tampa reprezentowana była przez dwóch braci Esposito, Phila i Tony'ego, bardzo znanych i szanowanych byłych hokeistów, natomiast St. Petersburg reprezentowali Peter Karmanos i Jim Rutherford. Na papierze wyglądało, że grupa Karmanos/Rutherford była faworytem. Nie tylko dlatego, że była ona lepiej finansowana, ale przede wszystkim dlatego, że jeden z kluczowych sponsorów grupy Esposito, zamożna rodzina Pritzker, wycofała się na kilka miesięcy przed złożeniem oferty. Bardzo obrotni i kreatywni bracia Esposito, szybko znaleźli następnych sponsorów, w postaci konsorcjum japońskich firm, na czele z Kokusai Green, właścicieli sieci pól golfowych. Jednym z komandytariuszy w nowy zespół Tampa Bay Lightning, był właściciel New York Yankees, George Steinbrenner, który mieszkał w Tampa w tamtych latach. Perspektywa japońskiego wkładu przeważyła na korzyść grupy Esposito i koncesja została przyznana od sezonu 1992-93. Jednak według byłego Prezesa NHL, Gila Steina, innym czynnikiem było to, że grupa Karmanos/Rutherford chciała zapłacić tylko 29 milionów dolarów przed rozpoczęciem gry, podczas gdy grupa Esposito była w stanie zapłacić całe ustalone honorarium 50 milionów dolarów. Lightning po raz pierwszy zagrali w lidze dnia 7 października 1992 roku, grając w małej 11 tysięcznej hali Expo Hall na Florida State Fairgrounds. Wszyscy oglądający byli w szoku, kiedy mało wtedy znany Chris Kontos zdobywał w tym meczu 4 bramki, a Błyskawice pokonali Chicago Blackhawks 7-3. To wydarzenie trwale zapisało się w historii zespołu z Tampy, gdyż do tej pory żaden z graczy Lightning nie dokonał podobnego wyczynu. W sezonie 2009-10, zespół został sprzedany bostońskiemu bankierowi, Jeffrey'owi Vinikowi, który jest również właścicielem zespołu footballu amerykańskiego Tampa Bay Storm i współwłaścicielem zespołu baseballowego Boston Red Sox. A jeśli chodzi o grupę Karmanos/Rutherford i jeśli czytacie moje historie o hokeju, to wiecie, że w roku 1994, Peter Karmanos, Jr. kupił zespół Hartford Whalers, dzisiejsze Carolina Hurricanes. Jim Rutherford do dnia dzisiejszego jest managerem Huraganów.
Ciekawostką związaną z TBL jest to, że w swoim inauguracyjnym sezonie podpisał kontrakt z Manon Rheaume, czyniąc ją pierwszą KOBIETĄ, która podpisała kontrakt z zespołem ligi NHL. Phil Esposito przyznał później w swojej autobiografii, że podpisanie kontraktu z Rheaume było tylko chwytem reklamowym i nie miało specjalnej wartości biznesowej. Manon Rheaume grała na bramce i zagrała tylko w dwóch meczach towarzyskich, przedsezonowych - w 1992 przeciwko St. Louis Blues i w 1993 przeciwko Boston Bruins.

Osiągnięcia: Puchar Stanley'a - 1 (2003-04), Mistrzostwo Konferencji - 1 (2003-04), Mistrzostwo Dywizji - 2 (2002-03, 2003-04).

Transfery:
do klubu - Sean Bergenheim (FIN, z New York Islanders), Brett Clark (CAN, z Colorado Avalanche), Dan Ellis (CAN, z Nashville Predators), Simon Gagne (CAN, z Philadelphia Flyers), Johan Harju (SWE, z Dynamo Moscow), Randy Jones (CAN, z Los Angeles Kings), Pavel Kubina (CZE, z Atlanta Thrashers), Dominic Moore (CAN, z Montreal Canadiens), Mattias Ritola (SWE, z Detroit Red Wings);
z klubu - Brandon Bochenski (USA, do Barys Astana), Todd Fedoruk (CAN, do ???), Kurtis Foster (CAN, do Edmonton Oilers), Zenon Konopka (CAN, do New York Islanders), Andrej Meszaros (SLV, do Philadelphia Flyers), Antero Niittymaki (FIN, do San Jose Sharks), Alex Tanguay (CAN, do Calgary Flames), Stephane Veilleux (CAN, do Espoo Blues).

Prognoza: Ostatnie trzy sezony były w wykonaniu Błyskawic fatalne. Sezon 2007-08 ostatnie miejsce w lidze, sezon 2008-09 dopiero 29. Ubiegły sezon Tampa ukończyła na 25. miejscu w lidze, 12. w Konferencji i 4. w swojej Dywizji. Pozyskanie w 2008 roku Stevena Stamkosa, było prawdziwym strzałem w dziesiątkę. Ten środkowy przez dwa ostatnie sezony wpasowywał się do składu i już teraz widać, że ciągnie całą ofensywę Tampy, co dobrze wpłynęło też na grę pozostałych atakujących. Martin St. Louis, grający teraz 10. sezon w Tampie, dopiero za czasów Stamkosa osiąga coraz lepsze wyniki w grze. Może nie strzela tyle bramek co Steven, ale kapitalnie asystuje i większość punktów osiąga w tej statystyce. Oprócz nich Błyskawice (notabene, często nazywani "Bolts", czyli Śruby) mają jeszcze w ataku Vincenta Lecavaliera, Ryana Malone'a i Teddy'ego Purcella, który po kiepskim poprzednim sezonie, w tym notuje świetne występy. Dobrym posunięciem kadrowym było wzmocnienie obrony i ściągnięcie trzech świetnych defensorów, Bretta Clarka, Pavla Kubiny i Randy'ego Jonesa. Teraz blok defensywny to prawdziwy monolit i razem z Victorem Hedmanem i Mike'm Lundinem, stanowią zaporę trudną do przejścia. Największy problem to chyba obsada bramki. Odszedł Antero Niittymaki, przyszedł Dan Ellis, który uchodzi za średniej klasy bramkarza. Jednak włodarze Tampy mieli to na uwadze i już w tym sezonie (dokładnie 1 stycznia) pozyskali z New York Islanders, Dwayne'a Rolosona. Teraz już praktycznie wszystkie formacje mają na przyzwoitym poziomie. Reasumując: po 3 latach posuchy, Tampa ma wreszcie zespół, który śmiało może powalczyć nawet o Finał Konferencji i go wygrać, czyli nie powinni mieć żadnych problemów z awansem do playoffs.

Rok założenia: 1917
Konferencja: Eastern (Wschodnia)
Dywizja: Northeast (Północno-wschodnia)
Siedziba: Toronto, Ontario, Canada
Arena: Air Canada Centre (18800 miejsc)
Nazwa: Toronto Blueshirts / Torontos (1917-18), Toronto Arenas (1918-19), Toronto St. Patricks (1919-4 luty 1927), Toronto Maple Leafs (4 luty 1927-dzisiaj)
Właściciele: Maple Leaf Sports & Entertainment Ltd. (Prezes - Larry Tanenbaum)
Manager: Brian Burke
Główny trener: Ron Wilson
Kapitan: Dion Phaneuf

Historia: Klonowe Liście z Toronto to jedna z najstarszych i najbardziej utytułowanych drużyn grających w lidze NHL. Liście są też bardzo dobrze znani z długiej i zaciętej rywalizacji z Montreal Canadiens i Ottawa Senators. Mają w swoim dorobku 13 zdobytych Pucharów Stanley'a i są w lidze na drugim miejscu za Canadiens, którzy mają ich 24. Toronto zdobyło 11 Pucharów Stanley'a jako Maple Leafs i po jednym jako Arenas i St. Patricks. Jednak Leafs nie zdobyli Pucharu od 1967 roku, najdłużej spośród wszystkich najdłużej grających zespołów w NHL i są jedynymi z zespołów ery "Original Six", którzy nie zdobyli Pucharu od zakończenia tej ery w 1967 roku. Nad czym niezmiernie mocno ubolewam, ponieważ jest to moja ulubiona drużyna ligi NHL.
Historia Leafs sięga początku 20-tego wieku i jest ściśle związana z ligą National Hockey Association, na bazie której powstała liga NHL. NHA została założona w 1909 roku przez Ambrose'a O'Briena i była pierwszą poważną zawodową ligą hokejową na świecie. Jako pierwsza wprowadziła w 1911 roku grę sześcioma zawodnikami na lodzie ("six-man hockey"), gdyż grano wtedy siedmioma, a jeszcze wcześniej dziewięcioma graczami. W tym samym roku, za sprawą Percy Quinna, powstała drużyna Toronto Blueshirts, która działała w latach 1911-18. W roku 1915 właścicielem drużyny został współwłaściciel NHA, Eddie Livingstone. I tu zaczęły się problemy, gdyż Livingstone został posądzony o oszustwa i faworyzowanie swojej drużyny, co doprowadziło do zawieszenia ligi NHA, a w rezultacie, po usunięciu niechcianego współwłaściciela, do powstania ligi NHL w roku 1917. Od tego też roku liczy się właściwa historia drużyny z Toronto. Oczywiście Toronto Blueshirts nie mogło wystąpić w nowej lidze. Jednak wtedy Toronto było jednym z większych miast i powszechnie uważano, że powinno mieć swoją drużynę w nowo powstałej lidze. Dlatego też zarząd hali Mutual Street Arena w Toronto, postanowił wydzierżawić od Livingstone'a zespół Toronto Blueshirts na sezon 1917-1918, do czasu rozwiązania sporu z Livingstone'm. Ta tymczasowa drużyna nie miała oficjalnej nazwy, ale potocznie przez fanów i prasę nazywana była "Blueshirts", "Torontos" lub zwyczajnie "Toronto". Pod wodzą Charlie'ego Querrie jako managera i Dicka Carrolla jako trenera, zespół Toronto zdobył Puchar Stanley'a w inauguracyjnym sezonie w NHL. Chociaż lista składała się prawie wyłącznie z byłych graczy Blueshirts, Maple Leafs przyjmują ten sezon jako ich własny. Jeszcze przed końcem sezonu 1917-18 roku, mając na uwadze obiecany wcześniej zwrot graczy Blueshirts Livingstone'owi, The Arena Company utworzyła własny zespół, a właściwie zmieniła tylko nazwę, Toronto Hockey Club Arena (potocznie nazywany Arenas), któremu łatwo przyznano pełne członkostwo w NHL. I to Arenas przypisuje się zdobycie Pucharu Stanley'a, a nie Blueshirts, czy Torontos. Również w tym roku, zarząd Spółki Arena zdecydował, że tylko zespoły ligi NHL będą mogły grać w Arena Gardens w Toronto. Ruch ten spowodował skuteczne "zabicie" i ostateczne rozwiązanie ligi NHA. Ponieważ Livinstone złożył pozew w celu odzyskania swoich graczy, Arenas zmuszeni zostali do sprzedaży większości swoich gwiazd, co odbiło się na grze i zespół zanotował sezon 1918-19, jako jeden z najgorszych w swojej historii. Właściciele zespołu nie chcieli wiecznie występować o prawa do zespołu i dlatego w trzecim sezonie ligi NHL, w 1919 roku występowali już pod nazwą Toronto St. Patricks (w skrócie: St. Pats). St. Pats posiadał długoterminowego managera Charlesa Querrie, co znacznie poprawiło wyniki w grze. Zespół wygrał następny Puchar Stanley'a w 1922 roku. W zespole występował wtedy Babe Dye, który został bohaterem drużyny, gdyż strzelił gola w dogrywce w drugim meczu finałów, a w decydującym piątym spotkaniu zaliczył 4 bramki. St. Patricks nie zakwalifikowali się do playoffs w następnym sezonie, pomimo aż 26 goli zdobytych przez Dye'a w zaledwie 22 rozegranych meczach. W 1926 roku Querrie przegrał w końcu proces sądowy z Livingstone'm i musiał wystawić zespół na sprzedaż. Poważnie rozważał 200 tysięcy dolarów od grupy biznesmenów z Filadelfii, jednak trener Toronto Varsity Graduates, Conn Smythe, złożył własną ofertę kupna za sumę 160 tysięcy dolarów. Przy wsparciu udziałowca St. Patricks, JP Bickella, Smythe przekonał Querrie'ego do odrzucenia oferty z Philadelphii, twierdząc, że obywatelska duma miasta z posiadania hokejowej drużyny, jest ważniejsza niż pieniądze.

Po przejęciu kontroli w Walentynki 1927 roku, Smythe natychmiast zmienił nazwę zespołu na Maple Leafs, na cześć "Maple Leaf" - regimentu z czasów I Wojny Światowej, gdzie służył jako pułkownik. Liczbę mnogą stworzył przez dodanie prostego "s", a nie jak prawidłowo powinno być "Maple Leaves". Po kolejnych czterech jałowych sezonach, w listopadzie 1931 roku Leafs zadebiutowali w nowej hali, Maple Leaf Gardens. Conn Smythe to ikona drużyny z Toronto i twórca jej największych sukcesów. Jako trener utworzył jedną z najbardziej znanych i najlepszych linii ataku, tzw. "Kid Line" (Dziecięca Linia), w skład której wchodzili Busher Jackson, Charlie Conacher oraz Joe Primeau. To oni właśnie poprowadzili klub do trzeciego Pucharu Stanley'a w roku 1932. Rok później Klonowe Liście również doszli do finału, po jednej z najdłużej trwających walk półfinałowych z Bruins, która zakończyła się dopiero w szóstej dogrywce siódmego meczu serii, jednak tam ulegli New York Rangers. Niedoceniani Maple Leafs dochodzili do finałów Pucharu Stanley'a pięć razy w kolejnych siedmiu sezonach, za każdym razem niestety je przegrywając, z nieistniejącymi już Montreal Maroons (1935), z Detroit Red Wings (1936), Chicago Black Hawks (1938), Boston Bruins (1939) i New York Rangers (1940).

Podobnie mogło być też w finale 1942 roku, kiedy to przegrywali już 0:3 z Detroit Red Wings, w serii do czterech wygranych. Wtedy Leafs do walki poderwał napastnik czwartej linii Don Metz, który strzelił zwycięskiego gola w czwartym meczu i zdobył hat-tricka w piątym, prowadząc Toronto do wygrania obu spotkań. Bramkarz Turk Broda zachował czyste konto w szóstym meczu, a Sweeney Schriner trafiając dwukrotnie w trzeciej tercji ostatniego, siódmego pojedynku, przesądził o triumfie Klonowych Liści 3:1. Był to pierwszy raz w historii, kiedy profesjonalny klub sportowy wydźwignął się przegrywając 0:3, by wygrać serię "best-of-seven" w stosunku 4:3. Trzy lata później Leafs postawili na mniej znanych graczy, jak bramkarz Frank McCool, czy obrońca Babe Pratt, zastępując w ten sposób bohaterów z 1942 roku. Toronto oparte na młodych zawodnikach pokonało Detroit Red Wings w 1945 roku, zdobywając Puchar Stanley'a po raz piąty. W 1947 roku w finale z Canadiens, Ted "Teeder" Kennedy strzelił zwycięskiego gola w szóstym meczu serii wygrywając dla Leafs pierwszy z trzech Pucharów Stanley'a wywalczonych z rzędu. Lata 1948 i 1949 to prawdziwa dominacja Leafs, gdyż obydwa finały z Red Wings wygrali w stosunku 4-0. Trenerem Liści był wtedy Clarence Henry "Happy" Day, znany jako Hap Day. Prowadził zespół przez lata 1940-te (1940-1950), wygrywając Puchar Stanley'a pięć razy w 10 sezonach. Był najwięcej wygrywającym trenerem w historii Maple Leafs, aż Punch Imlach wyprzedził go w ilości wygranych meczy, ale Hap Day do tej pory zajmuje drugie miejsce, zaraz za Imlachem. Leafs i Habs spotkali się w finałach Pucharu Stanley'a raz jeszcze, w 1951 roku, gdzie żadne z pięciu spotkań nie zostało rozstrzygnięte w regulaminowym czasie gry. Leafs strzelili bramkę na 32 sekundy przed końcem trzeciej tercji piątego meczu doprowadzając do dogrywki, w której obrońca Klonowych Liści, Bill Barilko, strzelec zaledwie sześciu bramek w sezonie zasadniczym, pokonał bramkarza Canadiens, zapewniając Toronto czwartego "Stana" w przeciągu pięciu lat. Sława Barilko nie trwała długo. Zaginął bowiem w katastrofie lotniczej w okolicach miejscowości Timmins, w prowincji Ontario, 4 miesiące po finałach. Od tego czasu Toronto nie zdobyło Pucharu Stanley'a przez okres dekady, do 1962 roku, kiedy to pokonali w finałach obrońcę trofeum sprzed roku, Chicago Black Hawks. Tego też roku zostały odnalezione zwłoki Billa Barilko, po 11 latach od pamiętnej katastrofy lotniczej. Klonowe Liście zdobyły trzy Puchary Stanley'a z kolei w latach 1962-64. Zespół tworzyli wtedy między innymi: Dave Keon, Frank Mahovlich, Red Kelly, Johnny Bower, Andy Bathgate oraz Tim Horton, a prowadził go wspaniały trener, wspomniany wyżej, Punch Imlach. W 1967 roku, Leafs znowu zagrali w finałach Pucharu Stanley'a, gdzie pokonali odwiecznych rywali z Montrealu 4-2, a Imlach zdobył czwartego "Stana" jako trener drużyny z Toronto, prowadząc ją przez w sumie 12 sezonów. Canadiens byli wtedy typowani na żelaznego faworyta rywalizacji, natomiast graczy Toronto wielu analityków uważało za wypalonych pod względem sportowym. Był to ostatni Puchar dla Toronto, od tego roku Klonowe Liście ani razu nie awansowali nawet do finałów.
W latach 70-tych, drużyna prowadzona przez Darryla Sittlera (najskuteczniejszego strzelca w historii klubu - 389 goli w 12 sezonach, kapitana Leafs w latach 1975-81), Lanny'ego McDonalda, Dave'a Keona, Dave'a "Tigera" Williamsa oraz Börje Salminga, osiągnęła mało sukcesów. Tylko raz, w 1978 roku udało się Leafs przejść dalej niż do drugiej rundy fazy playoffs, pokonując New York Islanders, późniejszą dynastię zwycięzców Pucharu Stanley'a, po to, by w półfinałach przegrać z odwiecznym rywalem - Montreal Canadiens.
Lata 80. zostały zdominowane przez długoletniego właściciela klubu, Harolda Ballarda. Ballard był częścią spółki, która odkupiła drużynę od Conna Smythe'a w 1961 roku (wspólnie z synem Conna, Staffordem oraz baronem gazetowym Johnem Bassettem), a w 1971 roku wygrał walkę o samodzielną kontrolę nad organizacją. Był jednym z najbardziej nielubianych właścicieli w historii NHL. Wytransferował z klubu wielu popularnych zawodników, m.in. Sittlera, McDonalda oraz Keona. Wielu hokeistów nie chciało grać w Toronto z powodu złej reputacji Ballarda. Rezultatem jego destrukcyjnych rządów był bardzo słaby zespół, który w latach 1980-92 nie osiągnął nic. W tym okresie Maple Leafs sześć razy nie awansowali do playoffs, a w swojej dywizji zaledwie raz zajęli miejsce wyższe od czwartego. Jednym z niewielu jasnych punktów ówczesnej drużyny był popularny Wendel Clark.
Ballard zmarł w 1990 roku, a Steve Stavro, Don Crump i Don Giffin byli wykonawcami jego woli. Nowym trenerem został Cliff Fletcher, a zespół tworzyli wtedy między innymi: Doug Gilmour, Dave Andreychuk i Felix Potvin. Do lockoutu w sezonie 2004-05, Leafs tylko 4 razy nie awansowali do playoffs, ale gdy już grali w playoffs nie udało im się awansować do finałów Pucharu Stanley'a. 6-krotnie grali w półfinałach Konferencji, z czego 4-krotnie awansowali do finałów. Najbardziej pamiętnymi finałami Konferencji były te z roku 1993, kiedy to walczyli z Los Angeles Kings. W finale drugiej Konferencji rywalizowali Canadiens z New York Islanders i Liściom, jak i Habsom marzył się kanadyjski finał Pucharu. Klonowe Liście prowadzili w serii już 3:2, ale przegrali szóste spotkanie, które dla kibiców Leafs przeszło do historii w niechwale. Wielu bowiem uważa, że o losach meczu przesądziło niepodyktowanie kary za "high sticking" (gra wysokim kijem) na Gilmourze. Wayne Gretzky uderzył kijem w twarz Gilmoura, ale sędzia Kerry Fraser podjął kontrowersyjną decyzję i nie ukarał Gretzky'ego, który chwilę później strzelił zwycięskiego gola. Hat-trick Wayne'a Gretzky'ego w siódmym spotkaniu dał awans Kings do finałów, w których zmierzyli się z Habs. W 1999 roku Leafs przenieśli się z hali Maple Leaf Gardens do nowo powstałej Air Canada Centre. Mats Sundin, który dołączył do zespołu w 1994 roku, przechodząc z Quebec Nordiques, zaliczył jeden ze swoich najbardziej produktywnych sezonów (31G-83A), Sergei Berezin zaliczył 37 trafień, a bramkarz Curtis Joseph wygrał 35 spotkań. Klonowe Liście pokonali Philadelphia Flyers, oraz Pittsburgh Penguins w pierwszych dwóch rundach playoffs, ale przegrali po zaledwie pięciu rozegranych spotkaniach z Buffalo Sabres w finałach Konferencji Wschodniej.
W żadnym z pięciu sezonów po lockoucie, jaki miał miejsce w sezonie 2004-05, nie udało się Liściom awansować do fazy playoffs. Okres ten zakończyła fala odejść zawodników, trenerów i managera. Z klubu po zakończeniu sezonu 2007-08 odszedł wieloletni kapitan i najlepszy zawodnik, Mats Sundin, nazywany "Wielkim Szwedem". W lecie 2008 roku na ławce trenerskiej miejsce, zwolnionego Paula Maurice'a, zajął Ron Wilson. Niedługo potem, w listopadzie 2008 roku, nowym managerem Maple Leafs został Brian Burke, który ma kontynuować budowanie silnego zespołu, aby już za kilka lat mogli walczyć o Puchar Stanley'a.
Toronto Maple Leafs, jako jedna z najstarszych drużyn ligi NHL, są drużyną z niesłychanie bogatą tradycją. Ich pojedynki z lokalnymi rywalami są zawsze bardzo zacięte i nierzadko obrastają w legendy. Spotkania z Montreal Canadiens uważane są powszechnie za jedne z najbardziej zaciętych w historii NHL. Ta rywalizacja wyzwala niesamowite wręcz emocje, które pewien fan Canadiens przelał na papier w, bardzo popularnym w Kanadzie, opowiadaniu "The Hockey Sweater" ("Hokejowy sweter"). Jest to jeden z najbardziej znanych punktów widzenia fana, przedstawiony przez Rocha Carriera, pierwotnie opublikowany w języku francuskim jako "Une abominable feuille d'érable sur la glace" ("Obrzydliwy liść klonu na lodzie"), odnoszący się do swetra Maple Leafs, do którego noszenia zmuszała go matka. Ta rywalizacja jest również widoczna w stacji metra Toronto's College, w której na północnym boku stacji widnieje fresk ścienny przedstawiający Canadiens, a na południowym Maple Leafs. Od końca lat 90-tych inna rywalizacja zaczęła rozgrzewać fanów. Pojedynki między Leafs i Ottawa Senators znane są jako "Bitwa o Ontario". Podczas gdy Sens dominują w większości ze spotkań tych drużyn w sezonie regularnym w ostatnich latach, to jednak Leafs wygrali wszystkie cztery serie grane w playoffs, odpowiednio: 4-2, 4-0, 4-3, 4-3. Jednymi z największych amerykańskich rywali są dla Leafs Philadelphia Flyers, którzy pokonali ich w playofs, w 2003 i 2004 roku. Rywalizacja między tymi zespołami sięga lat 70-tych, kiedy to Lotnicy i Liście mieli reputację dwóch najtrudniejszych i najczęściej karanych zespołów w lidze. Gry między obydwoma zespołami są nadal zawsze bardzo fizyczne i zaciekłe. W legendy obrosła też rywalizacja z drużyną z ery "Original Six", Detroit Red Wings. Te dwa miasta znajdują się w odległości około 380 km od siebie i siłą rzeczy ich rywalizacja odbywa się nie tylko na lodzie. Jednak kiedy Maple Leafs przenieśli się do Konferencji Wschodniej w 1998 roku, dwie drużyny rzadziej się ze sobą spotykają.
Sercem jestem mocno związany z Klonowymi Liśćmi i żal ściska, że ich gra od pięciu lat kończy się na sezonie regularnym. Trudno powiedzieć, czy w tym roku będzie podobnie. Mam nadzieję, że nie i uda im się awansować do playoffs.

Osiągnięcia: Puchar Stanley'a - 13 (1971-18, 1921-22, 1931-32, 1941-42, 1944-45, 1946-47, 1947-48, 1948-49, 1950-51, 1961-62, 1962-63, 1963-64, 1966-67), Mistrzostwo Konferencji - 0, Mistrzostwo Dywizji - 5 (1932-33, 1933-34, 1934-35, 1937-38, 1999-2000).

Transfery:
do klubu - Colby Armstrong (CAN, z Atlanta Thrashers), Mike Brown (USA, z Anaheim Ducks), Korbinian Holzer (GER, z DEG Metro Stars), Brett Lebda (USA, z Detroit Red Wings), Clarke MacArthur (CAN, z Atlanta Thrashers), Kris Versteeg (CAN, z Chicago Blackhawks);
z klubu - Jason Blake (USA, do Anaheim Ducks - jeszcze pod koniec poprzedniego sezonu), Niklas Hagman (FIN, do Calgary Flames - jeszcze pod koniec poprzedniego sezonu), Joey MacDonald (CAN, do Detroit Red Wings), Alexei Ponikarovsky (UKR, do Pittsburgh Penguins - jeszcze pod koniec poprzedniego sezonu, w tej chwili gra w Los Angeles Kings), Wayne Primeau (CAN, do ???), Matt Stajan (CAN, do Calgary Flames - jeszcze pod koniec poprzedniego sezonu), Viktor Stalberg (SWE, do Chicago Blackhawks), Lee Stempniak (USA, do Phoenix Coyotes - jeszcze pod koniec poprzedniego sezonu), Rickard Wallin (SWE, do Farjestads), Ian White (CAN, do Calgary Flames - jeszcze pod koniec poprzedniego sezonu, w tej chwili gra w Carolina Hurricanes).

Prognoza: Poprzedni sezon drużyna z Toronto zakończyła na przedostatnim miejscu w lidze, na ostatnim we Wschodniej Konferencji i również na ostatnim w swojej Dywizji. Zdobyła w sumie 74 punkty i tylko Nafciarze z Edmonton zanotowali gorszy wynik. W tym sezonie też jest nieciekawie i pewnie Liście zakończą rywalizację na sezonie zasadniczym. Jeśli chodzi o grające formacje, to praktycznie transfery nic specjalnie nie zmieniły, a raczej chyba wyszło to wszystko trochę gorzej. Odeszło pięciu znaczących zawodników, jak Hagman, White, Stempniak, Stajan i Ponikarovsky, a z tych którzy przyszli jedynie Clarke MacArthur i Kris Versteeg spełnili pokładane w nich nadzieje. Odejście Iana White'a i kontuzja Diona Phaneufa na początku sezonu, zrobiły sporą dziurę w obronie, której ani Tomas Kaberle, Luke Schenn i Francois Beauchemin nie potrafili skutecznie załatać. Bardzo chimerycznie grają w ataku Phil Kessel i Mikhail Grabovski, dosyć skutecznie MacArthur i Versteeg, ale nie ma w ich grze tego błysku, jaki jest potrzebny walczącej o playoffs drużynie. No, ale na bramce to już jest katastrofa. Ani Jean-Sebastien Giguere, ani tym bardziej Jonas Gustavsson nie mogą zaliczyć tego sezonu do udanych. Jedynie młodziutki James Reimer pokazuje się z dobrej strony, ale on zbyt mało jeszcze gra. Na domiar złego dochodzą jeszcze słuchy o kłótniach z trenerem, który nie potrafi dogadać się z zawodnikami i moim zdaniem powinien już dawno zostać wywalony z drużyny. Reasumując: to już praktycznie widać, że nie zobaczymy w playoffs drużyny z Toronto w tym sezonie. Szkoda, wielka szkoda!

Rok założenia: 1945
Konferencja: Western (Zachodnia)
Dywizja: Northwest (Północno-zachodnia)
Siedziba: Vancouver, British Columbia, Canada
Arena: Rogers Arena (18860 miejsc)
Nazwa: Vancouver Canucks (1945-52 / PCHL), Vancouver Canucks (1952-70 / WHL), Vancouver Canucks (1970-dzisiaj / NHL)
Właściciele: Canucks Sports & Entertainment, wcześniej znana jako Orca Bay Sports & Entertainment (Prezes - Francesco Aquilini)
Manager: Mike Gillis
Główny trener: Alain Vigneault
Kapitan: Henrik Sedin

Historia: Pierwszym profesjonalnym i zawodowym zespołem z Vancouver, grającym w Pacific Coast Hockey Association i Western Canada Hockey League, był Vancouver Millionaires (później znany jako Maroons), który działał w latach 1911-26. Millionaires/Maroons udało się wygrać mistrzostwo PCHA sześć razy (1915, 1918, 1921, 1922, 1923, 1924). Grali o Puchar Stanley'a pięć razy, zdobywając to trofeum tylko raz w 1915 roku. Milionerzy grali w hali Denman Arena, która miała pierwsze sztuczne lodowisko w Kanadzie, które w tamtych czasach było największym tego typu obiektem na świecie. Po rozwiązaniu Milionerów w 1926 roku, Vancouver był przez wiele lat siedzibą jedynie niewielkich zespołów, aż do czasu powstania Canucks w roku 1945. Nazwa Canucks, slangowe określenie Kanadyjczyków, zaczerpnięta została od Johnny'ego Canucka, animowanego superbohatera kanadyjskiego, który powstał jako komiks polityczny w roku 1869, a później jeszcze wydawany w latach 1942 i 1975. Johnny Kanadyjczyk (Canuck) został stworzony jako drwal, czyli personifikacja obywateli Kanady. Po raz pierwszy pojawił się w politycznych karykaturach, gdzie został przedstawiony jako młodszy kuzyn Wujka Sama (personifikacja Stanów Zjednoczonych) i Johna Bulla, porywczego i grubiańskiego Anglika, karykaturalnego ucieleśnienia Wielkiej Brytanii. Johnny przedstawiony został jako zdrowy, prostoduszny rolnik, farmer lub żołnierz, często opierający się tyranii Wujka Sama i Johna Bulla. Potocznie drużyna z Vancouver nazywana jest Orkami (Killer whale), od nazwy walenia z rodziny delfinowatych. Vancouver Canucks, który w latach 1945-70 grał w PCHL i Western Hockey League (WHL), zdobył 2 tytuły PCHL (1946 i 1948) i 4 tytuły WHL (1958, 1960, 1969 i 1970). Swoje mecze grali w hali Pacific National Exhibition we wschodnim Vancouver, przed przeniesieniem się na ostatnie dwa sezony w WHL, do nowo powstałej Pacific Coliseum w północnej części miasta.
W 1967 roku w Vancouver rozpoczęto budowę w/w nowoczesnej hali sportowej Pacific Coliseum, a także poczyniono starania w uzyskaniu koncesji na występy Orek w lidze NHL. Jednak, kiedy grupa Vancouver Canucks na czele z właścicielem i byłym burmistrzem Vancouver, Fredem Hume'm, ubiegała się o przystąpienie do ligi w 1967 roku, jako jeden z sześciu zespołów, NHL odrzuciła ich wniosek. Bardzo długo trwały spekulacje, że oferta została storpedowana przez szefa Toronto Maple Leafs, Stafforda Smythe'a (syna Conna Smythe'a), który po nieudanych transakcjach biznesowych prowadzonych w Vancouver, miał podobno powiedzieć, że zrobi wszystko, aby miasto nie dostało koncesji NHL za jego życia, gdyż nie chciał dzielić przychodów z transmisji radiowo-telewizyjnych "CBC Hockey" na trzy, skoro może tylko na dwa (z Montreal Canadiens). Jednak inne doniesienia mówiły, że Vancouver złożył najsłabszy wniosek (niektóre źródła określają go nawet niechlujnym) i dlatego został on odrzucony. Niecały rok później, kiedy Oakland Seals zaczął mieć problemy finansowe, poczyniono starania o przeniesienie zespołu do Vancouver, jednak NHL bardzo szybko zablokowała wszystkie związane z tym projektem transakcje. W zamian za uniknięcie procesu sądowego, NHL obiecało Vancouver udzielenie koncesji w kolejnym rozszerzeniu. I rzeczywiście, w roku 1970 Vancouver Canucks dołączył do ligi, wraz z Buffalo Sabres. W przeciwieństwie do roku 1967, kiedy to zespoły z rozszerzenia płaciły NHL 2 miliony dolarów, Canucks i Sabres 3 lata później musieli już zapłacić 6 milionów dolarów. Zespół zagrał swój inauguracyjny mecz przeciwko Los Angeles Kings w dniu 9 października 1970 roku, podczas którego Barry Wilkins strzelił pierwszego gola w historii klubu, jednak Orki przegrali go 1-3. Dwa dni później, odnieśli pierwsze zwycięstwo w historii klubu, zwyciężając 5-3 nad, nomen omen, Toronto Maple Leafs. Pierwsze 4 sezony były nieudane dla Orek i nie awansowali oni do playoffs, jednak w następnych latach regularnie już grali w posezonowych rozgrywkach, za wyjątkiem okresu 1996-2000, kiedy ponownie przez 4 sezony z rzędu nie grali w playoffs. Przez 40 sezonów granych w lidze NHL, 16 z nich zakończyli bez awansu.
Nawiązując jeszcze do Johnny'ego Canucka, chciałbym wspomnieć, że Vancouver Canucks przyjęli go jako swoje zastępcze logo. Umieszczane ono jest na wielu zespołowych gadżetach, a bramkarz Roberto Luongo ma wizerunek Johnny'ego Kanadyjczyka na swojej bramkarskiej masce.

Osiągnięcia: Puchar Stanley'a - 0, Mistrzostwo Konferencji - 2 (1981-82, 1993-94), Mistrzostwo Dywizji - 7 (1974-75, 1991-92, 1992-93, 2003-04, 2006-07, 2008-09, 2009-10).

Transfery:
do klubu - Jonas Andersson (SWE, z HC Dinamo Minsk), Keith Ballard (USA, z Florida Panthers), Dan Hamhuis (CAN, z Nashville Predators), Manny Malhotra (CAN, z San Jose Sharks), Ryan Parent (CAN, z Philadelphia Flyers), Jeff Tambellini (CAN, z New York Islanders), Raffi Torres (CAN, z Buffalo Sabres);
z klubu - Steve Bernier (CAN, do Florida Panthers), Pavol Demitra (SLV, do Lokomotiv Yaroslavl), Darcy Hordichuk (CAN, do Florida Panthers), Ryan Johnson (CAN, do Chicago Blackhawks), Willie Mitchell (CAN, do Los Angeles Kings), Shane O'Brien (CAN, do Nashville Predators), Andrew Raycroft (CAN, do Dallas Stars), Kyle Wellwood (CAN, do Atlant Moscow).

Prognoza: Ubiegły sezon Orki zakończyli na 5. miejscu w lidze, 3. w Konferencji Zachodniej i wygrali swoją Dywizję. Drużyna z Vancouver jest najlepszą drużyną w Northwest Division i innym teamom trudno jej dorównać. Mają w swoich szeregach takich atakujących, jak: bracia Henrik i Daniel Sedinowie, Ryan Kesler, Alexandre Burrows, Mikael Samuelsson, Mason Raymond. Formacje defensywne również są bardzo mocne. Christian Ehrhoff, Alexander Edler, Kevin Bieksa, to są naprawdę znane nazwiska i tylko dziw bierze, że Canucks nie zdobyli jeszcze ani razu Pucharu Stanley'a. Pozyskani Dan Hamhuis i Keith Ballard znakomicie wzmocnili obronę Orek. W bramce króluje Roberto Luongo, jeden z najlepszych bramkarzy ligi, ale skutecznie stara się mu dorównać 7 lat młodszy, Cory Schneider. Reasumując: nie ma się co rozpisywać, gdyż Vancouver jest w tym roku jednym z kandydatów do zdobycia Pucharu Stanley'a i przegranie przez nich finału Konferencji będzie dla mnie sporym zaskoczeniem.

Rok założenia: 1974
Konferencja: Eastern (Wschodnia)
Dywizja: Southeast (Południowo-wschodnia)
Siedziba: Washington, D.C. (District of Columbia), USA
Arena: Verizon Center - dawniej MCI Center (18398 miejsc)
Nazwa: Washington Capitals (1974-dzisiaj)
Właściciel: Ted Leonsis
Manager: George McPhee
Główny trener: Bruce Boudreau
Kapitan: Alexander Ovechkin

Historia: Wraz z Kansas City Scouts, Capitals dołączyli do National Hockey League podczas ekspansji na sezon 1974-75. Zespół był wtedy własnością Abe Pollina, właściciela także Washington Bullets (później Wizards) w NBA i Washington Mystics w WNBA, aż do śmierci w dniu 24 listopada 2009 roku. Pollin zbudował Capital Centre w podmiejskim Landover, w stanie Maryland, zarówno dla Bullets (który wcześniej grał w Baltimore), jak i dla Capitals. Inauguracyjny sezon drużyny z Washingtonu był straszny, nawet jak na standardy drużyn z ekspansji. Sezon zakończyli z bilansem 8-67-5, daleko, daleko za następnym najgorszym wynikiem w lidze. Ich 21 punktów to była połowa punktów jakie zdobyli ich pobratymcy z Kansas City Scouts. Osiem zwycięstw w 70 meczach i 0,131 procent wygranych jest wciąż najgorszym wynikiem w historii NHL. Ówczesny trener zespołu, Jim Anderson, miał ponoć powiedzieć: "Wolę dowiedzieć się, że moja żona mnie zdradza, niż przeżyć jeszcze raz taką przegraną”. Stery po Andersonie przejął główny manager zespołu Milt Schmidt, jednak niewiele to pomogło. W pierwszych ośmiu sezonach grania w NHL, Capitals wypadali bardzo słabo. Spowodowane to było tym, że mieli w swoim składzie tylko kilku graczy z doświadczeniem zawodowym, podczas gdy inne zespoły tworzone były głównie z doświadczonych graczy i dlatego już na starcie zespół stołeczny był w znacznie gorszej sytuacji. Jednak podobnie jak pozostałe trzy zespoły, które przystąpiły w tym samym czasie do ligi - Kansas City Scouts (obecnie New Jersey Devils), Atlanta Flames (teraz Calgary Flames) i New York Islanders - Capitals również chcieli zaznaczyć swoją obecność w lidze, a nie być tylko dostarczycielami punktów i bić najgorsze rekordy w lidze. Dopiero w roku 1982 doszło do dwóch wydarzeń w historii Capitals, które w sposób znaczący zmieniły jego historię. Pierwszym z nich było zatrudnienie Davida Poile'a jako generalnego managera, a drugim pierwszy ruch Poile'a, który w dniu 9 września 1982 roku dokonał jednej z największych transakcji w historii klubu, kiedy wymienił z Montreal Canadiens, wieloletnich graczy Ryana Waltera i Ricka Greena, na Roda Langway'a, Briana Engbloma, Douga Jarvisa i Craiga Laughlina. To posunięcie sprawiło, że wzmacniając obronę Langway'em i Engblomem, pomógł zespołowi tracić mniej bramek, a wzmocnienie ataku Jarvisem i Laughlinem, spowodowało eksplozję i bramkostrzelność innych graczy, jak Dennis Maruk, Mike Gartner i Bobby Carpenter. Kolejnym znaczącym krokiem było wydraftowanie w 1982 roku obrońcy Scotta Stevensa. W rezultacie 29-punktowy skok w górę, trzecie miejsce w trudnej Patrick Division i zespół po raz pierwszy awansował do playoffs w 1983 roku. Od tego czasu przez kolejne 14 sezonów zaznaczał swoją obecność występami w playoffs. W sezonie 1997-98, zespół zanotował swój największy sukces i awansował do wielkiego finału Pucharu Stanley'a, gdzie niestety przegrał bardzo szybko 0-4 z Detroit Red Wings. Był to jak dotychczas jedyny finał, w którym grali Capitals. W roku 1999, Abe Pollin sprzedał zespół Tedowi Leonsisowi, szefowi firmy Monumental Sports & Entertainment, który to do dnia dzisiejszego pozostaje właścicielem drużyny. Leonsis to trochę kontrowersyjna postać wśród właścicieli zawodowych zespołów sportowych. W 2004 roku był zaangażowany w starcie z fanem, Jasonem Hammerem, którego potraktował w bardzo szyderczy sposób. Rzecz dotyczyła sprzedania Jaromira Jagra do New York Rangers. Ostatecznie Hammer postanowił nie wnosić oskarżenia przeciwko Leonsisowi. Kilka miesięcy po zakupie Washington Wizards (NBA), skrytykował listę płac NBA, za co został ukarany grzywną 100 tysięcy dolarów za, jak to określono: "nieuprawnione uwagi opinii publicznej o negocjacjach płacowych i zbiorowych układów pracy w lidze". Jeszcze dużo wcześniej, bo w 2001 roku, był zamieszany w machlojki biletowe. Leonsis twierdził, że napisał program komputerowy, który uniemożliwiał fanom Pittsburgh Penguins (przeciwnikowi Capitals w pierwszej rundzie playoffs) zakup biletów online. Na pytanie, czy jego działania były nieuczciwe, Leonsis stwierdził: "Nie obchodzi mnie to. Mam zamiar dalej to robić". Również w 2009 roku był krytykowany za uniemożliwianie zakupu biletów przez fanów zespołów przyjeżdżających na mecze playoffs do Waszyngtonu. Stołecznym fanom nie podoba się również jego strategia podnoszenia cen biletów. Pomimo tego, że Capitals odpadli w pierwszej rundzie playoffs 2010 roku, ceny biletów wzrosły od 13 do nawet 50 procent.

Osiągnięcia: Puchar Stanley'a - 0, Mistrzostwo Konferencji - 1 (1997-98), Mistrzostwo Dywizji - 6 (1988-89, 1999-2000, 2000-01, 2007-08, 2008-09, 2009-10).

Transfery:
do klubu - Scott Hannan (CAN, z Colorado Avalanche), Matt Hendricks (USA, z Colorado Avalanche), Marcus Johansson (SWE, z Farjestads BK), DJ King (CAN, z St. Louis Blues);
z klubu - Eric Belanger (CAN, do Phoenix Coyotes), Joe Corvo (USA, do Carolina Hurricanes), Brendan Morrison (CAN, do Calgary Flames), Shaone Morrisonn (CAN, do Buffalo Sabres), Jose Theodore (CAN, do Minnesota Wild), Scott Walker (CAN, obecnie jest trenerem drużyny Guelph Storm z Ontario Hockey League), Kyle Wilson (CAN, do Columbus Blue Jackets).

Prognoza: Capitals to jedna z najbardziej dziwnych drużyn w NHL. W czasie sezonu zasadniczego robią wszystko, żeby wygrać ligę i zdobyć The President's Trophy, a później po awansie do playoffs odpadają już w pierwszej rundzie. Tak było w ubiegłym sezonie, kiedy to po znakomitych rozgrywkach grupowych, podczas których Stołeczni nie mieli sobie równych i wygrywali co chcieli, przegrali już w pierwszej rundzie z Montreal Canadiens, który ledwo awansował do playoffs. Chociaż nie przepadam za tą drużyną, to mam nadzieję, że nie powtórzy się sytuacja sprzed roku. Capitals mają w tej chwili ogromny potencjał ofensywny i przy wysokiej formie nie powinni mieć problemów z żadną z drużyn. Przecież w jej szeregach gra "prawdziwa gwiazda ligi", w osobie Alexa Ovechkina, a także Nicklas Backstrom, Alexander Semin, Brooks Laich i Mike Knuble. Co do przypisywania Ovcy statusu gwiazdy ligi, to nie do końca się z tym zgadzam, gdyż jest ona bardziej medialna, ale jest to moje osobiste zdanie. W obronie Capitals gra wspaniały gracz Mike Green, który bardzo wysoko punktuje asystami i jest kluczowym zawodnikiem formacji obronnych. Obok niego można wymienić jeszcze przynajmniej 2 nazwiska defensorów, którzy znacząco przyczynili się do ubiegło sezonowego sukcesu Stołecznych, jak: Tom Poti i Jeff Schultz. Dobrze też grają John Carlson i John Erskine. W bramce, po odejściu Jose Theodore, zastąpił go Michael Neuvirth, chociaż powszechnie sądzono, że to Semyon Varlamov będzie tym numerem 1. Reasumując: nie ma podstaw do tego, żeby wątpić w awans Capitals do playoffs. Tylko co dalej? Jeśli znowu odpadną w pierwszej rundzie to chyba już tylko pranie mózgów mogłoby pomóc tej drużynie.

Materiały źródłowe:
http://en.wikipedia.org/wiki/Tampa_Bay_Lightning
http://en.wikipedia.org/wiki/Toronto_Maple_Leafs
http://www.mapleleafs.pl/news.php
http://en.wikipedia.org/wiki/Vancouver_Canucks
http://en.wikipedia.org/wiki/Washington_Capitals