Hokej bez tajemnic - część 19

Miałem pisać o drafcie, ale nie mogę przejść obojętnie wobec takiej niewyobrażalnej tragedii.

TRAGEDIA W JAROSŁAWIU: Hokeiści Lokomotivu nie żyją!

7 września świat obiegła wiadomość o największej katastrofie w historii światowego hokeja na lodzie. Tego dnia w rosyjskim Jarosławiu rozbił się samolot Jak-42D lecący do stolicy Białorusi Mińska. Na jego pokładzie znajdowało się 45 osób - 37 pasażerów i 8 członków załogi. Wśród pasażerów było 26 zawodników i 11 osób z ekipy klubu Lokomotiv Jaroslavl (trenerzy, masażyści, lekarze i pracownicy techniczni). Z katastrofy ocalały dwie osoby: hokeista Aleksandr Galimow oraz członek załogi samolotu, inżynier pokładowy Aleksandr Sizow. Życie straciła niemal cała drużyna hokejowa Lokomotivu. Po tej stracie Lokomotiv dysponuje w tej chwili jedynie trzema zdolnymi do gry zawodnikami. Są to Artur Amirow, Daniłł Jerdakow oraz Maksim Zjuzjakin - zawodnicy, którzy nie zmieścili się w kadrze na mecz inauguracyjny ligi KHL i nie udali się wraz drużyną na mecz do Mińska. Poza tym w tragicznym locie nie uczestniczył też trener bramkarzy, Fin Jorma Valtonen. 10 września na lodowisku Arena-2000 odbyła się ceremonia pożegnania drużyny Lokomotivu. Na widok publiczny wystawiono zamknięte trumny z ciałami 24 ofiar tragedii, zaś w hali umieszczono fotografie wszystkich 43 osób, które poniosły śmierć w tej katastrofie. Tego samego dnia odbyły się w Jarosławiu pierwsze pogrzeby ofiar rodowitych hokeistów. Pozostali zmarli zostaną pochowani w swoich rodzinnych miastach, a ciała nierosyjskich hokeistów zostały przetransportowane do krajów ich pochodzenia.

Poniżej lista zawodników Lokomotivu, oraz sztabu szkoleniowego i medyczno-technicznego, uczestniczących w tragicznym locie 7 września 2011 roku. W katastrofie zginęli wszyscy, z wyjątkiem Galimowa, który zmarł 5 dni później. Był to zarazem niemal pełny skład zawodniczy drużyny wystawiony przez klub na sezon KHL 2011/12. O niektórych z nich napiszę kilka słów.

BRAMKARZE:
1. Stefan Liv (Szwecja) - ur. 21 grudnia 1980 roku w Gdyni jako Patryk Śliż, szwedzki hokeista polskiego pochodzenia. Po urodzeniu został oddany do domu dziecka przez pozostawioną bez środków do życia 16-letnią matkę. W wieku 1,5 roku został adoptowany przez szwedzkie małżeństwo, Jensa i Anitę Liv. Zamieszkał z nimi w Norrahammar koło Joenkoeping. Liv rozpoczął treningi hokejowe w wieku siedmiu lat od razu na pozycji bramkarza, ponieważ tylko taki strój był wolny w klubie HC Dalen w Joenkoeping. Karierę zawodniczą rozpoczął w wieku 15 lat. Grał w zespołach HV71 Joenkoeping i Tranas AIF. Jako 19-latek Stefan Liv stanął przed szansą draftu do NHL. Draft przebiegł pomyślnie i w roku 2000 w czwartej rundzie z numerem 102 został wybrany przez Detroit Red Wings. Jednak nie zagrał w NHL, gdyż był potrzebny w HV71, gdzie regularnie do sezonu 2005-06 był numerem 1 w bramce. W 2000 roku mając 20 lat zadebiutował w reprezentacji Szwecji. W sezonie 2006-07 próbował swoich sił w Grand Rapids Griffins (AHL), farmerskiej drużynie Detroit Red Wings i w Toledo Storm (ECHL). Sezon za oceanem należał jednak do najsłabszych w karierze Liva i w następnym sezonie bramkarz z polskimi korzeniami znów grał w Elitserien. Po latach występów w lidze szwedzkiej oraz reprezentacji tego kraju, w 2010 roku przeniósł się do rosyjskiego klubu ligi KHL, HC Sibir Nowosibirsk. Po udanym sezonie 2010-11, w maju 2011 roku podpisał kontrakt z innym klubem ligi, Lokomotivem Jaroslavl, który celował w wyższe osiągnięcia ligowe. Z klubem HV71 3-krotnie osiągnął Mistrzostwo Szwecji (2004, 2008, 2010), z drużyną Szwecji był 2-krotnym brązowym medalistą Mistrzostw Świata (2002, 2009), srebrnym medalistą MŚ (2004) i złotym medalistą MŚ (2006). W roku 2006 zdobył też złoty medal Igrzysk Olimpijskich w Turynie. 9 lipca 2011 roku zawarł związek małżeński z Anną, po ośmiu latach wspólnej znajomości. Osierocił dwóch synów Hermana i Harry'ego, w wieku pięciu i trzech lat.
2. Aleksandr Wjuchin (Rosja)

OBROŃCY:
3. Witalij Anikiejenko (Rosja)
4. Michaił Bałandin (Rosja)
5. Robert Dietrich (Niemcy) - ur. 25 lipca 1986 roku w Kaufbeuren, niemiecki hokeista, który jako gracz DEG Metro Stars został wydraftowany w 2007 NHL Entry Draft w 6 rundzie z numerem 174 do Nashville Predators, ale nigdy nie zagrał w lidze NHL. Przez 2 sezony grał w filii Predators, w drużynie Milwaukee Admirals. 8 czerwca 2010 roku powrócił do Niemiec i podpisał roczny kontrakt z Adler Mannheim. W czerwcu tego roku przeniósł się do KHL i od tego sezonu miał grać w drużynie z Jarosławia. Był reprezentantem drużyny narodowej Niemiec i grał na Mistrzostwach Świata w 2007, 2010 i 2011 roku.
6. Marat Kalimulin (Rosja)
7. Karel Rachunek (Czechy) - ur. 27 sierpnia 1979 roku w Zlinie (wówczas Gottwaldow), czeski hokeista, kapitan drużyny Lokomotivu, wychowanek klubu HC Zlin, reprezentant Czech. Jego bracia Ivan (ur. 1981) i Tomas (ur. 1991) również są hokeistami na pozycjach napastników. Od 2011 występują w drużynie Sparty Praga w czeskiej Extralidze. Za oceanem najlepsze swoje lata spędził w Ottawa Senators, ale grał też w New York Rangers i New Jersey Devils. Przez ostatnie 3 sezony etatowy gracz meczów All-Star KHL. W 2010 roku z reprezentacją narodową Czech osiągnął Mistrzostwo Świata.

8. Rusłan Salej (Białoruś) - ur. 2 listopada 1974 roku w Mińsku, białoruski hokeista, wielokrotny reprezentant Białorusi. Dziewięć sezonów spędził w Mighty Ducks Of Anaheim, a później grał też w Florida Panthers (2 sezony) i Colorado Avalanche (3 sezony). W poprzedniej kampanii przez jeden sezon był graczem Detroit Red Wings. W sumie w lidze NHL rozegrał łącznie 979 spotkań, zdobył 220 punktów za 52 gole i 168 asyst. 5 lipca 2011 roku Salei podpisał roczny kontrakt z Lokomotivem Yaroslavl z KHL.

9. Karlis Skrastins (Łotwa) - ur. 9 lipca 1974 roku w Rydze, łotewski hokeista, wieloletni reprezentant Łotwy. Spędził kilka sezonów w Nashville Predators i Colorado Avalanche. Grał też w Florida Panthers i Dallas Stars, z którego to klubu w kwietniu tego roku powrócił do Europy. W sumie w NHL rozegrał 852 spotkania, zdobył 139 punktów za 32 gole i 107 asyst.
10. Maksim Szuwałow (Rosja)
11.Pawieł Trachanow (Rosja)
12. Jurij Uryczew (Rosja)

NAPASTNICY:
13. Giennadij Czuriłow (Rosja)
14. Pavol Demitra (Słowacja) - ur. 29 listopada 1974 roku w Dubnicy nad Vahom, słowacki hokeista i reprezentant Słowacji. Grał na lodowiskach NHL, gdzie został wybrany z nr 227 w dziewiątej rundzie draftu w 1993 roku przez Ottawa Senators. W NHL występował w 1993 i 1995 roku (Ottawa Senators), oraz w latach 1997-2010, w kilku klubach na pozycji centra (St. Louis Blues, Los Angeles Kings, Minnesota Wild i Vancouver Canucks). W 2000 roku uhonorowany został nagrodą Lady Byng Memorial Trophy. W 1999, 2000 i 2002 roku wystąpił w Meczu Gwiazd NHL. W 2003 roku z drużyną narodową Słowacji zdobył brązowy medal Mistrzostw Świata. Demitra w NHL rozegrał łącznie 847 spotkań. Zdobył w nich 304 bramki i zaliczył 464 asysty. Demitra to jeden z najlepszych europejskich graczy w historii ligi NHL. Jeszcze rok temu Słowak był królem strzelców na Igrzyskach Olimpijskich w Vancouver, kończących jego karierę za oceanem. Dzień po śmierci Demitry jego dawny klub słowacki HC Dukla Trencin zdecydował o uhonorowaniu zawodnika poprzez nazwanie jego nazwiskiem lodowiska klubu. Jego rodzinne miasto Dubnica nad Vahom nazwie jego imieniem szkołę, do której uczęszczał w młodości.

15. Aleksandr Galimow (Rosja) - ur. 2 maja 1985 w Jarosławiu, jedyny ocalały w katastrofie hokeista. 26-letni Galimow miał poparzone 90% powierzchni ciała, w tym górne drogi oddechowe. Po katastrofie o własnych siłach zdołał wydostać się z płonącego wraku. Na drugi dzień został przetransportowany do Instytutu Chirurgii im. Aleksandra Wiszniewskiego, elitarnej kliniki w stolicy Rosji specjalizującej się w leczeniu oparzeń, gdzie lekarze przez pięć dni walczyli o jego życie. 12 września ten ciężko ranny hokeista zmarł nad ranem w szpitalu w Moskwie, stając się tym samym 44-tą ofiarą wypadku pod Jarosławiem. Przed katastrofą drużyna Lokomotivu rozegrała swój ostatni mecz 3 września 2011 roku, przedsezonowy sparing klubu z drużyną Torpedo Niżny Nowogród, a ostatniego gola w meczu zdobył właśnie Aleksandr Galimow.
16. Artiom Jarczuk (Rosja)
17. Aleksandr Kalanin (Rosja)
18. Andriej Kiriuchin (Rosja)
19. Nikita Klukin (Rosja)

20. Jan Marek (Czechy) - ur. 31 grudnia 1979 w Jindrichovym Hradcu, czeski hokeista występujący na pozycji środkowego, reprezentant drużyny narodowej Czech. W roku 2003 został wydraftowany przez New York Rangers w 8 rundzie z numerem 243, jednak nigdy nie zagrał na lodowiskach NHL. W roku 2006 grając w Dukli Praga zdobył Mistrzostwo Czech, a rok później Mistrzostwo Rosji grając z Mietałłurgiem Magnitogorsk. Z reprezentacją Czech osiągnął Mistrzostwo Świata w 2010 roku.
21. Siarhiej Ostapczuk (Białoruś) - matka Ostapczuka po przeczytaniu wiadomości o śmierci syna zmarła na atak serca 7 września 2011 roku, tego samego dnia, co jej syn.
22. Pawieł Snurnicyn (Rosja)
23. Danił Sobczenko (Rosja)
24. Iwan Tkaczenko (Rosja)
25. Josef Vasicek (Czechy) - ur. 12 września 1980 roku w Havlickuv Brod, czeski hokeista, były reprezentant Czech. Jedyny z hokeistów, który zdobył Puchar Stanley’a. W 1988 roku został wydraftowany w 4 rundzie z numerem 91 do Carolina Hurricanes, gdzie grał przez 6 sezonów. W roku 2006 z tym zespołem zdobył Puchar Stanley'a. Grał też w Nashville Predators, a ostatni sezon za oceanem spędził w New York Islanders. W sumie w NHL rozegrał 497 gier, zdobył 190 punktów za 82 gole i 108 asyst. Od 2008 roku występował w drużynie z Jarosławia. Na Mistrzostwach Świata w 2005 roku zdobył złoty medal występując w barwach reprezentacji narodowej Czech. Uczestniczył również w Igrzyskach Olimpijskich w 2010 roku, gdzie Czesi zajęli 7 miejsce.
26. Aleksandr Vasyunov (Rosja)

SZTAB SZKOLENIOWY I MEDYCZNO-TECHNICZNY:

27. Brad McCrimmon (Kanada) - trener / ur. 29 marca 1959 roku w Plenty, małej wiosce w prowincji Saskatchewan, kanadyjski profesjonalny hokeista i trener. McCrimmon grał 18 sezonów w NHL w latach 1979-97 roku. Został wydraftowany w pierwszej rundzie z numerem 15 przez Boston Bruins w 1979 NHL Entry Draft. Grał w Boston Bruins (3 sezony), Philadelphia Flyers (5), Calgary Flames (3), Detroit Red Wings (3), Hartford Whalers (3) i Phoenix Coyotes (1). Zdobył Puchar Stanley'a w 1989 roku z Calgary Flames, był kapitanem zespołu w sezonie 1989-90. W trakcie swojej kariery grał na obronie w parze z jednymi z najlepszych "niebiesko-liniowych" w historii NHL, z Nicklasem Lidstromem, Chrisem Prongerem, Paulem Coffey'em, Raymondem Bourque i Markiem Howe'em. Zajmuje 10 miejsce w lidze NHL w statystyce +/- z wynikiem +444. Od 1997 roku był asystentem trenera w zespołach New York Islanders, Atlanta Thrashers, Calgary Flames i przez ostatnie trzy lata swojego życia Detroit Red Wings. Trenował również przez 2 sezony juniorów z Saskatoon Blades, a w końcu został trenerem Lokomotivu Jaroslavl w lidze KHL. Był nim przez 9 przedsezonowych gier, kiedy zginął w katastrofie zanim mógł poprowadzić zespół podczas pierwszego spotkania sezonu 2011-12.
28. Aleksandr Karpovtsev (Rosja) - asystent trenera / ur. 7 kwietnia 1970 roku w Moskwie, rosyjski hokeista, a później asystent trenera. Podczas swojej kariery zawodniczej grał w New York Rangers (6 sezonów), Toronto Maple Leafs (2), Chicago Blackhawks (4), New York Islanders (1) i Florida Panthers (1). W 1994 roku zdobył z Rangersami Puchar Stanley'a. Choć był niewątpliwie bardzo utalentowanym graczem, Karpovtsev miał reputację gracza "bardzo miękkiego". Były zarzuty, że w sposób fałszywy unikał starć i przesadzał w wielkości swoich urazów, co między innymi było powodem jego odejścia z Blackhawks do Islanders. W sumie w NHL grał w 670 spotkaniach i zdobył 206 punktów za 38 goli i 168 asyst. Po zakończeniu kariery zawodniczej pracował jako asystent trenera w zespołach Ak Bars Kazan i Lokomotiv Jaroslavl.
29. Igor Korolew (Rosja) - asystent trenera / ur. 6 września 1970 roku w Zelenogradzie, 37 km od Moskwy. Został wydraftowany do St. Louis Blues w drugiej rundzie z numerem 38 podczas NHL 1992 Entry Draft. Grał tam przez 2 sezony, a później w Winnipeg Jets (2 sezony) i Phoenix Coyotes (1), w Toronto Maple Leafs (4) i Chicago Balckhawks (3). W sumie zagrał w NHL 836 gier i zdobył 354 punkty za 119 goli i 235 asyst. w 2000 roku uzyskał obywatelstwo kanadyjskie. Wraz z żoną Vierą i dwiema córkami mieszkał na stałe w Toronto w Kanadzie, gdzie też został pochowany. W przeddzień katastrofy obchodził swoje 41. urodziny.
30. Jurij Bachwałow (Rosja) - operator kamery
31. Aleksandr Bielajew (Rosja) - menadżer sprzętu / masażysta
32. Mikałaj Krywanosau (Białoruś) - trener fitness
33. Jewgienij Kunnow (Rosja) - masażysta
34. Wiaczesław Kuzniecow (Rosja) - masażysta
35. Władimir Piskunow (Rosja) - administrator
36. Jewgienij Sidorow (Rosja) - trener ds. analiz
37. Andriej Zimin (Rosja) - lekarz drużyny

KONKLUZJA:
Znalezione w sieci:
"W ocenie cytowanego w poniedziałek przez dziennik "Komsomolskaja Prawda" byłego pilota 415. pułku myśliwskiego, który do 1994 roku stacjonował na lotnisku Tunoszna, katastrofa Jaka-42D przypomina zeszłoroczny wypadek polskiego Tu-154M pod Smoleńskiem. "Wtedy pilot ślepo wykonywał rozkazy zwierzchników zamiast kierować się instrukcjami. Mam nieodparte wrażenie, że także tym razem działo się coś podobnego: pilotów poganiano z ziemi; byli podenerwowani" - oświadczył wojskowy pilot, zastrzegając sobie anonimowość. Według rozmówcy tej wielkonakładowej gazety, pilotów Jaka-42D ostrzegano, że nie może być żadnej zwłoki ze startem z uwagi na III Światowe Forum Polityczne, które nazajutrz rozpoczynało się w Jarosławiu. "Spodziewano się wielu wysokich rangą gości. Trzeba było jak najszybciej zwolnić pas startowy" - powiedział. "Gdy samolot rozpoczął rozbieg, jego doświadczony dowódca musiał zrozumieć, że pojawiły się problemy. Zgodnie z instrukcją, powinien był przerwać rozbieg i zawrócić na ścieżkę kołowania. Stanął wobec wyboru: albo ostro hamować z dużym prawdopodobieństwem kapotowania, co na kilka godzin sparaliżowałoby pracę lotniska, na które zmierzały maszyny z gośćmi politycznego forum, albo zaryzykować" - zauważył wojskowy pilot. Rozmówca "Komsomolskiej Prawdy" podkreślił, że wybranie przez kapitana Jaka-42 pierwszego wariantu oznaczałoby "krzyżyk na karierze". "W najlepszym wypadku mógłby zostać ochroniarzem" - powiedział i dodał, że: "pilot znów dokonał wyboru między karierą i życiem".

Moja konkluzja: w tym kraju życie ludzkie..., ba!... nawet życie całych mas ludzkich, nie przedstawia żadnej wartości.